Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Το «Superrunner Jet» της Seajets έκοψε τα κύματα, αφήνοντας πίσω του το γαλάζιο του Αιγαίου. Στο κατάστρωμα, η Χλόη και ο Κάιλαν κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, αγναντεύοντας την ακτή της Αττικής να μεγαλώνει. Το γαμήλιο ταξίδι τους στην Ελλάδα έφτανε στο τέλος του, με τελευταίο σταθμό την Άνδρο – ένα νησί που τους χάρισε την ηρεμία και τη γραφική ομορφιά που χρειαζόντουσαν μετά την κοσμοπολίτικη Αθήνα και τις παραλίες της Μήλου και της Κέρκυρας.

Καθώς το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Ραφήνας, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, η μεγάλη ράμπα κατέβηκε και ένας ποταμός επιβατών άρχισε να ξεχύνεται από το γκαράζ. Ο Κάιλαν έσπρωχνε τις βαλίτσες τους, ενώ η Χλόη κοιτούσε ανάμεσα στο πλήθος με λαχτάρα. Ήξεραν καλά ποιοι τους περίμεναν. Λίγο μετά, η γιαγιά Σούλα με το αστραφτερό χαμόγελό της και ο Νίκος με τον αέρα του προστάτη της οικογένειας, βρέθηκαν μπροστά τους. Οι αγκαλιές ήταν σφιχτές, γεμάτες τη ζεστασιά της ελληνικής φιλοξενίας και της οικογενειακής αγάπης.

«Καλώς τα παιδιά! Μας λείψατε πολύ!» είπε η γιαγιά Σούλα, παίρνοντας τη Χλόη στην αγκαλιά της. «Πώς ήταν η Άνδρος;» ρώτησε ο Νίκος, φορτώνοντας τις αποσκευές στο αυτοκίνητο. Η Χλόη και ο Κάιλαν αντάλλαξαν ένα χαμόγελο. Το ταξίδι τους ήταν ένα όνειρο, γεμάτο ιστορία, ήλιο, και θάλασσα. Όμως, η στιγμή που τους περίμεναν οι αγαπημένοι τους στο λιμάνι, ήταν η πιο γλυκιά όλων. Γιατί, τελικά, η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα νησιά και τα αξιοθέατα.

Η Σούλα και η Έστερ, με μεγάλη αγάπη για τη μόδα και ότι αφορά τα γυναικεία ενδιαφέροντα και τις αγορές, κανόνισαν να πάνε  για ψώνια στο Simons στο Park Royal South του West Vancouver.  Ένα τεράστιο πολυκατάστημα, η χαρά της γυναίκας. Πήγαν κι εγώ μαζί του. Όχι δεν τις ακολούθησα μέσα, (σε ποιον άντρα αρέσει κάτι τέτοιο…) βγήκα έξω και περπάτησα. Κι εκεί τράβηξα τις εξωτερικές φωτογραφίες. Ήταν ένα από εκείνα τα φωτεινά, δροσερά απογεύματα της Βρετανικής Κολομβίας.

Καθώς πλησίαζαν την είσοδο του εμπορικού κέντρου, το εντυπωσιακό κτίριο του Simons, με την μοντέρνα αρχιτεκτονική του, τράβηξε αμέσως την προσοχή τους. «Κοίτα, Σούλα,» είπε η Έστερ δείχνοντας τη μεγάλη σκαλιστή πέτρινη ανάγλυφη παράσταση δίπλα στην είσοδο. «Είναι το Kayachtun.» «Αυτό που σημαίνει ‘καλωσόρισμα’ στη γλώσσα των Squamish, σωστά;» ρώτησε η Σούλα. “Μου το είχε πει μια φίλη μου  Καναδή”. Δικές μου και οι εσωτερικές λήψεις…

Είναι έργο του Jody Broomfield, ενός καλλιτέχνη από το Coast Salish. Τι όμορφος τρόπος να τιμούν την ιστορία της περιοχής, πριν καν μπεις μέσα!» Πέρασαν κάτω από τη μεγάλη γυάλινη στέγη της εισόδου (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία), και ακολούθησαν την κυλιόμενη σκάλα που οδηγούσε κατευθείαν στον κόσμο της Simons. Το κατάστημα, που άνοιξε τις πόρτες του στο West Vancouver το 2015, είναι γνωστό όχι μόνο για τη μόδα, αλλά και για την αγάπη του στην τέχνη, κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από τα τυπικά πολυκαταστήματα.

Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, ο Στηβ δεν είναι απλός ψήστης, είναι ένας μάστορας της φωτιάς και του καπνού. Σ’ αυτή την πρώτη εικόνα βλέπουμε την «καρδιά» της δουλειάς του: έναν καπνιστήρα (smoker) να βγάζει πλούσιο, αρωματικό καπνό. Αυτή η εικόνα αποτυπώνει τη μαγεία του “slow cooking”, όπου ο σολομός δεν ψήνεται γρήγορα στη σχάρα, αλλά καπνίζεται σιγά-σιγά σε χαμηλή θερμοκρασία. Σας είχαμε υποσχεθεί αυτό το δημοσίευμα και το κάνουμε…

Αυτή η διαδικασία είναι που δίνει στο σολομό την απίστευτα μεστή, καπνιστή γεύση και την απαλή υφή που λιώνει στο στόμα. Προσωπικά, πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο. Ή μάλλον όχι, για να είμαι ειλικρινής το έκανε και πέρσι που ήμασταν μαζί και όχι μόνο με σολομό που είναι μπόλικος τον Καναδά, αλλά και με άλλα μεγάλα ψάρια.  Όταν έχεις δίπλα σου ένα Ωκεανό, τον Ειρηνικό αν είσαι ψαράς δεν θα πιάσεις σαρδέλες, αλλά συγκεκριμένο βάρος στα ψάρια. Αλλιώς τα επιστρέφεις στη θάλασσα.

Ο Στηβ αναδεικνύεται από τον καπνό ως ο απόλυτος chef. Μετά από ώρες υπομονής και φροντίδας, ο καπνιστός σολομός είναι έτοιμος. Κόβει με μαεστρία το ψάρι πάνω στον ξύλινο πάγκο κοπής. Το βαθύ, χρυσαφένιο – ροζ χρώμα του σολομού, αποτέλεσμα του αργού καπνίσματος, είναι εντυπωσιακό. Ακόμη και η μικρή του φίλη, η Χάρλεϊ παρακολουθεί με ενδιαφέρον τον μάστορα του καπνού, σαν να ξέρει πως το αποτέλεσμα θα είναι μοναδικό. Δείτε ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε για τα σουβλάκια.

Ήταν μια μέρα, λίγο πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα, ιδανική για να ξεφύγει κανείς από τη ρουτίνα (τι ρουτίνα τώρα να δημιουργηθεί από μια όμορφη παραμονή 30 ημερών, τέλως πάντων…), και η παρέα των τεσσάρων –η Σούλα, η Έστερ, η Άννυ και ο γιος της, Άντονη– δώσαμε ραντεβού στο Guildford Town Centre  (το εμπορικό κέντρο στο Surrey του Καναδά) για μια μέρα αφιερωμένη στο shopping και, κυρίως, στη ζεστασιά της παρέας.

Η συνάντηση ξεκίνησε στο αγαπημένο σημείο, ακριβώς δίπλα στον πράσινο, κάθετο κήπο που δίνει μια νότα φρεσκάδας μέσα στο εμπορικό κέντρο. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία (κάτω), εδώ στέκονται στον όροφο, πάνω από τον διάδρομο, ατενίζοντας τη βουή του mall, δίπλα ακριβώς από το Starbucks Coffee. Νωρίτερα περάσαμε από το OPA (επάνω) με τα ελληνικά, τρόπος του λέγειν, φαγητά τους… Πρόκειται για μια αλυσίδα μαγαζιών εστίασης, σε μεγάλα Mall.

Πήραμε τον καφέ μας, όλοι μαζί λίγο πριν φύγουμε. Εγώ προτίμησα έναν διπλό espresso”, και η Άννυ πρόσθεσε και κάτι υπέροχα μάφιν με κράνσμπερι στην πλειοψηφία τους, αλλά και σοκολάτα που άρεσαν σε όλους μας. Και μια φωτογραφία, αναμνηστική, που τράβηξε ό Άντονη με το κινητό του. Την έχω δημοσιεύσει ήδη, αλλά η επανάληψη δεν κάνει κακό… Δείτε ΕΔΩ.

