Ημέρα φθινοπωρινή. Ο ουρανός έχει γίνει ένα αδιαπέραστο πέπλο από γκρι, και η βροχή δεν είναι πια απλή απειλή, αλλά ο μόνιμος ρυθμός της πόλης. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη μελαγχολική υγρασία, κρύβεται η πιο αληθινή και γοητευτική εικόνα της Ολλανδίας. Από το εσωτερικό του πλωτού μέσου, ο κόσμος είναι μια θαμπή, ιμπρεσιονιστική εικόνα. Οι σταγόνες της βροχής κυλούν στο τζάμι, διαστρεβλώνοντας ελαφρά τις γραμμές των κτιρίων, μετατρέποντας τις σκληρές όψεις των σπιτιών σε απαλές υδατογραφίες.
Αυτή η θολή οθόνη που φαίνεται σε όλες τις φωτογραφίες, δημιουργεί μια αίσθηση μυστικισμού και προστασίας. Είμαστε παρατηρητές ενός παραμυθένιου σκηνικού, κρυμμένοι, ζεστοί και στεγνοί. Τα ιστορικά σπίτια από κόκκινο τούβλο και σκούρα, βαθυπράσινα ή μπλε πορτόνια παρατάσσονται στην όχθη, με τις προσόψεις τους να αντανακλώνται στο ήρεμο, καφετί νερό του καναλιού. Κάθε σπίτι μοιάζει να φυλάει μια ιστορία αιώνων.
Παρά τη βροχή, η φύση αντιστέκεται. Μικρές λωρίδες γης, γεμάτες πράσινα φύλλα, χορτάρι και θάμνους, λειτουργούν ως φράγμα μεταξύ του σπιτιού και του νερού. Σκυμμένα παγκάκια, μια κόκκινη γλάστρα που ξεχωρίζει, ή ένα μικρό, κόκκινο ιαπωνικό σφενδάμι δίνουν την αίσθηση προσωπικού, ζεστού καταφυγίου. Το φθινόπωρο έχει αφήσει το σημάδι του. Κίτρινα και κόκκινα φύλλα έχουν πέσει και καλύπτουν την άκρη της όχθης σαν χαλί, ενώ μερικά επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού. Είναι η ομορφιά της φθοράς που κάνει το τοπίο τόσο γλυκό και οικείο.
