Αρχείο κατηγορίας Ζωή

Το πιάτο στην εικόνα περιέχει μούρ(ν)α, που στην Ελλάδα ονομάζεται μούρα ή σκαμνά. Τα μούρα γενικά έχουν μια γλυκιά και ελαφρώς ξινή γεύση. Η γεύση μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την ωριμότητα και τη συγκεκριμένη ποικιλία (μαύρα, κόκκινα ή λευκά μούρα). Τα μαύρα μούρα είναι συχνά τα πιο γλυκά και ζουμερά, με μια πλούσια, πολύπλοκη γεύση που μπορεί να συγκριθεί με τα βατόμουρα ή τα σμέουρα, αλλά συχνά με μια πιο βαθιά, κρασάτη νότα. Τα μάζεψε ο φίλος μου Ηλίας από την Αναστασιά των Σερρών.

Τα κόκκινα μούρα είναι συνήθως γλυκά με μια υποψία ξινίλας, παρόμοια με μια πιο ήπια εκδοχή ενός μαύρου μούρου. Τα λευκά μούρα έχουν γενικά την πιο ήπια γεύση, συχνά περιγράφονται ως έχοντα μια γλυκύτητα που μοιάζει με μέλι και μερικές φορές μια ελαφρώς ξυλώδη ή βανίλια νότα. Είναι λιγότερο ξινά από τις πιο σκούρες ποικιλίες. Συνολικά, τα μούρα είναι γνωστά για την ζουμερή τους υφή και μια ευχάριστη ισορροπία γλυκύτητας και μερικές φορές λίγης ξινίλας.

Μεσημέρι και ο ήχος του σαξοφώνου γέμισε την πλατεία Καπνικαρέα. Ο μουσικός στεκόταν σκυμμένος, με την πλάτη στον τοίχο του παλιού ναού, το πρόσωπό του φωτισμένο απ’ το χρυσαφένιο φως που τρεμόπαιζε στα τζάμια των απέναντι καταστημάτων. Δεν ζητούσε τίποτα. Δεν κοίταζε καν το πλήθος. Έπαιζε για τη μουσική – ίσως και για κάτι πιο παλιό, πιο δικό του. Οι περαστικοί περνούσαν, μα κάποιοι σταματούσαν. Ένα κορίτσι άφησε το κινητό της και κοίταξε τον ουρανό, σαν να καταλάβαινε ξαφνικά ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε. Ένας άντρας με χαρτοφύλακα κοντοστάθηκε, και για λίγα λεπτά ξέχασε την ώρα, τις υποχρεώσεις, τον εαυτό του. Κάποιος άφησε λίγα κέρματα σε μια ανοιχτή θήκη οργάνου – όχι από οίκτο, αλλά από ευγνωμοσύνη. Η μουσική είχε τρόπο να λειαίνει το τραχύ της πόλης. Οι πέτρες της Καπνικαρέας, οι φωνές των παιδιών, το τρίξιμο από τα παλιά παράθυρα – όλα συντονίζονταν για λίγο με το ρυθμό του σαξοφώνου. Κι η Αθήνα, έστω και για μια στιγμή, έμοιαζε πιο τρυφερή, πιο ήσυχη, πιο αληθινή.

Τις φωτογραφίες τις “δανειστήκαμε” από την ομάδα ΓΑΡΔΕΝΙΕΣ, ΚΑΜΕΛΙΕΣ, ΟΡΤΑΝΣΙΕΣ KΑΙ ΑΛΛΑ ΟΞΥΦΙΛΑ ΦΥΤΑ και είναι της Ioanna Kouvela  με το σχόλιο: “Ορτανσίες στον κήπο της πολυκατοικίας μας. Τώρα που άρχισαν να ανθίζουν είναι υπέροχες”  Δεν ξέρουμε πού είναι η πολυκατοικία, στην οποία αναφέρεται. Έτσι λειτουργούν οι περισσότεροι στο διαδίκτυο. Το κάνουν επίτηδες για να μην ξέρουν πού ζουν επειδή αρκετοί είναι αυτοί που φοβούνται το διαδίκτυο; Μπορεί, αλλά δεν θα μείνουμε σ’ αυτό. Θα μιλήσουμε λίγο για τον ορτανσίες…

