
Μ’ αυτή τη ζέστη δεν έχω όρεξη ούτε και για γράψιμο! Το φαντάζεστε; Κι όμως συμβαίνει. Έτσι λοιπόν καθώς έκανα μια τσάρκα απογευματάκι στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω στα φρεσκοκομμένα κηπευτικά του καλού μου φίλου Γιώργου Κοντογιάννη από την Τερψιθέα Αιτωλοακαρνανίας. Μου έφεραν θύμισες και είπα να ασχοληθώ λίγο μαζί τους…

Θυμάμαι τέτοιες εποχές στο χωριό, είπαμε ο Ιούλιος ήταν ο μήνας που μου άρεσε για πολλούς λόγους να είμαι στο Θραψανό για διακοπές. Και οπωσδήποτε κάποιες μέρες θα πήγαινα στον κήπο του Αγησίλαου και της Στασούλας στου Γρέγο, μαζί τους την ώρα που πήγαιναν να ποτίσουν και να κόψουν τα κηπευτικά τους. Δείτε μερικά δημοσιεύματα από το αρχείο μας ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Απ’ όλα είχε ο μπαξές, μου το θυμίζουν πολύ οι φωτογραφίες του Γιώργου… Λίγα, όσα χρειάζονταν για το σπίτι αλλά καλά ποιοτικά. Φαντάζομαι πως και εκείνος, όπως και η αδελφή μου ξέρει τι λιπάσματα τους βάζει, αν τους βάζει και είναι απόλυτα σίγουρος πως ότι μπαίνει στην κουζίνα του είναι καλό ποιοτικά. Αυτά έχει ο δικός σου κήπος! Τεράστια πλεονεκτήματα που εδώ στην Αθήνα, ούτε να τα φανταστείς δεν μπορείς.
Υπεροχο το κειμενο. Το ποιημα στο τελος μου θύμισε τις γυναικες της γειτονιάς της μητέρας μου που οταν πεθανε τις…