Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, είμαστε καθηλωμένοι στο σπίτι. Δεν είναι ούτε να το σκεφτείς να βγεις έξω, με τέτοιες τρελές θερμοκρασίες. Οπότε καθώς σερφάρεις στο διαδίκτυο, μπορεί να πέσεις πάνω και σε πράγματα που σε πάνε πίσω στο παρελθόν. Η ανάρτηση της Ευτυχία Κολιού στην ομάδα “Ζωή, χωριό και παράδοση”, όπου είναι δημοσιευμένες αυτές οι φωτογραφίες, μας έκανε ένα ισχυρό κλικ. Και ενεργοποίησε τη μνήμη…
Κάποτε δεν ήταν απλώς δουλειά – ήταν γιορτή, ήταν μοίρασμα, ήταν ζωή. Τα χέρια κουρασμένα, μα οι καρδιές γεμάτες. Μαζεύαμε τους καρπούς της γης με ευγνωμοσύνη, γελούσαμε, τραγουδούσαμε, ζούσαμε. Τώρα, μένουν οι αναμνήσεις – γλυκές σαν το κρασί που φτιάχναμε με αγάπη. Σταφύλια από κουβάδες σε μεγάλα καλάθια. Το τοπίο πίσω με τις αναβαθμίδες και τη βλάστηση δείχνει ένα κλασικό μεσογειακό περιβάλλον, στην Ελλάδα με μακρά παράδοση στην αμπελουργία.
Η φράση «τρύγος, κάποτε μας άρεσε πολύ και το ζούσαμε», αποπνέει νοσταλγία και αγάπη για τις παλιές εποχές, όταν ο τρύγος δεν ήταν απλώς δουλειά, αλλά και γιορτή, με κοινωνική και πολιτιστική σημασία. Εμείς που τα ζήσαμε όλα αυτά, μπορούμε να σας το επιβεβαιώσουμε. Βεβαίως και ήταν κουραστικό στα 14σου να είσαι εκεί, μέσα στον ήλιο από το πρωί ώς το μεσημέρι και να κουβαλάς στο ώμο κοφίνια με σταφύλια. Αλλά είχε τη γλύκα του, την ομορφιά του. Τόση και τέτοια που να τη νοσταλγούμε στις μέρες μας…
