Είχαμε καιρό να πάμε στο σπίτι των φίλων μας Παναγιώτη και Νίτσας, στην Άνω Αλμυρή της Κορινθίας. Την τελευταία φορά που πήγαμε ήταν καλοκαίρι. Θυμάμαι καθώς είχαν πάντα διαθέσιμο ένα δωμάτιο για τη φιλοξενία μας, κι εγώ σηκωνόμουν το πρωί πριν ξυπνήσουν οι άλλοι και καθόμουν στο τραπέζι της αυλής για να γράψω τις αναρτήσεις μου.
Αν και η αγάπη τους για μας και το φιλόξενο πνεύμα τους κάνει πάντα επίκαιρη την προσφορά τους, αυτή τη φορά με αφορμή ότι βρεθήκαμε στο Λουτράκι, επικοινωνήσαμε και φροντίσαμε να βρεθούμε για μερικές ώρες σπίτι τους. Το σπίτι ίδιο και απαράλλαχτο. Με λιγότερα μόνο λουλούδια, λόγω εποχής.
Και με απώλειες. Η αδελφή της Νίτσας δεν είναι πια εκεί δίπλα της. “Έφυγε” νωρίς. Αλλά μερικά πράγματα συνεχίζουν και είναι όμορφα στα μάτια μας. Ίσως γιατί η Νίτσα και ο Παναγιώτης συνεχίζουν να το φροντίζουν και να το περιποιούνται, παρά την ηλικία τους και ότι αυτό συνεπάγεται με τα ζητήματα υγείας που φέρνει.
