Αναμνήσεις χθες, σχέδια σήμερα! Αυτά κάνουν οι άνθρωποι… Στο βαθμό που είναι ρεαλιστικά και μπορούν να επιδιώκουν τους στόχους, αυτά είναι όμορφα. Βεβαίως, δεν θέλουμε να βγάλουμε από τα σχέδια μας τις βόλτες μας κάτω από τη φωτισμένη Ακρόπολη, περπατώντας στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, από τη μεριά του Θησείου. Όχι με τίποτα, δεν θέλαμε να μην κάνουμε αυτή τη διαδρομή…
Κι επίσης πάντα θα μας γεμίζει η επαφή μας με τη θάλασσα ακόμα κι αν είναι γεμάτη βότσαλα όπως αυτή. Να ακούς τον ήχος από τον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε πάνω τους, δεν υπάρχει πιο όμορφη και πιο ήρεμη προσέγγιση. Ακόμα κι όταν αυτό το όμορφο τοπίο στη φωτογραφία σε δυσκολεύει ιδιαίτερα να περπατάς με άνεση πάνω σ’ αυτές τις μεγάλες πέτρες. Ακόμα και τότε!
Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε πόλεις γεμάτες από μπετόν με πολλούς ανθρώπους κι ας μην τους βλέπουμε. Όλοι πια έχουν μια τάση ιδιώτευσης και απομόνωσης. Και ο φόβος κυριαρχεί, ενώ έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο να μπορείς να μοιραστείς πράγματα, μαζί τους. Ας είναι. Πάντα το σύστημα θα είναι ευάλωτο και οι ρωγμές του θα μας επιτρέπουν να κάνουμε σχέδια και όνειρα που μερικές φορές θα καταφέρουμε να υλοποιούμε.
Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν πρόκειται να μένουμε μακριά από τη φύση. Έχουμε μάθει να δημιουργούμε ευκαιρίες όταν δεν υπάρχουν από μόνες τους και δεν θέλουν μερικά πράγματα να τα αφήνουμε στην τύχη τους. Το καλύτερο είναι να είμαστε εκεί, να περπατούμε ανάμεσα τους, όπως εδώ στη Πάρο που πέρσι είχαμε πάει για δέκα μέρες και περάσαμε υπέροχα… Τα σχέδια και η υλοποίηση τους είναι δική μας υπόθεση.