Είναι από τα λουλούδια που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, αλλά με ορισμένες προϋποθέσεις, καθώς το μεσογειακό κλίμα δεν είναι απολύτως ιδανικό για όλα τα είδη της. Στην Αθήνα, ας πούμε, χρειάζονται ένα περιβάλλον με σκιά, να είναι σε δροσερά σημεία και να έχουν συχνό πότισμα. Να, μερικά μυστικά για να έχουν επιτυχία: Φύτευση σε σημείο με απογευματινή σκιά. Πολύ συχνό και βαθύ πότισμα το καλοκαίρι. Κάλυψη του εδάφους με φλοιό πεύκου ή τύρφη (διατηρεί υγρασία). Χρήση ορτανσιών που ανθίζουν σε νέους βλαστούς, όπως Hydrangea arborescens ή paniculata.

Το ξέρατε ότι τα λουλούδια συμβολίζουν κάτι; Εν προκειμένη η ορτανσία συμβολίζει την Αγάπη, την Ευγνωμοσύνη, την Κατανόηση, τη Συγχώρεση. Στην Ιαπωνία, συμβολίζει τη Μεταμέλεια και την Ειλικρίνεια. Χρησιμοποιείται συχνά σε γάμους και επετείους. Τι χρήσεις μπορεί να έχει; Διακοσμητική φύτευση σε κήπους, βεράντες, παρτέρια. Εντυπωσιακά κομμένα άνθη για βάζα. Ξηρά άνθη για διακόσμηση. Κι επίσης μπορείς να τους… αλλάξεις χρώμα στα άνθη, προσθέτοντας θειικό αργίλιο, καφέ χώμα, ξινά υλικά (π.χ. πευκοβελόνες).

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον για του φίλου μας Ηλία που μένει στην Αναστασιά των Σερρών. Δεν είναι όμως από εκεί, αλλά από τη Θεσσαλονίκη. Είναι ένα φαινόμενο που προξενεί το θαυμασμό των κατοίκων και των επισκεπτών της περιοχής. Συνήθως σχηματίζεται μετά από καταιγίδα, όταν οι ακτίνες του ήλιου διαθλώνται και αντανακλώνται στα σταγονίδια της βροχής, δημιουργώντας δύο παράλληλα τόξα με έντονα χρώματα. Πόσοι από εμάς έχουν το προνόμιο να δουν ζωντανά ένα τέτοιο φυσικό φαινόμενο; Ευχαριστούμε Ηλία!

Το Veronicastrum virginicum , ή ρίζα του Culver , είναι ένα είδος ανθοφόρου φυτού στην οικογένεια των πλατάνων , Plantaginaceae . Είναι ενδημικό στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες και τον νοτιοανατολικό Καναδά. Με ύψος 200 cm (79 in) και πλάτος 45 cm (18 in), είναι ένα όρθιο ποώδες πολυετές φυτό με λεπτά βατραχοειδή άνθη λευκών ή περιστασιακά ροζ ή μοβ λουλουδιών το καλοκαίρι. Καλλιεργείται ως καλλωπιστικό για εύκρατους κήπους στις Ανατολικές και Κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα περισσότερα φυτώρια αυτοφυών φυτών πωλούν συνήθως αυτό το εύκολο και προσαρμόσιμο πολυετές φυτό. Ακόμη και ορισμένα συμβατικά φυτώρια πωλούν αυτό το φυτό, αν και δεν είναι ακόμη συνηθισμένο σε αμερικανικά τοπία και κήπους. Είναι πλήρως ανθεκτικό σε θερμοκρασίες τουλάχιστον −20 °C (−4 °F) και αναπτύσσεται σε πλήρη ηλιοφάνεια σε ημισκιερά σημεία και σε οποιοδήποτε υγρό, καλά στραγγιζόμενο έδαφος.

