Το παρακολουθούμε. Το ζούμε κι εμείς, έστω και από μακριά, όλο αυτό που γίνεται στα Σεπόλια, στα έργα υπογειοποίησης των σιδηροδρομικών γραμμών του ΟΣΕ. Τουλάχιστον αυτό που μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας. Γιατί δεν είμαστε σε θέση να δούμε τι γίνεται υπόγεια. Τα υλικά πάντως που βλέπουμε κοντά στο σταθμό Λαρίσης και η κινητικότητα, δείχνει ότι κάτι γίνεται και σ’ αυτόν το τομέα. Δύσκολο μου φαίνεται όλο αυτό να ολοκληρωθεί φέτος.
Παρ’ όλα αυτά, δεν θέλω να χάσω την αισιοδοξία μου. Οι μπουλντόζες και τα συνεργεία της ΑΚΤΩΡ που βλέπουμε να δουλεύουν καθημερινά, διαμορφώνουν τους χώρους. Και το εργοτάξιο αρχίζει όπως είπαμε και παίρνει σχήμα. Λες να μας κάνουν την έκπληξη; Μακάρι! Πολύ θα το χαιρόμασταν. Όπως και οι κάτοικοι στη γύρω περιοχή από τη μια και την άλλη πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως που έχουν “φάει” πολύ χώμα και σκόνη.
Η υπομονή τους έχει να κάνει με την ελπίδα που έχουν πολύ σύντομα να έχουν μπροστά στο σπίτι τους έναν υπέροχο χώρο για να κάνουν τη βόλτα τους. Κι επίσης την ποιότητα που θα έχει η ζωή τους από δω και πέρα. Ξέρουν πως έτσι θα πιάσει τόπο η υπομονή τους. Ζούμε για εκείνη τη στιγμή που θα περπατήσουμε κι εμείς πάνω σ’ αυτόν το όμορφο διαμορφωμένο χώρο. Και στο γεγονός ότι θα απομακρυνθούν για πάντα αυτές οι τριτοκοσμικές μπάρες στις διαβάσεις αυτοκινήτων.
