
Τον συνάντησα μια Κυριακή πρωί να παίζει το βιολί του στην πλατεία Συντάγματος, στους περαστικούς που δεν ήταν και πολλοί, εκείνη την πρωινή ώρα. Αλλά έπαιζε πολύ όμορφα! Και κάποιες φίλες, ρωσόφωνες, μου είπαν ότι ήταν πατριώτης τους, τον γνώριζαν και είχε επιλέξει να βιοπορίζεται από κάτι που αγαπούσε.

Τον προσέγγισα με τη φωτογραφική μηχανή του κινητού μου, από διαφορετικές πλευρές. Εκείνος απτόητος συνέχιζε να παίζει μουσικές με το βιολί του. Μου αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Επιμένουν περπατώντας σε ένα μοναχικό δρόμο, να ζουν στιγμές τους, εκεί όπου εκτιμούν ότι μπορούν να πετύχουν καλό ακροατήριο.

Μεγαλωμένος στη Ρωσία σε μια εποχή που το καθεστώς εκτιμούσε την Τέχνη και φρόντιζε οι πολίτες της χώρας που είχαν ταλέντο, να μπορούν να το καλλιεργήσουν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ξένα και μακρινά μας φαντάζουν όλα αυτά, στη χώρα που ζούμε. Εδώ ότι μαθαίνεις, έχει να κάνει αποκλειστικά με τα δικά σου θέλω, με την υπομονή, την επιμονή σου και με προσωπικό οικονομικό κόστος. Τεράστιες οι διαφορές.
Ο Θεός να δίνει δύναμη κ κουράγιο στην Χάρις που τόσο επάξια του στάθηκε και σύντομα να δούμε τον αδελφό…