Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Η καρδιά της Αθήνας, το αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”, χτυπά δυνατά αυτές τις καλοκαιρινές μέρες. Είναι το σημείο συνάντησης και αποχωρισμού, γεμάτο φωνές, βαλίτσες και προσδοκίες. Εκεί, ανάμεσα στον θόρυβο και τη βιασύνη, διαδραματίζονται προσωπικές ιστορίες. Η χαρά της επιστροφής, η αγωνία της αναμονής, η συγκίνηση της επανένωσης.

Ο Αύγουστος μετατρέπει το αεροδρόμιο σε μια κυψέλη συναισθημάτων, όπου κάθε άφιξη είναι μια μικρή γιορτή και κάθε αναχώρηση μια υπόσχεση για την επόμενη φορά. Το “Ελ. Βενιζέλος” δεν είναι απλώς ένας σταθμός. Είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι συναντούν την Ελλάδα και η Ελλάδα τους ανθρώπους της, είτε επιστρέφουν είτε την ανακαλύπτουν για πρώτη φορά.

Ήθελα να θυμηθώ μια μαγική διαδρομή, εκείνη που αγκαλιάζει τον βράχο της Ακροναυπλίας στο Ναύπλιο. Την είχα κάνει αρκετές φορτές στο παρελθόν και ήξερα πόσο ωραία ήταν. Η διαδρομή ξεκινά με μια αίσθηση μυστηρίου, καθώς ο πεζόδρομος είναι κλειστός από μια σιδερένια περίφραξη, πάνω στην οποία μια πινακίδα με την ένδειξη «Απαγορεύεται η διέλευση» μας προτρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Αυτό το αρχικό εμπόδιο, ωστόσο, δεν είναι μόνιμο, καθώς με προσοχή ο δρόμος είναι προσβάσιμος και προσκαλεί σε μια εξερεύνηση. Δίπλα στον πεζόδρομο, ο βράχος της Ακροναυπλίας υψώνεται επιβλητικός, σκεπασμένος με φραγκοσυκιές και άλλα φυτά που προσθέτουν μια άγρια, μεσογειακή πινελιά. Συνεχίζοντας το περπάτημα, ο πεζόδρομος, στρωμένος με πέτρινες πλάκες, μας οδηγεί παράλληλα με τη θάλασσα.

Από τη μία πλευρά, ο βράχος με την πλούσια βλάστηση και τις φραγκοσυκιές, λειτουργεί σαν φυσικό τείχος, ενώ από την άλλη, το γαλήνιο υδάτινο στοιχείο της θάλασσας αντανακλά το γαλάζιο του ουρανού. Ο ήλιος που λούζει το τοπίο δημιουργεί έντονες σκιές, τονίζοντας το ανάγλυφο του βράχου και δίνοντας μια ζεστή, μεσογειακή αίσθηση. Η βόλτα συνεχίζεται, αποκαλύπτοντας την ιστορική πλευρά του χώρου.

Το τέλος της διαδρομής μας είναι τόσο εντυπωσιακό όσο και η αρχή. Ο πεζόδρομος συνεχίζει να αγκαλιάζει τον βράχο, ενώ ψηλά, η παλιά οχύρωση και τα ερείπια του κάστρου της Ακροναυπλίας δεσπόζουν, ατενίζοντας τη θάλασσα. Μέσα από το φως του απογεύματος, η οχύρωση μοιάζει να φυλάει το Ναύπλιο, δίνοντας μια αίσθηση διαχρονικής προστασίας.

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό της περασμένης Τρίτης… Κι αυτή τη φορά θα σας δείξουμε το Ναύπλιο, όπως το ζήσαμε. Βγήκαμε έναν απογευματινό περίπατο και ανακαλύψαμε τις ομορφιές της πόλης. Μια πόλη που, έτσι κι αλλιώς, την έχουμε στην καρδιά μας. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την προκυμαία με τους πανύψηλους φοίνικες και απολαύσαμε τον γαλήνιο κόλπο με τα αραγμένα ιστιοφόρα.

