Φθινοπωρινή γαλήνη στην αυλή του φίλου μου Ηλία

Στην καρδιά της Αναστασιάς, η αυλή του Ηλία έχει ντυθεί στα χρυσοκόκκινα, προσφέροντας ένα μοναδικό καταφύγιο γαλήνης. Δεν είναι μόνο τα πεσμένα φύλλα που χορεύουν στο φως του ήλιου, αλλά και η ζωή που συνεχίζει να ανθίζει, αψηφώντας τη φθινοπωρινή μελαγχολία. Εδώ, κάτω από τη σκιά των δέντρων που κρατούν ακόμα τα τελευταία κίτρινα φύλλα τους, τα λουλούδια του Ηλία είναι οι πρωταγωνιστές. Τα χρώματα τους, απαλά και ζεστά, συμπληρώνουν την παλέτα του φθινοπώρου.

Το Γεράνι του Ξύλου: Σε μια ρουστίκ βάση από κορμό, ένα πλούσιο γεράνι (πιθανότατα αρωματικό πελαργόνι) απλώνει τα καταπράσινα φύλλα του. Κάτω από αυτό, ο μικρός φύλακας της αυλής – ένα ασπρόμαυρο γατάκι – βρίσκει τη δροσιά του και το παιχνίδι, αποδεικνύοντας ότι η φύση είναι το καλύτερο κρησφύγετο. Στο πέτρινο τραπέζι, δίπλα σε λευκές καρέκλες που περιμένουν την παρέα, το μπουκέτο των χρυσανθέμων κρατάει ακόμα τη θέση του.

Τα χρώματά του, από απαλό ροζ μέχρι βαθύ μοβ, δίνουν μια νότα εορταστική, ενώ το φως του ήλιου τα κάνει να λάμπουν. Δίπλα τους, οι λαμπεροί ρόδινοι καρποί της ροδιάς και ο ελληνικός καφές σε μια κούπα γεμάτη ζεστασιά, είναι το σύμβολο της ευφορίας και της αφθονίας αυτής της εποχής. Ο μικρός, υπερυψωμένος χώρος με το τραπέζι και τις καρέκλες, περιτριγυρισμένος από φυτά, είναι το ιδανικό σκηνικό για πρωινά διαλείμματα και απογευματινές συζητήσεις.

Δεν αρχίσε καλά, η φετινή ελαιοσυγκομιδή…

Με το «καλημέρα» της ελαιοσυγκομιδής άρχισαν οι κλοπές και οι αρπαγές από τους παραγωγούς και τα χωράφια, που σαν να μην τους έφτανε η μειωμένη παραγωγή φέτος, έχουν να αντιμετωπίσουν και την κλεψιά είτε ελαιόκαρπου, είτε εργαλείων! Στο στόχαστρο βρέθηκαν τις τελευταίες ημέρες δύο παραγωγοί στο Θραψανό του Δήμου Μινώα, που στην πρώτη περίπτωση έκλεψαν από τον αγρότη, πριν πέντε ημέρες 30 σακιά ελιές, από τη θέση Τροχάλοι. Σε πολύ κοντινή απόσταση, από την κλοπή του καρπού, ένας άλλος αγρότης έκανε το λάθος να αφήσει τα ελαιόπανα του και κάποια εργαλεία στο χωράφι και όταν πήγε το πρωί τα είδε να έχουν γίνει… καπνός! Μπορεί να πήγε στην αστυνομία και να έκανε μήνυση κατ’ αγνώστων, αλλά ένα είναι σίγουρο: πως τα λιόπανα, αξίας 1000 ευρώ, δύσκολα θα επιστρέψουν στον ιδιοκτήτη τους, ο οποίος το φυσά και δεν κρυώνει που με το “καλημέρα” της ελαιοσυγκομιδής θα βάλει γερά το χέρι στην τσέπη!
Από το GRETA NEWS…
Και η ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ ανέδειξε το θέμα.
Λόφος Ιππείου Κολωνού: Ιστορία και πράσινο…

Ο Λόφος Ιππείου Κολωνού στην Αθήνα είναι ένας κρυμμένος θησαυρός που συνδυάζει την ιστορική σημασία με μια όαση πρασίνου, καθιστώντας τον ιδανικό προορισμό για έναν ξεκούραστο περίπατο μακριά από τη φασαρία της πόλης. Γιατί αξίζει να τον επισκεφθείτε; Ο λόφος προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για ξεκούραση και πνευματική αναζωογόνηση, καθώς περιβάλλεται από πυκνή βλάστηση και προσφέρει όμορφες διαδρομές.

