Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Αυτές οι μικρές κατασκευές ονομάζονται “Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες” (Little Free Libraries). Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα που βασίζεται στην πρωτοβουλία των πολιτών. Οι ιδιοκτήτες των σπιτιών, με δική τους βούληση, κατασκευάζουν αυτές τις μικρές βιβλιοθήκες και τις τοποθετούν έξω από την ιδιοκτησία τους. Θα σας δείξουμε κι άλλες, σε λίγο…

Η ιδέα είναι πολύ απλή και λειτουργεί με το σύνθημα “πάρε ένα βιβλίο, δώρισε ένα βιβλίο”. Ουσιαστικά, ενθαρρύνουν την ανταλλαγή βιβλίων και χτίζουν μια αίσθηση κοινότητας. Όπως παρατηρήσαμε, υπάρχουν αρκετές στο Βόρειο Βανκούβερ, καθώς είναι μια πολύ δημοφιλής πρακτική στην περιοχή. Είναι μια προσωπική και συχνά δημιουργική προσπάθεια των κατοίκων, να μοιραστούν την αγάπη τους για το βιβλίο με τους γείτονές τους.

Ο Κώστας και η Άννυ, αφού πήραν μια βαθιά ανάσα, έσπρωξαν τις βαριές, γυάλινες πόρτες της Βαρβακείου. Αμέσως, τους τύλιξε μια θάλασσα από αρώματα, ήχους και χρώματα. Η Άννυ, που μεγάλωσε στον Καναδά, είχε συνηθίσει τα καθαρά, οργανωμένα ράφια των σούπερ μάρκετ. Αυτό που αντίκρισαν ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.

Μια τεράστια παγοθήκη απλωνόταν μπροστά τους, γεμάτη από κάθε λογής ψάρια. Εκεί ήταν ο γόπες που γυάλιζαν κάτω από τα έντονα φώτα, ο μπακαλιάρος με το ασημί του δέρμα, αλλά και τεράστιοι τόνοι και μαγιάτικα, κομμένα σε φέτες. Η Άννυ κοίταξε τον Κώστα με μια έκφραση έκπληξης. “Είναι σαν μουσείο θαλάσσιας ζωής,” ψιθύρισε.

Ο θόρυβος ήταν διαρκής. Οι ψαράδες με τις ποδιές τους φώναζαν δυνατά, διαλαλώντας την πραμάτεια τους. “Πάρε λαβράκι, φρέσκο-φρέσκο!” “Φαγκρί, για το φούρνο!” Οι φωνές τους μπλέκονταν με το κροτάλισμα του πάγου, το κλάμα των γλάρων που πετούσαν ψηλά στη σκεπή και το γέλιο των ανθρώπων. Ο Κώστας άκουγε έναν πάγκο που έπαιρνε παραγγελίες από ένα εστιατόριο, κι ένας άλλος που εξηγούσε σε μια γιαγιά πώς να μαγειρέψει το ψάρι της.

Με μια φωτογραφία που τράβηξαν, ο Κώστας και η Άννυ στο σπίτι τους, μπροστά στον καθρέπτη, αποχαιρετούν την Ελλάδα. Ήδη ετοιμάζουν βαλίτσες για την επιστροφή τους, στο Βανκούβερ του Καναδά, στο σπίτι τους, στο Μίσσιον. Έχουν κιόλας μια θλίψη τα πρόσωπα τους… Πέρασαν καλά! Είδαν νέους τόπους, έζησαν πολύ όμορφα με ανθρώπους που μοιράστηκαν πολλά πράγματα και αγάπη, μαζί τους. Πέρα από τα ρούχα τους, στις βαλίτσες τους θα πάρουν πολύ όμορφες αναμνήσεις… Αλλά, έτσι είναι στη ζωή. Υπάρχει μια αρχή κι ένα τέλος. Κι άμα συμβιβαστείς μ’ αυτή την ιδέα και ζεις την κάθε στιγμή, ξεχωριστά, όπως και είναι, έχεις ήδη κερδίσει πολλά πράγματα… Σε λίγο θα είναι κοντά μας, στο γάμο της Χλόης!

Ένα από τα πρωινά περπατήματα μου, τα βήματά μου  με έφεραν εδώ. Κάτι με έκανε να σταματήσω, ίσως ο απαλός ήχος καθώς περπατούσα σε ένα πεζοδρόμιο, σκεπασμένο με χρυσά φύλλα. Και ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι το Βανκούβερ είχε φορέσει τα φθινοπωρινά του χρώματα. To δέντρο ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής, με αποχρώσεις που κυμαίνονταν από το λαμπερό κίτρινο έως το βαθύ κόκκινο.

Στην αρχή, όλα ήταν διαφορετικά, τα σπίτια, ο αέρας είχε μια υγρασία που δεν είχα συνηθίσει και ο κόσμος γύρω μου (όσοι κυκλοφορούσαν μια τέτοια πρωινή ώρα) μιλούσε μια άλλη, από τη δική μου, γλώσσα. Ωστόσο, μ’ αυτές τις εικόνες γύρω μου, περπατώντας σε έναν δρόμο, την Moody Ave, στο Βόρειο Βανκούβερ, κοντά σχετικά στο σπίτι που μένουμε, κάτι μέσα μου άλλαξε.