Συνεχίσαμε με έναν απογευματινό καφέ στο NAPOLI που βρίσκεται κατά μήκος του λιμανιού και πολύ κοντά στους γραφικούς πεζόδρομους, όπως αυτός εδώ. Πριν τελειώσουμε τη μέρα μας, επιχειρήσαμε να κάνουμε μια ανάβαση στα σκαλοπάτια της παλιάς πόλης, όπως αυτό που βλέπουμε στην εικόνα, και κάναμε σκέψεις να ανεβούμε στο Παλαμίδι ώς την κορυφή για να απολαύσουμε τη θέα προς τον κόλπο του Ναυπλίου.

Αλλά δεν το τολμήσαμε, καθώς νιώθαμε κουρασμένοι. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από το τουριστικό περίπτερο της πόλης απ’ όπου πήραμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για το πώς να εξερευνήσουμε την πόλη με τον πιο άνετο τρόπο. Απ’ την άλλη, αυτή η πόλη έχει πάντα τις προκλήσεις της για τα μαγαζιά, από όπου μπορούσες να ψωνίσεις τόσα πράγματα. Και επειδή έχουμε στη διάθεση μας πολύ υλικό, θα μείνουμε λίγο ακόμα…

Ο ήλιος ήταν σαν μια ζεστή κουβέρτα πάνω στο δέρμα, στο μπαλκόνι του εστιατορίου “Panorama”. Κάτω, τα νερά του Αργολικού κόλπου έλαμπαν, ένα εκατομμύριο μικρά διαμάντια να χορεύουν στην επιφάνεια. Ο αέρας ήταν γεμάτος με την αλμυρή μυρωδιά της θάλασσας και το απαλό βουητό των συνομιλιών από την παραλία. η Άννυ σήκωσε το τηλέφωνο της, ο φακός του να απαθανατίζει την πανοραμική θέα: τα δύο μικρά νησάκια, το Δασκαλειό και η Ρόμβη, να κάθονται σαν προστατευτικοί φρουροί στον κόλπο, και η απαλή καμπύλη της παραλίας διάσπαρτη με λουόμενους και πολύχρωμες ομπρέλες.

Μαζί με την Άννυ την Κριστίν και τη Σούλα, είχαμε επιλέξει αυτό το μέρος για μια ημερήσια εκδρομή μας στο Τολό, και ήταν ό,τι ακριβώς θέλαμε. Από το πλεονεκτικό μας σημείο, βλέπαμε ανθρώπους να πλατσουρίζουν στα ρηχά νερά, παιδιά να παίζουν στην άκρη της θάλασσας, και μικρά σκάφη να λικνίζονται γαλήνια αγκυροβολημένα. Η σκηνή ήταν μια εικόνα απόλυτης, αδιαμφισβήτητης καλοκαιρινής ευδαιμονίας. Καθίσαμε στο ίδιο ακριβώς τραπέζι με αυτό που είχαμε καθίσει με τον Κώστα, όταν ξαναείχαμε πάει πριν χρόνια και με την Άννυ…

Έβγαλα μια ακόμα φωτογραφία, αυτή τη φορά εστιάζοντας στους ανθρώπους που απολάμβαναν τη μέρα τους. Τα γέλια μιας οικογένειας που έχτιζε έναν πύργο στην άμμο έφτασαν στα αυτιά μας, ένας χαρούμενος ήχος που φάνηκε να περικλείει ολόκληρη τη διάθεση του τόπου. Αργότερα, μετά από μια βουτιά στα αναζωογονητικά νερά, βρήκαμε ένα τραπέζι στη βεράντα του “Panoramatos” για να απολαύσαμε το γεύμα μας. Απογευματάκι πια κατά τις 5, ήμασταν Ναύπλιο. Αλλά γι’ αυτό, αύριο…