Ο αρχαίος Κολωνός ήταν ένας από τους πιο αριστοκρατικούς δήμους της Αθήνας. Λεγόταν «Ίππιος» λόγω του ιερού του Ιππίου Ποσειδώνα που βρισκόταν εκεί. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Οιδίποδα, και η περιοχή συνδέεται άρρηκτα με τον μεγάλο τραγικό Σοφοκλή και την τραγωδία του «Οιδίπους επί Κολωνώ». Ένας περίπατος εδώ είναι σαν ένα ταξίδι στην αρχαία ιστορία.

Σήμερα, ο λόφος αποτελεί έναν σημαντικό πνεύμονα πρασίνου στη βορειοδυτική πλευρά του κέντρου της Αθήνας, προσφέροντας δροσιά και καθαρό αέρα. Οι πέτρινες σκάλες και τα μονοπάτια, όπως αυτά που φαίνονται στις φωτογραφίες, είναι ιδανικά για χαλαρό περπάτημα και άθληση. Στην κορυφή του λόφου θα βρείτε τα Μνημεία των φιλελλήνων αρχαιολόγων Καρόλου Μύλλερ και Καρόλου Λενορμάν, δύο μαρμάρινες στήλες που συνδέουν τον τόπο με τη νεότερη ιστορία και τη μελέτη της αρχαιότητας.

Αχ αυτά τα δημόσια έργα, πόσο καθυστερούν!

Εμείς βλέπουμε την επιφάνεια. Κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι στασιμότητα σε σχέση με την πρόοδο των έργων. Τι συμβαίνει όμως με το πολύπαθο σιδηροδρομικό έργο στα Σεπόλια (υπογειοποίηση) που διχοτομεί την Αθήνα, αλλά που υπόσχεται ότι θα κάνει αλλιώτικη την περιοχή, αν τελικά τα καταφέρει και υλοποιηθεί; Το παρακολουθούμε, επειδή συμβαίνει να είναι κοντά στη γειτονιά που μένουμε. Και ιδού τα νεωτέρα… Μάλλον θα περιμένουμε πολύ, μέχρι να δούμε την οριστική υλοποίηση του…
Διαβάστε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα του INSIDER….

Ένα ζεστό καφέ – βιβλιοθήκη, στην Ουτρέχτη

Στην καρδιά της Ουτρέχτης, μακριά από τη βιασύνη της ημέρας, υπάρχει ένα μέρος που είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό καφέ-μπιστρό. Είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή και το πνεύμα, ένας χώρος όπου η μυρωδιά του φρέσκου καφέ αναμειγνύεται με αυτήν του παλιού χαρτιού. Από την πρώτη στιγμή που περνάς το κατώφλι, νιώθεις τη ζεστή αγκαλιά του χώρου. Το ξύλινο πάτωμα με την πατίνα του χρόνου, οι τοίχοι ντυμένοι με ένα ζωντανό κόκκινο φλοράλ μοτίβο και οι δεκάδες κορνίζες με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει σαλόνι παλιάς εποχής, ίσως και μια ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη…

Εδώ, οι άνθρωποι δεν έρχονται μόνο για ένα γρήγορο γεύμα ή ένα ποτό. Έρχονται για να βυθιστούν. Στις ξύλινες, ρουστίκ τράπεζες, θα δεις ανθρώπους σκυμμένους πάνω από τα βιβλία ή τις εφημερίδες τους. Όπως ο κύριος που διαβάζει με προσήλωση, απομονωμένος στον δικό του κόσμο, αλλά ταυτόχρονα μέρος μιας συλλογικής, ήσυχης συνήθειας. Ο χαμηλός φωτισμός από τις κομψές κρεμαστές λάμπες, μαζί με το αστραφτερό μπαρ γεμάτο μπουκάλια, δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και άνεσης. Είναι το τέλειο σκηνικό για μια χειμωνιάτικη απόδραση.

Αυτό που κάνει αυτό το μέρος ξεχωριστό είναι η ενθάρρυνση της ανάγνωσης ως κοινωνική πράξη. Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι οθόνες, αυτό το καφέ-μπιστρό προσφέρει την πολυτέλεια του χρόνου και της σιωπής. Είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ότι το φαγητό, το ποτό και το βιβλίο είναι τρία συστατικά που, όταν συνδυάζονται, τρέφουν τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα. Ακόμα και το προσωπικό, ντυμένο με κλασική κομψότητα, κινείται με μια διακριτικότητα που σέβεται την ησυχία των θαμώνων. Η εξυπηρέτηση γίνεται με χαμόγελο, αλλά η ατμόσφαιρα παραμένει ήρεμη.

