Καθώς ο Δεκέμβρης απλώνει την ψύχρα του, η φύση γύρω μας μοιάζει να ησυχάζει, ντυμένη στα γυμνά κλαδιά και τους ήσυχους τόνους του χειμώνα. Όμως, στου Γρέγο, στο Θραψανού, η γη επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις. Στο κτήμα του Αγησιλάου και της Στασούλας, της αδελφής μου, και αυτό που αντικρίσαμε ήταν μια εικόνα βγαλμένη από παραμύθι. Με τον κορμό της γυμνό και τα κλαδιά της να απλώνονται σαν δαντέλα στον γαλανό ουρανό, η συκιά δεν έχει πια φύλλα. Κι όμως, ανάμεσα στα κλαδιά της, κρέμονται πολλά μικρά, πράσινα σύκα!
Αυτά τα χειμωνιάτικα σύκα δεν είναι απλώς διακοσμητικά. Είναι φαγώσιμα, μια απόδειξη της μοναδικής αντοχής και γενναιοδωρίας του μεσογειακού κλίματος και της κρητικής γης. Κάτω από τον ίσκιο της, το έδαφος είναι στρωμένο με ένα καταπράσινο, ζωηρό χαλί από τριφύλλι, (ή όπως το λέμε εμείς λουλούδι) που δίνει μια νότα φρεσκάδας στη χειμωνιάτικη εικόνα. Λίγο παραπέρα, δίπλα σε έναν παραδοσιακό πέτρινο τοίχο, είναι ένα μικρό μεταλλικό υπόστεγο Εδώ η ζωή κυλάει σε ρυθμούς αγνούς, παραγωγικούς και δεμένους με τη γη. Εκείνη είναι η αρχόντισσα και ο άνθρωπος ο πιστός καλλιεργητής.