Από την ταράτσα του 6ου ορόφου στην οδό Περικλέους, ένα ανοιξιάτικο αθηναϊκό απόγευμα απλώνεται μπροστά σου η Αθήνα από ψηλά. Ο ήλιος πλησιάζει προς τη δύση, χαμηλώνοντας πίσω από τα δυτικά κτήρια, βάφοντας τον ουρανό σε αποχρώσεις πορτοκαλί, ροζ και χρυσαφί. Οι σκιές των πολυκατοικιών μακραίνουν και το φως γίνεται πιο απαλό, σχεδόν κινηματογραφικό.

Η πόλη απλώνεται μπροστά σου σε όλα της τα επίπεδα: οι ταράτσες με τις κεραίες, τα παλιά κτίρια με τις φθαρμένες προσόψεις και πιο μακριά — σαν σκηνικό θεάτρου — η Ακρόπολη στέκεται φωτεινή, λουσμένη στο χρυσό φως του ήλιου. Ο αέρας κουβαλάει ήχους από τη ζωή της πόλης: κορναρίσματα, φωνές, μακρινά γέλια, τον ήχο ενός τροχού από ποδήλατο που περνάει από κάτω.

Από ψηλά, η Αθήνα απλώνεται σαν πέλαγος από πέτρα και φως, με την Ακρόπολη να δεσπόζει στο κέντρο της, περήφανη και αιώνια. Οι δρόμοι μοιάζουν με φλέβες που πάλλονται κάτω από τον αττικό ήλιο, ενώ ο Παρθενώνας ακτινοβολεί τη διαχρονική του μεγαλοπρέπεια. Η πόλη ζει, κινείται, αναπνέει – και όμως, στο βλέμμα που αιχμαλωτίζει το τοπίο από ψηλά, όλα μοιάζουν στιγμιαία ήσυχα, σαν να σταμάτησε ο χρόνος για να υποκλιθεί στην ιστορία.

Κάθε πρωί, ανοίγοντας την πόρτα του μπαλκονιού, η ματιά πέφτει πρώτα στη βουκαμβίλια. Είναι εκεί, απλωμένη σαν πολύχρωμο κύμα που ξεχύνεται από τη γλάστρα και σκαρφαλώνει στα κάγκελα, καλύπτοντας το χώρο ανάμερα στο δάπεδο και την ταράτσα του επάνω διαμερίσματος. Ανθισμένη όσο ποτέ, με τα λεπτεπίλεπτα πέταλά της σε τόνους του κόκκινου να λούζεται στο φως, μοιάζει να φέρνει ένα κομμάτι νησιού στο κέντρο της Αθήνας.

Τα μεσημέρια, η σκιά της πέφτει απαλά στο πλακάκι, δημιουργώντας χορευτικά μοτίβα με τον ήλιο. Τα πουλάκια δεν χάνουν ευκαιρία να φωλιάσουν μέσα στα κλαδιά της, κι ο αέρας μοσχοβολά – όχι έντονα, μα με μια διακριτική, σχεδόν ανεπαίσθητη ευωδιά που φέρνει μνήμες καλοκαιριού. Και για σκέψου τώρα τέτοιες εικόνες να τις βλέπεις ένα τέταρτο με τα πόδια από την Ομόνοια

Η βουκαμβίλια μας δεν είναι απλώς ένα φυτό· είναι μια καθημερινή υπενθύμιση ότι ακόμα και στην πόλη, η ομορφιά βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει. Και η Σούλα τη φροντίζει με πολύ αγάπη. Της αλλάξαμε γλάστρα και της δώσαμε χώρο να αναπτυχθεί ξανά, την κλάδεψε και ξαναπήρε γρήγορα πάνω της. Και το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες που πάρθηκαν πριν μερικές μέρες, είναι ολάνθιστη…