Αχ αυτά τα δημόσια έργα, πόσο καθυστερούν!

Εμείς βλέπουμε την επιφάνεια. Κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι στασιμότητα σε σχέση με την πρόοδο των έργων. Τι συμβαίνει όμως με το πολύπαθο σιδηροδρομικό έργο στα Σεπόλια (υπογειοποίηση) που διχοτομεί την Αθήνα, αλλά που υπόσχεται ότι θα κάνει αλλιώτικη την περιοχή, αν τελικά τα καταφέρει και υλοποιηθεί; Το παρακολουθούμε, επειδή συμβαίνει να είναι κοντά στη γειτονιά που μένουμε. Και ιδού τα νεωτέρα… Μάλλον θα περιμένουμε πολύ, μέχρι να δούμε την οριστική υλοποίηση του…
Διαβάστε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα του INSIDER….

Ένα ζεστό καφέ – βιβλιοθήκη, στην Ουτρέχτη

Στην καρδιά της Ουτρέχτης, μακριά από τη βιασύνη της ημέρας, υπάρχει ένα μέρος που είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό καφέ-μπιστρό. Είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή και το πνεύμα, ένας χώρος όπου η μυρωδιά του φρέσκου καφέ αναμειγνύεται με αυτήν του παλιού χαρτιού. Από την πρώτη στιγμή που περνάς το κατώφλι, νιώθεις τη ζεστή αγκαλιά του χώρου. Το ξύλινο πάτωμα με την πατίνα του χρόνου, οι τοίχοι ντυμένοι με ένα ζωντανό κόκκινο φλοράλ μοτίβο και οι δεκάδες κορνίζες με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει σαλόνι παλιάς εποχής, ίσως και μια ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη…

Εδώ, οι άνθρωποι δεν έρχονται μόνο για ένα γρήγορο γεύμα ή ένα ποτό. Έρχονται για να βυθιστούν. Στις ξύλινες, ρουστίκ τράπεζες, θα δεις ανθρώπους σκυμμένους πάνω από τα βιβλία ή τις εφημερίδες τους. Όπως ο κύριος που διαβάζει με προσήλωση, απομονωμένος στον δικό του κόσμο, αλλά ταυτόχρονα μέρος μιας συλλογικής, ήσυχης συνήθειας. Ο χαμηλός φωτισμός από τις κομψές κρεμαστές λάμπες, μαζί με το αστραφτερό μπαρ γεμάτο μπουκάλια, δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και άνεσης. Είναι το τέλειο σκηνικό για μια χειμωνιάτικη απόδραση.

Αυτό που κάνει αυτό το μέρος ξεχωριστό είναι η ενθάρρυνση της ανάγνωσης ως κοινωνική πράξη. Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι οθόνες, αυτό το καφέ-μπιστρό προσφέρει την πολυτέλεια του χρόνου και της σιωπής. Είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ότι το φαγητό, το ποτό και το βιβλίο είναι τρία συστατικά που, όταν συνδυάζονται, τρέφουν τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα. Ακόμα και το προσωπικό, ντυμένο με κλασική κομψότητα, κινείται με μια διακριτικότητα που σέβεται την ησυχία των θαμώνων. Η εξυπηρέτηση γίνεται με χαμόγελο, αλλά η ατμόσφαιρα παραμένει ήρεμη.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…