
Δεν θέλω να «φύγω» εύκολα από αυτό το θέμα. Μπορεί να μεσολάβησαν τα χθεσινά «δημοσιογραφικά», επειδή έτσι συνηθίζουμε, χρόνια τώρα, να κάνουμε τις Παρασκευές, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι θα αφήναμε μια τέτοια ανθρώπινη στιγμή να απουσιάζει από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Την Πέμπτη το πρωί, προνοητικά ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για το αεροδρόμιο. Αν και η πτήση τους ήταν στις 12:10, φύγαμε από το σπίτι στις 8:30!

Και καλά κάναμε… Διότι όταν μπήκαμε από τη Λένορμαν στον Κηφισό προς την Αττική Οδό και μέχρι εκεί, είχε τόση κίνηση που χρειαστήκαμε μιάμιση ώρα! Φοβερό, αλλά το εκπληκτικό είναι πως κάποια στιγμή, εκεί που είχαμε πια απογοητευτεί, «άνοιξε» ο δρόμος και φτάσαμε μάλιστα σχετικά νωρίς στον προορισμό μας. Φυσιολογικές ανθρώπινες αντιδράσεις και συναισθήματα. Άγχος, χαρά, χαμόγελα και… κλάματα που έφευγαν τα παιδιά μας!

Το SUBARU μας έβγαλε ασπροπρόσωπους όλες αυτές τις μέρες. Συνεχώς στο δρόμο από τον Ιούνιο, ούτε για μια στιγμή δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας αν και έκλεισε τα 23α του. Τη Δευτέρα που μας έρχεται, έχω ραντεβού με το συνεργείο για ένα τσεκάπ και ένα σέρβις, Το χρειάζεται… Κι αυτός ζωντανός οργανισμός είναι. Και πόσες φορές, αυτό το καλοκαίρι, δεν πήγε και δεν ήρθε στο αεροδρόμιο, για να παραλάβει ή να αφήσει ανθρώπους μας στο ταξίδι τους!
Καλά να περάσετε και σήμερα έχοντας την ευλογία του Θεού μας.