Έχω την ευθύνη της ενημέρωσης αυτού του site και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Το εγχείρημα, αν και μου αρέσει, δεν καθόλου εύκολο, μιας και έχεις να κάνεις με μια σκληρή πραγματικότητα και με τον εσωτερικό σου κόσμο που νιώθει καλά μέσα του. Ναι, με συγκλονίζει όλη αυτή η υπόθεση των τελευταίων ημερών που αφορά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών και στην καταστροφή που έχουν υποστεί άνθρωποι, κυρίως στη Θεσσαλία. Επέλεξα να μιλήσω γι’ αυτά με «αλλιώτικες» φωτογραφίες. Όπως αυτή από ένα ξημέρωμα στη Μάνη.
Ξέρω, ύστερα από 13 χρόνια εμπειρίας, πως «διαβάζουν» οι περισσότεροι στα social media Τους εκλύει μια φωτογραφία και καθ’ υπερβολή, ίσως διαβάσουν και δέκα, άντε το πολύ 20 λέξεις ως λεζάντα κάτω από αυτήν, αν είναι «φλύαροι». Υπάρχουν όμως και οι λίγοι, οι εκλεκτοί που γι’ αυτούς αξίζει να διαθέσεις χρόνο, να γράψεις και να εκφραστείς. Τώρα εσείς τα διαβάζετε όλα αυτά κάτω από τη φωτογραφία του Άντονη στο αεροδρόμιο, καθώς έφευγε και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με όσα λέμε.
Όπως δεν έχει σχέση και ο Δημήτρης, που περιμένει στην ουρά για την αναχώρηση του. Αποτελούν για μας όμορφες αναμνήσεις από τον καιρό που ήταν εδώ, κοντά μας για δεκαπέντε μέρες. Και εξισορροπούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε αυτές τις μέρες, την αρχή με τις φωτιές κι αμέσως μετά, με τις πλημμύρες. Φυσικά δεν «πέφτουμε» από τα σύννεφα. Τα περιμένουμε όπως και τα χειρότερα που θα έρθουν. Αλλά, πώς να το κάνουμε, πρέπει να είμαστε όρθιοι για να τα αντιμετωπίσουμε.