Κατά τις 6:30 φτάσαμε με το KRITI II στο λιμάνι του Ηρακλείου. Για δύο –τρεις ώρες ανάμεσα στις 12:00 με 3:30 τα ξημερώματα είχαμε νιώσει στο πετσί μας την αγωνία του να ζήσεις ή να πεθάνεις. Κάτι περίεργοι ήχοι σαν τριγμοί, έλεγες, «από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει» και θα ζήσουμε τα δικό μας ναυάγιο. Και ήμασταν στην καμπίνα μας, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια μας. Αλλά μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα ζήσεις, χωρίς τρόμο.
Και να πεις ότι δεν έχω κάνει ταξίδια στη ζωή μου… Παρ’ όλα αυτά κάποια είναι σα να τα ζεις για πρώτη φορά. Απ’ την άλλη, το ξημέρωμα είναι πάντα όμορφο. Δείτε εδώ μια εικόνα που «έπιασα» με το φακό του κινητού μου, πριν ακόμα δέσει το καράβι στο λιμάνι του Ηρακλείου. Τι ομορφιά είναι αυτή στις πρώτες ακτίνες του ήλιου! Το πιο γλυκό καλωσόρισμα που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος στο νησί του. Έτσι το ένοιωσα μέσα μου.
Μια ομορφιά ανεπανάληπτη. Και όλα τα καλά συνέχισαν και στο χωριό, καθώς φτάσαμε. Μας περίμεναν η Μαλάμω με τη Στασούλα, με καλούδια και φρόντισαν και για το μεσημεριανό φαγητό, όλο αγάπη. Κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι αγάπη ήταν η πρώτη μέρα μας στο χωριό. Κι έτσι θα προσπαθήσουμε να είναι και οι επόμενες. Είμαστε βέβαιοι πως και με τη δική μας συμβολή, κάθε μέρα θα έχει κάτι καινούριο να προσφέρει…
