
Στη θάλασσα , ποιος δεν το θέλει και δεν το επιθυμεί, τέτοιες μέρες; Έστω λίγο περπάτημα και ας μην έχει η παραλία αμμουδιά ή το βότσαλο που θα θέλαμε. Αλλά θα είναι κινούμενα τα νερά και θα ακούγεται ο παφλασμός των μικρών κυμάτων που σκάνε μπροστά στα πόδια μας. Δεν ξέρω αν πραγματικά αυτό είναι η αιτία για δροσιά, αλλά εγώ την αισθάνομαι.

Κι όχι μόνο την αισθάνομαι, αλλά και τη ζω, Ήρεμα, ήσυχα, χωρίς κουβέντες. Μου αρκεί που είμαι εκεί την κατάλληλη, την πιο σημαντική ώρα για μένα. Τότε που έχω ανάγκη να μαζέψω το μυαλό μου, να το βάλω σε μια σειρά και να το καθαρίσω από τις περιττές σκέψεις που μόνο προβλήματα προσθέτουν, χωρίς να σε κάνουν να ξεκουράζεσαι.

Πλανεύτρα που είναι και πώς το κάνει αυτό, να νοιώθεις άλλος άνθρωπος… Και μόνος ο απαλός ήχος τους, είναι αρκετός για να σε ηρεμήσει! Τι μας συνδέει μαζί της; Πώς το πετυχαίνει αυτό; Πολλά λέγονται γύρω από αυτό, Σε δίνω και πολύ σημασία. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει για μένα. Και το ξέρω καλά, όπως το ξέρουν και όσοι κατά καιρούς το έχουν δοκιμάσει στην πράξη.
Υπεροχο το κειμενο. Το ποιημα στο τελος μου θύμισε τις γυναικες της γειτονιάς της μητέρας μου που οταν πεθανε τις…