Γράφει στο Facebook ο Christos Daskalakis/Χρήστος Δασκαλάκης, συγγραφέας:
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τα χωράφια του νησιού μου ήταν γεμάτα από ανεμώνες. Τόσο πολύχρωμες, και πανέμορφες, που δεν ήξερα πού να στρέψω το βλέμμα μου και τι να πρωτοθαυμάσω. Έκοβα μερικές, τις κρατούσα στα μικρά μου χεράκια και ένιωθα ότι κουβαλώ την ομορφιά όλου του κόσμου μέσα στη χούφτα μου. Τις πήγαινα σπίτι, τις έβαζα μέσα σε ένα μικρό ποτηράκι και τις ακουμπούσα πάνω στο τζάκι, νιώθοντας ότι χρωματίζω έτσι τη μονότονη ζωή μου. Παρόλο που τις συναντούσα κάθε χρόνο, ποτέ μου δεν χόρτασα αυτή την ομορφιά και αυτή την «ηρεμία» που μετέδιδαν στην ψυχή μου και στο βλέμμα.
Τώρα που μεγάλωσα, τις κοιτάζω με ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό. Μπορεί ο κόσμος μας να άλλαξε και να έγινε «αναίσθητος» και μουντός, εκείνες όμως συνεχίζουν να φυτρώνουν, να χαρίζουν χρώμα, να ζωγραφίζουν το «σκοτάδι» και να «τραγουδούν» στο φως. Και έτσι δίπλα τους, οι ευαίσθητοι αυτού του κόσμου, συνεχίζουμε να «ζωγραφίζουμε» κι εμείς, συνεχίζουμε να «τραγουδάμε», να πολεμάμε τα «σκοτάδια» και να συμμαχούμε με το «φως»…
Όσο κι αν «σκοτεινιάζει» αυτός ο κόσμος, όσο κι αν «δυσκολεύει» η ζωή, θα υπάρχει πάντα ένα λουλούδι να ανθίζει, θα υπάρχει λόγος να ξεκινάμε απ’ την αρχή…
