Συχνά, όταν βρίσκομαι ψηλά μ’ αρέσει να βγαίνω στο μπαλκόνι και να αγναντεύω την πόλη από εκεί πάνω. Όπως λέει και ο Χατζής, σε ένα τραγούδι που αγαπούμε και αφορά το αεροπλάνο, ότι μοιάζει ο κόσμος με κουκλόσπιτα. Εντάξει, μια επταόροφη πολυκατοικία προφανώς δεν είναι αεροπλάνο, αλλά όντως η αίσθηση είναι διαφορετική.
Εδώ γίνονται έργα, μήνες τώρα. Και παρά το γεγονός ότι, όπως συμβαίνει συνήθως με τις συμβάσεις του δημοσίου, είχαν “κολλήσει” για κάποιο ανεξήγητο σε μας λόγο, εντούτοις τώρα προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς. Τριγύρω οι πολυκατοικίες και τα διαμερίσματα που στεγάζουν ανθρώπινες ψυχές. Από δω πάνω δεν διακρίνεται τίποτα.
Στο βάθος το όρος Αιγάλεω και λίγο πιο ψηλά από την ταράτσα, φαίνεται, αν είναι καθαρός ο καιρός ακόμα και η θάλασσα στον Πειραιά! Μ’ αρέσει όλο αυτό. Και όταν μου δοθεί η ευκαιρία κάθομαι και το παρακολουθώ. Για μερικούς ,η πόλη κι ας έχει τις δυσκολίες της, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όσοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χωριό, ίσως με καταλαβαίνουν.