Ένα μικρό χάος είναι το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης στη Γερμανία. Τα καταφέραμε όμως να είμαστε στο σωστό μέρος, τη σωστή ώρα. Κι αυτή τη φορά το αεροπλάνο ήταν μικρότερο. Σαν αυτά που πάνε Κρήτη, με τρεις θέσεις δεξιά  και τρεις αριστερά. Και ο καιρός καλός, αν και μια ψυχρούλα την είχε…

Πώς βρήκαμε την Αθήνα; Με ήλιο, αλλά με πολύ βροχή τις προηγούμενες ώρες που όπως διαβάσαμε έκανε και τα προβληματάκια του στην Αττική. Όλα πήγαν καλά! Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίσαμε. Μόνο που ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Φάγαμε μια πίτσα από της ΓΑΛΗΝΗ και ξαπλώσαμε. Από σήμερα, όλα θα είναι καλύτερα…

Το κομμάτι αυτό είναι “ανεβασμένο” από το σπίτι μας στην Αθήνα. Οι μέρες των διακοπών μας στο Νόρθ Βανκούβερ του Καναδά, ολοκληρώθηκαν. Καιρός να επιστρέψουμε στη… ρουτίνα μας. Θα μας λείψουν τα παιδιά μας, ο όμορφος τόπος, οι άνθρωποι του. Αλλά ξέρουμε να προσαρμοζόμαστε. Και είναι καιρός να δω κι αυτό το απίθανο πληκτρολόγιο του φορητού κομπιούτερ μου που “ζορίζονταν” στο “ν” και στο “β”. Κρατάμε τα όμορφα, μερικά από αυτά που ζήσαμε, προλάβαμε και τα καταγράψαμε από εκεί, με σχεδόν δύο καθημερινές αναρτήσεις.

Και επειδή έχουμε υλικό θα περάσει λίγος καιρός ακόμα, αφού θα συνεχίσουμε κι από τη Ελλάδα κάποια πράγματα να τα κάνουμε κανονικά. Αποχαιρετήσαμε τον Καναδά, παίρνοντας μαζί μας αυτή την εικόνα με την κόκκινη καρέκλα μπροστά στην είσοδο του σπιτιού του Στήβ και της Έστερ στο Νόρθ Βανκούβερ, όπου φιλοξενηθήκαμε… Μαμά και κόρη, θα επιστρέψουν στην καθημερινή επικοινωνία με το WhatsApp, τι σπουδαίο εργαλείο για δωρεάν επικοινωνία σε ανθρώπους που ζουν στην άλλη μεριά του πλανήτη…

Στο Grand Boulevard East, το φθινόπωρο δεν έρχεται, απλώς — χορεύει. Καθώς οι πρώτες μέρες του Οκτωβρίου πέρασαν, το πάρκο μεταμορφώθηκε σε έναν καμβά, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει για να θαυμάσει την ομορφιά του. Στο κέντρο αυτής της φθινοπωρινής σκηνής, τα φυλλοβόλα δέντρα στέκονται ως οι κύριοι πρωταγωνιστές. Εκεί που πριν κυριαρχούσε το βαθύ, ζωντανό πράσινο του καλοκαιριού, τώρα κυματίζουν αποχρώσεις που κόβουν την ανάσα.

Κάποια δέντρα έχουν θαρρείς “βάψει” τα φύλλα τους σε ένα μείγμα από πύρινο πορτοκαλί και χάλκινες-καφέ ανταύγειες, λάμποντας σαν ένας φάρος μέσα στο γκρίζο φως της ημέρας και τον βαρυφορτωμένο ουρανό. Δίπλα του, ο πιο ψηλός του γείτονας κρατά ακόμα κάποιες αποχρώσεις του χρυσού και του πρασίνου, δημιουργώντας μια υπέροχη αντίθεση. Είναι μια σαφής υπενθύμιση ότι η μετάβαση είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Κάτω από τα δέντρα, το έδαφος έχει στρωθεί με ένα χαλί από χρυσό. Τα φύλλα που έπεσαν, μικρά και μεγάλα, σχηματίζουν ένα παχύ στρώμα που προσκαλεί για έναν περίπατο. Αυτός ο πλούσιος χρυσός τόνος αντικατοπτρίζει το φως, ζεσταίνοντας οπτικά την εικόνα. Σε αντίθεση με αυτό το θέαμα, τα αειθαλή δέντρα του πάρκου στέκονται ψηλά και αμετάβλητα, προσφέροντας μια βαθιά, σκούρα πράσινη “άγκυρα” στην παλέτα του τοπίου.