Καθώς το καλοκαιρινό φως αρχίζει να γέρνει, δίνοντας τη θέση του στις πιο γλυκές αποχρώσεις του φθινοπώρου, τα αμπέλια στο Θραψανό της Κρήτης (όσα έχουν ακόμα καρπό…) ζωντανεύουν με μια μοναδική ομορφιά. Δεν είναι πια το καυτό, εκτυφλωτικό φως του Ιουλίου, αλλά μια χρυσή, ήρεμη λάμψη που πέφτει απαλά πάνω στα φύλλα και τα τσαμπιά, σαν ένα απαλό χάδι που τα προετοιμάζει για τη συγκομιδή. Εικόνες που πήραμε από το χωριό μου, όσο ήμασταν εκεί…
Κάθε κλήμα, με τον χοντρό, γεμάτο ρυτίδες κορμό του, αφηγείται μια ιστορία ετών. Έχει δει ήλιους, έχει αντέξει ανέμους, έχει ποτιστεί με βροχές και έχει παραδώσει γενναιόδωρα τους καρπούς του, ξανά και ξανά. Πάνω σε αυτά τα κλήματα, κρέμονται τα επιτραπέζια σταφύλια, γεμάτα και σφριγηλά, με τις ρώγες να έχουν πάρει ένα υπέροχο, χρυσορόδινο χρώμα. Δεν είναι απλώς φρούτα· είναι μικροί ήλιοι που έχουν απορροφήσει όλη τη δύναμη της κρητικής γης και του ήλιου, έτοιμοι να προσφέρουν τη δροσερή τους γλύκα.
Είναι η ώρα που η ύπαιθρος γεμίζει με μια ιδιαίτερη μυρωδιά, ένα μεθυστικό μείγμα από χώμα, φύλλα και ώριμους καρπούς. Καθώς περπατάς ανάμεσα στις σειρές, νιώθεις την ηρεμία και την ευφορία που φέρνει η φύση όταν δίνει απλόχερα τους θησαυρούς της. Για τους ντόπιους, αυτά τα σταφύλια είναι κάτι παραπάνω από μια σοδειά· είναι η ανταμοιβή του κόπου μιας ολόκληρης χρονιάς, η συνέχεια μιας παράδοσης που περνά από γενιά σε γενιά. Κάθε τσαμπί που κόβεται με προσοχή είναι μια πράξη σεβασμού προς τη γη και τον κύκλο της ζωής.
