Ταξίδι δε σημαίνει μόνο χαρά, αγάπη και δόσιμο, είναι ένας πλούτος συναισθημάτων. Προφανώς έχει και την άλλη πλευρά της, αυτή η σκληρή πραγματικότητα που έχει να κάνει με την επιστροφή. Η πρώτη που έφυγε, ύστερα από 15-16 μέρες διαμονής στην Ελλάδα, ήταν η Βικτώρια. Ξημερώματα της Κυριακής, εκεί κατά τις 6:00 χρειάστηκε να την πάμε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στα Σπάτα.
Και βέβαια το κάναμε με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά, γιατί θα την εξυπηρετούσαμε και λύπη, γιατί έπρεπε να φύγει από κοντά μας και να επιστρέψει στον τόπο της και τη δουλειά της. Και ήταν λιγάκι αγχωμένη. Θα επέστρεφε μόνη της και μάλιστα μέσω Ζυρίχης στο Βανκούβερ του Καναδά. Κάτι συνέβαινε με τα ηλεκτρονικά συστήματα και δυσκολεύονταν να τσεκάρει τη μεταβίβαση της από το αεροδρόμιο της Ζυρίχης της Ελβετίας.
Τελικά, ούτε στα μηχανήματα, ούτε και στο τσέκιν με φυσική παρουσία, εξυπηρετήθηκε, παρ’ ότι μπήκε στην ουρά για μια ώρα περίπου. Κάποιοι αποφάσισαν ότι αυτό έπρεπε να το κάνει στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης. Κι επειδή δεν είχε κι άλλη επιλογή, προσαρμόστηκε με κρύα καρδιά, αλλά και το σχετικό άγχος που όλο αυτό έπρεπε να το βιώσει μόνη της, αν και δεν είναι και πολύ μικρή, 24 χρονών είναι. Κι έτσι την αποχαιρετήσαμε από το αεροδρόμιο των Αθηνών.