Η φάρμα της Αναστασιάς: Μια ιστορία αρμονίας

Στο κτήμα του Ηλία, η πιο εντυπωσιακή παρουσία είναι ο φασιανός του. Με το ιριδίζον φτέρωμά του, που λάμπει σε αποχρώσεις του χαλκού και του σμαραγδιού, μοιάζει με βασιλιάς που περιφέρεται με χάρη. Ο φασιανός είναι ο καλλιτέχνης του αγροκτήματος — ένα ζωντανό κόσμημα που προσθέτει μια νότα άγριας ομορφιάς στο κτήμα του, στην Αναστασία των Σερρών.

Πιο κοντά στο έδαφος, συναντάμε τους πιστούς φύλακες του Ηλία. Τα δύο σκυλιά που επιβλέπουν τα πάντα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του φαγητού, όταν είναι δεμένα με τις αλυσίδες τους. Παρόλο που δείχνουν άγρυπνα, μοιράζονται τον ίδιο χώρο, την ίδια λάσπη και τον ίδιο ουρανό με τη μικρή κοινότητα των γατών. Οι γάτες, μια μικρή οικογένεια με την πορτοκαλί, την ασπρόμαυρη και τη μαύρη, κινούνται με την αθόρυβη χάρη των αλεπούδων. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το φαγητό.

Με μια αδιαμφισβήτητη αρμονία, σκυλιά και γάτες απολαμβάνουν τα γεύματά τους, αποδεικνύοντας ότι στο κτήμα του Ηλία, υπάρχει χώρος για όλους. Και βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι κόκορες και οι κότες. Ο κόκορας (όπως αυτός με το υπέροχο καφετί-μαύρο φτέρωμα) είναι ο πρώτος που ξυπνάει την Αναστασιά, διαλαλώντας την άφιξη της νέας ημέρας. Είναι οι επιβλέποντες που ελέγχουν την αυλή, τσιμπολογούν ανάμεσα στα φυτά και διατηρούν την τάξη στον κόσμο των πουλερικών.
Το χρυσάφι της Εύβοιας, συναντά τη σκιά…

Ο αέρας του φθινοπώρου είναι γεμάτος από υποσχέσεις. Στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα, από την Κρήτη ως την Εύβοια, ένας πανάρχαιος κύκλος ξεκινά: το λιομάζωμα! Ο φακός του φίλου μου Πέτρου, μας μεταφέρει σε έναν ευβοϊκό ελαιώνα, εκεί όπου η φύση ζωγραφίζει με αντίθεση, καθώς ο ήλιος χαμηλώνει. Στις φωτογραφίες, οι σιλουέτες των δέντρων, σκοτεινές και επιβλητικές, υψώνονται ενάντια σε έναν ουρανό που χάνει σιγά-σιγά το φως του. Είναι αυτές οι στιγμές που η δουλειά της χρονιάς κορυφώνεται.

Τα κλαδιά βαριά από τον καρπό, γίνονται σκιά, μα οι ελιές διακρίνονται, μικρές μαύρες και βιολετί κουκκίδες, που κρατούν μέσα τους όλο το φως του καλοκαιριού. Αυτές οι σκιές δεν είναι σκοτάδι. Είναι προσμονή. Μόνο μία από τις εικόνες φωτίζει πλήρως την αλήθεια: Οι καρποί, πλούσιοι, με χρώματα που τρεμοπαίζουν από το βαθύ βιολετί στο μαύρο, κρέμονται έτοιμοι. Είναι το «χρυσάφι» που θα γίνει το πολύτιμο λάδι, ο θησαυρός της μεσογειακής διατροφής.

Το λιομάζωμα δεν είναι απλώς αγροτική εργασία, είναι μια γιορτή της αντοχής. Η σκληρή δουλειά κάτω από τον ήλιο, η μυρωδιά της φρέσκιας ελιάς, οι φωνές που γεμίζουν τον κάμπο. Είναι η στιγμή που η Εύβοια, όπως και η Κρήτη, προσφέρει τους καρπούς της. Μέσα από τις καλλιτεχνικές αυτές φωτογραφίες, ο Πέτρος δεν αποτυπώνει μόνο δέντρα. Αποτυπώνει την ψυχή του ελληνικού τοπίου, την αιώνια σχέση του ανθρώπου με τη γη και την ομορφιά του κύκλου της ζωής, που πάντα, μετά τη σκιά, φέρνει το φως του λαδιού.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…