Η ιστορία της βουκαμβίλιας του 7ου ορόφου

Στον 7ο όροφο του κτιρίου στη Νίσαιας, ανάμεσα στον αστικό ορίζοντα και τον ήλιο της Μεσογείου, μια βουκαμβίλια αποφάσισε φέτος να διηγηθεί τη δική της ιστορία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη βουκαμβίλια. Ήταν η βουκαμβίλια του Κώστα και της Άννυς. Για καιρό, το φυτό μεγάλωνε διακριτικά, σκαρφαλώνοντας στην ξύλινη πέργκολα του μπαλκονιού. Τα φύλλα της ήταν καταπράσινα, υγιή, αλλά τα κόκκινα λουλούδια, τα περίφημα βράκτεια, εμφανίζονταν δειλά, σαν να φοβούνταν το ύψος.

Όμως, φέτος κάτι άλλαξε. Ίσως η αγάπη και η φροντίδα των ιδιοκτητών, ίσως οι ιδανικές συνθήκες του καλοκαιριού. Η βουκαμβίλια άρχισε να ξεχύνεται με μια σπάνια ορμή και ζωντάνια. Καθώς την παρατηρούμε στις φωτογραφίες, βλέπουμε ένα πραγματικό θρίαμβο του κόκκινου. Κάθε κλαδί, κάθε γωνιά της πέργκολας πλημμύρισε από το έντονο, φλογερό της χρώμα. Μετέτρεψε τη λευκή επιφάνεια του τοίχου σε έναν καμβά ζωής και πάθους.

Παυσίλυπο: Τα χρυσαφένια φύλλα της Καρδίτσας

Παρασκευή απόγευμα. Η εβδομάδα τελείωσε και η ανάγκη για αναπνοή είναι επιτακτική. Στην καρδιά της Καρδίτσας, υπάρχει ένα καταφύγιο που το ίδιο του το όνομα αποτελεί υπόσχεση: το πάρκο Παυσίλυπο. Αυτό το απόγευμα, η βόλτα εδώ είναι μια πραγματική «παύση λύπης». Καθώς περπατάμε στα βοτσαλωτά μονοπάτια, ο αέρας είναι δροσερός και μυρίζει χώμα και βρεγμένα φύλλα. Ο χειμώνας έρχεται, αλλά το πάρκο ζει…

Οι εικόνες που αντικρίζουμε είναι σαν πίνακας: Τα ψηλά δέντρα, με τους κορμούς τους ντυμένους με κισσό, υψώνονται προς τον συννεφιασμένο ουρανό, κρατώντας ακόμα τα τελευταία κίτρινα και πράσινα φύλλα. Κάτω, το έδαφος είναι στρωμένο με ένα παχύ χαλί από πεσμένα, χρυσαφένια φύλλα, θυμίζοντας μας πως ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό. Η φύση ετοιμάζεται να κοιμηθεί, αλλά η ομορφιά της είναι στο απόγειο της.

Ακόμα και τώρα, ανάμεσα στους θάμνους, διακρίνουμε τις πινελιές χρώματος από τα χειμωνιάτικα λουλούδια στους κύκλους πρασίνου, μια μικρή αντίσταση στο γκρι του καιρού. Το Παυσίλυπο δεν είναι απλά ένα πάρκο, είναι η συνήθεια της πόλης. Είναι το σημείο συνάντησης, ο τόπος όπου: Τα παιδιά τρέχουν ξέγνοιαστα στην παιδική χαρά. Οι φοιτητές διαβάζουν στα παγκάκια. Τα ζευγάρια κάνουν τον ρομαντικό τους περίπατο. Τα παγώνια, το σήμα κατατεθέν του, κυκλοφορούν περήφανα ανάμεσα στα δέντρα.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…