
Ο καλός μας φίλος, Πέτρος Πατσαλαρήδης, σηκώνεται νωρίς για τη δουλειά του. Πρέπει να είναι με το ξημέρωμα στη δουλειά του, στο δάσος για να μαζέψει από τα πεύκα τη ρητίνη. Έτσι λοιπόν έχει το προνόμιο να απολαμβάνει τέτοιες εικόνες σαν αυτή, στις 6 το πρωί. Ας τον έχει καλά ο Θεός που όλο αυτό το μεγαλείο της δημιουργίας, δεν το κρατάει αποκλειστικά για τον εαυτό του, αλλά τις φωτογραφίες τις ανεβάζει στο διαδίκτυο…

Και τις μοιράζεται μαζί μας… Όλους εμάς που αν και ξυπνούμε νωρίς το πρωί, δεν είναι δυνατόν να απολαύσουμε τέτοιες εικόνες στην πόλη, από τις πολυκατοικίες που υψώνονται σαν τοίχος ανάμεσα στους ανθρώπους. Ούτε και είναι δυνατόν να τις φανταστούν οι ξενύχτηδες νεαροί που ξυπνούν κατά τις 11 ή τις 12 το μεσημέρι κι έχουν χάσει το φως της μισής μέρας.

Κι όμως είναι τόσο σπέσιαλ! Προσέξτε τις λίγο, παρακαλώ. Τα σχέδια και τα χρώματα στον ουρανό. Το καθετί που συνθέτει το κάδρο της φωτογραφίας. Αγαπώ αυτή ώρα! Κι αν βρεθώ στην επαρχία, όπου ο ορίζοντας είναι ανοιχτός, δεν χάνω την ευκαιρία. Όταν πάμε σ’ ένα καινούριο μέρος, είναι το πρώτο σημείωμα μου, που θα κάνω την επομένη στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Υπεροχο το κειμενο. Το ποιημα στο τελος μου θύμισε τις γυναικες της γειτονιάς της μητέρας μου που οταν πεθανε τις…