
Αχ βρε Απόστολε Κατσαντώνη τι μου θύμισες με τις φωτογραφίες που ανέβασες πριν λίγες μέρες στην ομάδα Γρεβενά – Βόρεια Πίνδος (Mountain Pindos)! Με τρέλανες με τα σταφύλια πάνω στις κουρμούλες, έτσι όμορφα, έτοιμα να… κοπούν και να πάνε για το πατητήρι. Έχω ζήσει τέτοιες στιγμές στο χωριό που μεγάλωσα, το Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης και ήταν πραγματικά μοναδικές..

Πανηγύρι το κάναμε στον τρύγο. Ιδιαίτερα στα κρασοστάφυλα. Είχαμε ήδη, ένα μήνα πριν τελειώσει τα σουλτανιά και τα είχαμε απλώσει στους οψιγιάδες. Και τώρα, αυτό που έμενε ήταν να κόψουμε και τα κρασοτάφυλα. Στο μεταξύ είχαν γίνει και τα εναπομείναντα μικρά σταφύλια από τα σουλτανιά κι ο πατέρας μου τα έβαζε μέσα να ρίξει όπως έλεγε λίγο τα γράδα στο κρασί που πάντα ήταν γύρω στους 4 βαθμούς.

Θυμάμαι σαν χθες το “πατητήρι” στην ταράτσα της κουζίνας… Ο πατέρα μου χρησιμοποιούσε την κουτσουνάρα για τα βρόχινα νερά στο πιθάρι, προκειμένου να μαζέψει το μούστο. Κι εμείς χαιρόμαστε να τσαλαβουτούμε στα σταφύλια πάνω… Η μέρα εκείνη ήταν πανηγύρι, εκτός από τη μέρα εκείνη που τσίμπησε μια σφίγγα τη μητέρα μου και κόντεψε να πεθάνει. Τρέχαμε σαν αλαφιασμένοι στους γιατρούς…
Ο Θεός να δίνει δύναμη κ κουράγιο στην Χάρις που τόσο επάξια του στάθηκε και σύντομα να δούμε τον αδελφό…