Τον Πέτρο, τον βλέπετε σ’ αυτή τη σέλφι με τις ντοματιές που φύτεψε στον κήπο του, εκεί που μένει, κάπου στη Χαλκίδα. Καθώς τον γνωρίζω, είμαι βέβαιος ότι θα ασχοληθεί με την καλλιέργεια τους και σύντομα θα τις δούμε μεγάλες και με ντομάτες, που θα ξέρει πώς έχουν μεγαλώσει και θα τις βάζει ανεπιφύλακτα στο τραπέζι του.
Εμείς που ζούμε σε μεγαλουπόλεις δεν έχουμε αυτό το προνόμιο, δυστυχώς. Θα συνεχίσουμε να προμηθευόμαστε για τις ανάγκες μας, από τη λαϊκή της Τετάρτης, χωρίς να ξέρουμε πού, πώς και με τι τρόπο έχουν καλλιεργηθεί. Κι αν είναι πραγματικά υπαίθριες, όπως λένε ή προέρχονται από κάποιο θερμοκήπιο, ποτισμένες με ένα σωρό φάρμακα.
Ξέρω τη νοστιμιά της πραγματικής ντομάτας! Όταν κατέβαινα, Ιούλιο μήνα, στο χωριό μου, πάντα διέθετα χρόνο για να πάω στον κήπο της Στασούλας, στου Γρέγο και να κόψω πάνω από τη ντοματιά, τη ντομάτα που ήθελα να φάω. Ήταν τόσο νόστιμη που δεν χρειαζόταν καν αλάτι. Μόνο ένα ελαφρύ ξέπλυμα, από το χώμα ήταν αρκετό, για να τη γευτείς επί τόπου. Εύχομαι να πάνε όλα καλά, φίλε!
Καλό απόγευμα