
Τις έζησα χθες το απόγευμα, αυτές τις στιγμές. Την πιο όμορφη ώρα της ημέρας, του δειλινού σε ένα από τα κεντρικά περάσματα της πόλης, στην πλατεία Συντάγματος. Οι άνθρωποι περπατάνε βιαστικά, στη βόλτα τους, στις δουλειές τους κι αρνούνται να κάνουν μια στάση και να ζήσουν την ομορφιά της στιγμής.

Όλα είναι ή μου μοιάζουν να είναι ωραία αυτή την ώρα. Ακόμα και το σιντριβάνι, φωτισμένο, και ενώ ο ήλιος που κυριαρχεί ακόμα, γέρνει προς τη δύση του. Μια μέρα τελειώνει, οι άνθρωποι θα ξεκουραστούν τη νύχτα κι αύριο μέρα είναι. Και θα έχει κι αυτή τη δικά της προβλήματα, όπως είπε ένας σοφός που περπάτησε στη γη.

Παρά το κρύο, κάποιοι έχουν καθίσει στα παγκάκια, περιμετρικά της πλατείας. Προσέξτε ότι όλοι έχουν σκύψει πάνω στα κινητά τους. Αυτήν την παρέα έχουν οι άνθρωποι, σήμερα. Τα smartphone έχουν σύνδεση με το διαδίκτυο και το πιο φυσικό είναι να βλέπουν ιστοσελίδες ή να είναι σε σελίδες στα κοινωνικά δίκτυα. Άδικο, με τέτοια ομορφιά γύρω τους.
Ο Θεός να δίνει δύναμη κ κουράγιο στην Χάρις που τόσο επάξια του στάθηκε και σύντομα να δούμε τον αδελφό…