Το είδαμε στο Τολό, στη σάλα του εστιατορίου Panorama που καθίσαμε για μεσημεριανό φαγητό. Πρόκειται για ένα τραπέζι του οποίου η βάση έχει το σχήμα της πλώρης ενός μικρού σκάφους ή μιας βάρκας, βαμμένη λευκή. Η επιφάνεια του τραπεζιού είναι γυάλινη, γεγονός που επιτρέπει στη βάση σε σχήμα βάρκας να είναι ορατή. Δεδομένης της παραθαλάσσιας τοποθεσίας του εστιατορίου, του ονόματός του “Panorama” και του ότι βρίσκεται ακριβώς πάνω στην παραλία, το τραπέζι σε σχήμα βάρκας είναι πιθανότατα ένα διακοσμητικό στοιχείο που επιλέχθηκε για να ενισχύσει το θαλασσινό θέμα. Συμπληρώνει τη συνολική αισθητική του εστιατορίου, δημιουργώντας μια σύνδεση με τη θάλασσα και το θαλάσσιο περιβάλλον. Λειτουργεί τόσο ως ένα λειτουργικό έπιπλο όσο και ως μια δημιουργική, θεματική διακόσμηση.

Χθες ήταν μια μέρα εκδρομής… Με τη ζέστη να σφίγγει το καλοκαίρι, η Άννυ, η Κριστίν και μείς μαζί τους, αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στον Ισθμό της Κορίνθου. Ήταν μια αναζωογονητική ανάπαυλα στον δρόμο μας για το Τολό και το Ναύπλιο. Η θέα από τη γέφυρα ήταν εκπληκτική. Το κανάλι, μια βαθιά, στενή σχισμή, έκοβε τη γη στα δύο. Την Πελοπόννησο από τη Στερεά Ελλάδα.

Ενώ η Κριστίν και η φίλη τους παρατηρούσαν τη θέα, η Άννυ στάθηκε στη γέφυρα, απολαμβάνοντας τη στιγμή. Ο ήλιος έλαμπε πάνω της και τα γυαλιά ηλίου της αντανακλούσαν το φως. Το χέρι της ακουμπούσε στο κάγκελο, και το άλλο κρατούσε το τηλέφωνό της, έτοιμη να απαθανατίσει τη στιγμή. Πρόλαβα να κάνω κι εγώ το ίδιο σε κείνην. Και ιδού η στιγμή!

Το τιρκουάζ νερό φώτιζε τον πάτο του καναλιού, ενώ τα ψηλά, απότομα βράχια, με τα στρώματα της γεωλογικής τους ιστορίας και τεχνικής από την κατασκευή της να φαίνονται καθαρά, έδιναν μια αίσθηση μεγαλείου. Μερικά πεύκα στέκονταν στην κορυφή, πεισματάρικα, να προσκολλώνται στην άκρη του γκρεμού. Φυσικά περιμένετε τις επόμενες μέρες ρεπορτάζ και από το Τολό και από το Ναύπλιο.

Καθώς ο ήλιος αρχίζει να δύει, ο Πόρος ντύνεται με τα πιο μαγικά του χρώματα. Η ζεστή, χρυσαφένια λάμψη απλώνεται παντού, από τις κορυφές των βουνών μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας. Η ατμόσφαιρα είναι γαλήνια και γεμάτη υποσχέσεις, ιδανική για έναν περίπατο κατά μήκος του λιμανιού. Με φωτογραφίες της Άννυς από την εκεί παραμονή τους.

Στο λιμάνι, ο παλμός της ζωής είναι έντονος, αλλά συνάμα χαλαρός. Τα πολυτελή γιοτ είναι δεμένα στη σειρά, τα κάτασπρα σκάφη τους να λαμπυρίζουν κάτω από το φως του ηλιοβασιλέματος. Μπροστά σε αυτά, οικογένειες και ζευγάρια απολαμβάνουν τη βόλτα τους, θαυμάζοντας το σκηνικό και αφήνοντας πίσω τους τις έγνοιες της καθημερινότητας.

Η θέα από την προκυμαία είναι μαγευτική. Ο ήλιος, μια πύρινη σφαίρα, βυθίζεται αργά πίσω από τους λόφους, βάφοντας τον ουρανό σε αποχρώσεις του πορτοκαλί, του ροζ και του απαλού μοβ. Τα κατάρτια των ιστιοφόρων ορθώνονται σαν σκιές, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή σιλουέτα πάνω στον φλεγόμενο ουρανό.