Ήταν τότε που πήγαμε όλοι μαζί, με τον Κώστα, την Άννυ και τα παιδιά τους, μια βόλτα – εκδρομή στο Ναύπλιο. Κάποια στιγμή περπατήσαμε στην πόλη και εγώ στάθηκα λίγο περισσότερο στο λιμάνι από τη μεριά που είναι το Μπούρτζι και περιεργάστηκα τα μικρά καΐκια που πάνε απέναντι στο κάστρο – φυλακές, αυτούς που θα ήθελαν να το επισκεφτούν. Μου άρεσαν οι μανούβρες που έκαναν στο λιμάνι προκειμένου να δέσουν ή να φύγουν. Και κάθισα και τα χάζευα για λίγο.
Δεμένα, περίμεναν υπομονετικά τους ανθρώπους που θα έμπαιναν για να τους εξυπηρετήσουν. Δεν ήθελα σε κείνη τη φάση να πάω. Εξάλλου δεν ήμουν και μόνος μου… Έτσι, ελεύθερος, είχα έναν κάποιο χρόνο για να παρατηρώ απερίσπαστος όλη αυτή την προσπάθεια. Είχε γύρει ο ήλιος στο απομεσήμερο και η θάλασσα ήταν, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, λάδι. Ότι έπρεπε για να την απολαύσεις, δηλαδή.
Όμορφο που είναι όλο αυτό, το τόσο διαφορετικό τοπίο, μιας όμορφης πόλης που δεν το συναντάς και τόσο συχνά στην ελληνική επαρχία. Αλλά βέβαια το Ναύπλιο, είναι ένας κορυφαίος τουριστικός προορισμός, με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση. Να, ένας ακόμα λόγος που μας αρέσει αυτή η πόλη. Για πολλά πράγματα μας αρέσει και σήμερα, με αφορμή αυτό το σημείωμα, βρήκαμε έναν ακόμα λόγο. Το χρειαζόμασταν καθώς γεμίζει θλίψη η καρδιά μας με όσα άσχημα είδαμε να συμβαίνουν από το απότομο κύμα κακοκαιρίας Daniel των προηγούμενων ημερών.