Με την επιστροφή της Μαλάμως στο πατρικό μας και μαζί με τη Στασούλα, αποφάσισαν να φτιάξουν κουλουράκια στο φούρνο. Ίσως σας το έχω πει κι άλλη φορά, ότι δεν το έχω με την κουζίνα, παρ’ όλα αυτά χαίρομαι να καταναλώνω όλες αυτές τις λιχουδιές που είναι φτιαγμένες με πολύ αγάπη. Είναι λαδερά, αν μπορώ να διακρίνω και συνοδεύουν πολύ όμορφα τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ.
Η Στασούλα, μου τις έστειλε αυτές τις φωτογραφίες και μου επεσήμανε πως τα έφτιαξαν μαζί με τη Μαλάμω. Μπορώ να το φανταστώ αυτό. Έχω φάει και από των δυο τα χέρια, πράγματα και ξέρω πόσο νόστιμα είναι. Και δεν μιλώ με όρους ζαχαροπλαστική ή μαγειρικής, αλλά με ότι βγαίνει μέσα από την καρδιά, με πάρα πολύ αγάπη, οπότε είναι δυνατόν να μην έχουν επιτυχία; Αποκλείεται! Και αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Λέμε, μετά τις 15 του Νοέμβρη, αν το θέλει και ο Ιεχωβά, να κατέβουμε για κάνα δυο εβδομάδες στο χωρίο με τη Σούλα. Το επιθυμήσαμε! Και αυτό και τους ανθρώπους του. Πέντε χρόνια πάνε τώρα που έχουμε να κατέβουμε. Από το 2018! Και το θέλουμε πολύ. Ένα πρόσθετο κίνητρο είναι το γεγονός ότι αυτή την εποχή είναι εκεί και η Μαλάμω. Και θέλουμε να περάσουμε χρόνο μαζί. Έτσι έλεγα και με τον αδελφό μου Κωστή και δεν προλάβαμε. Δεν είναι τα πράγματα, έτσι κι αλλιώς στο χέρι μας.