Το Τολέδο δεν είναι απλώς μια πόλη· είναι ένα ζωντανό μουσείο όπου οι πέτρες διηγούνται ιστορίες συνύπαρξης, δόξας και θλίψης. Περπατώντας στα στενά της Judería, της παλιάς εβραϊκής συνοικίας, νιώθεις το βάρος μιας ιστορίας που σφραγίστηκε ανεξίτηλα το 1492. Σε κάθε γωνιά, το βλέμμα σταματά σε σύμβολα που αρνούνται να σβήσουν. Μια πλάκα στον τοίχο με το Αστέρι του Δαβίδ και την επιγραφή «Barrio de la Judería 1492» μας θυμίζει τη χρονιά που η ιστορία κόπηκε στα δύο.
Τότε, ο μισός πληθυσμός της πόλης —άνθρωποι που τη λάτρεψαν και την έχτισαν— κλήθηκαν να πάρουν μια αδύνατη απόφαση: να απαρνηθούν την πίστη τους ή να εγκαταλείψουν τα πάντα. Οι περισσότεροι επέλεξαν το δεύτερο, παίρνοντας μαζί τους μόνο ό,τι χωρούσε σε μια βαλίτσα και, όπως λέει ο θρύλος, το κλειδί του σπιτιού τους, με την ελπίδα της επιστροφής. Τα δρομάκια είναι στενά, σαν να θέλουν να κρύψουν τα μυστικά των αιώνων. Καθώς προχωράς, συναντάς μικρές γωνιές που μοσχοβολούν αμύγδαλο.
Είναι το περίφημο Mazapán (αμυγδαλωτό) του Τολέδο, μια παράδοση που λένε πως κρατά από εκείνες τις παλιές εποχές. Η αρχιτεκτονική της πόλης είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους. Ψηλοί τοίχοι από τούβλο και πέτρα, περίτεχνες γέφυρες που ενώνουν κτίρια πάνω από το κενό, και παράθυρα με βαριά σιδερένια κιγκλιδώματα που μοιάζουν να προστατεύουν ακόμα τις περιουσίες που έμειναν πίσω ορφανές.