Κάτι στη θέα του κόκκινου σπιτιού, με τα φύλλα να πέφτουν απαλά στη σκεπή του, μου θύμισε ένα σπίτι στην Ελλάδα. Ήταν σαν ένα μικρό κομμάτι πατρίδας να είχε μεταφερθεί εδώ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Τα φύλλα που κιτρίνιζαν και έπεφταν έκαναν τον ίδιο ήχο, τον ίδιο που άκουγα παιδί στο χωριό. Ήταν ο ήχος του φθινοπώρου. Παιχνίδια με τις λέξεις…

Σήμερα θα σας δείξουμε τη Βαρβάκειο Αγορά στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα την κρεαταγορά, που βρίσκεται στην οδό Αθηνάς. Είναι ένα από τα πιο ιστορικά και ζωντανά σημεία του κέντρου της Αθήνας. Ο Kώστας και η Άννυ πήγαν μια βόλτα από εκεί. Πάντα άρεσε στον Κώστα, αυτή η τεράστια ποικιλία κρεάτων που εύρισκες εκεί. Στο σημείωμα μας λοιπόν σήμερα θα δείτε φωτογραφίες του από εκεί, ενώ θα μάθετε και μερικά ιστορικά στοιχεία για την κατασκευή και λειτουργία της αγοράς.

Η απόφαση λοιπόν για την ανέγερση της Βαρβακείου Αγοράς ελήφθη το 1876 και οι εργασίες ξεκίνησαν το 1878. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1886, με αρχιτέκτονα τον Ιωάννη Κουμέλη, ο οποίος εμπνεύστηκε από αντίστοιχες αγορές του εξωτερικού. Το όνομα “Βαρβάκειος” οφείλεται στον εθνικό ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη, ο οποίος δώρισε το οικόπεδο για την ανέγερσή της. Έτσι, για να ξέρουμε μερικά πράγματα γι’ αυτήν.

Είναι χωρισμένη σε διαφορετικά τμήματα: Το τμήμα που βλέπουμε και στις φωτογραφίες, όπου βρίσκονται τα κρεοπωλεία με μεγάλη ποικιλία από φρέσκα κρέατα. Στην Ψαραγορά για την οποία θα σας μιλήσουμε σε λίγο. Και στη Λαχαναγορά όπου μπορείς να βρεις καθημερινά ότι στη λαϊκή αγορά, δηλαδή φρούτα, λαχανικά και άλλα αγροτικά προϊόντα. Η Βαρβάκειος είναι ανοιχτή καθημερινά εκτός Κυριακής, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.

Το είδαμε στην παραλία του Αμπλσάϊτ στο West Vancouver… Ένα εντυπωσιακό άγαλμα που απεικονίζει μια γυναίκα με υψωμένα χέρια, η οποία ονομάζεται “η φιλόξενη φιγούρα”. Σύμφωνα με την πλάκα, αφιερώθηκε από το Έθνος Squamish στους κατοίκους του Δυτικού Βανκούβερ και συμβολίζει το καλωσόρισμα και τη φιλοξενία. Ενδιαφέρον να δούμε τι είναι τυπωμένο πάνω στην πινακίδα…

“Με ανοιχτές αγκάλες σε όλους όσοι περνούν από τις ακτές μας, η φιλόξενη φιγούρα ανεγέρθηκε στα Πρώτα Έθνη (παλαιότερα) του Green Gables… Το Skwxwú7mesh Úxwumixw (Έθνος Squamish) αφιέρωσε τη φιγούρα στους πολίτες του Δυτικού Βανκούβερ στις 23 Ιουλίου 2004, και η προσευχή… Θα τη βάλουμε ολόκληρη γιατί έχει μια αξιόλογη ευαισθησία, σπάνια στις μέρες μας.

“Με ανοιχτές αγκάλες σε όλους όσοι περνούν από τις ακτές μας, η φιλόξενη φιγούρα ανεγέρθηκε στα Πρώτα Έθνη (παλαιότερα) του Green Gables… Το Skwxwú7mesh Úxwumixw (Έθνος Squamish) αφιέρωσε τη φιγούρα στους πολίτες του Δυτικού Βανκούβερ στις 23 Ιουλίου 2004… Το κείμενο τονίζει την ευγνωμοσύνη για τις γυναίκες, την ιστορία και τις παραδόσεις του λαού, ενώ εκφράζει την επιθυμία για ειρήνη, φιλία και συνεργασία.

Kwyékhén, Ho we reloyé shant?… (Γραμμένο στην τοπική γλώσσα) Καλωσόρισμα/Χαιρετισμός,/ Γυναίκα / είμαι ευγνώμων για την μητέρα/γιαγιά / για όλα τα διδάγματα της οικογένειάς μας, / της ιστορίας μας, ποιοι είμαστε. / Φέρνω τις διδαχές με έναν τρόπο / ώστε ένα και ένα να γίνουν δύο…/ Αδέλφια, γονείς, / αδελφές, παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μας / Για όλες τις διδαχές με τους τρόπους μας / είστε ο πλούτος της γης / όλη η γη, το μέγεθος και το βάρος της.”

Το Παλιούρι είναι ένα γραφικό και παραδοσιακό χωριό που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου της Κασσάνδρας, στη Χαλκιδική. Συνδυάζει την ηρεμία και την ομορφιά του πευκοδάσους, με μερικές από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες της περιοχής. Το χωριό διατηρεί την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική με παλιά πέτρινα σπίτια και στενά, γραφικά δρομάκια. Είναι ιδανικό για έναν χαλαρό περίπατο.

Αν και το χωριό δεν είναι χτισμένο ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, η ευρύτερη περιοχή φημίζεται για τις υπέροχες παραλίες της. Η πιο γνωστή είναι η παραλία Χρουσώ, με τη χρυσαφένια άμμο και τα κρυστάλλινα νερά. Εκεί θα βρείτε οργανωμένα beach bars με ζωντανή ατμόσφαιρα, αλλά και πιο ήσυχα σημεία. Άλλες παραλίες στην περιοχή είναι το Πόρτο Βαλίτσα και οι μικροί, κρυμμένοι κολπίσκοι στο ακρωτήρι Κάνιστρο.