Αρχείο κατηγορίας Δημοσιογραφικά

Τον είδα να κάθεται στο κάγκελο του πάρκου της πλατείας Αττικής. Μόνος του, περιτριγυρισμένος από τα περιστέρια. Κρατούσε μια τσάντα σούπερ μάρκετ, πλαστική. Και μέσα της είχε ένα ψωμί. Το έκοβε με το χέρια του, το έκανε ψίχουλα και τα τάιζε. Κι αυτά στριμώχνονταν για να επωφεληθούν από το φαγητό που τους έριχνε.

Παρατηρούσα για αρκετή ώρα  όλη αυτή τη διαδικασία. Και κάποια στιγμή τον πλησίασα και τον επαίνεσα γι’ αυτό που έκανε. «Κάτι πρέπει να φάνε κι αυτά τα καημένα», λέει και συμπληρώνει πως αντί να πετάει τα απομεινάρια του ψωμιού από το σπίτι του, συνηθίζει να έρχεται εδώ και να ταΐζει τα περιστέρια. Το θεωρεί προσωπική του υπόθεση.

Ευαίσθητοι απάνθρωποι! Και όμως υπάρχουν ανάμεσα μας, σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο. Τι σημασία έχουν οι ηλικίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Αυτό που μετράει είναι ότι καταλαβαίνει τις ανάγκες αυτών των πουλιών και έρχεται καθημερινά να τις καλύψει. Σε κάποιο βαθμό, φυσικά… «Καμία φορά, αν δεν έχω απόθεμα, πάνω και αγοράζω. Κι αυτά κάποιος πρέπει να τα φροντίσει»…

Ξενοδοχείο NOVOTEL, Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024, από τα ξημερώματα λόγω της υπηρεσίας που είχαμε να επιτελέσουμε. Τι όμορφη περίσταση! Το να υπηρετείς τον Υπέρτατατο Θεό σε μια θέση ευθύνης, είναι μεγάλο προνόμιο. Και παρά την κούραση το χαρήκαμε. Τη φωτογραφία την τράβηξε ένας φίλος χωρίς να το γνωρίζω και μου την έστειλε στο Viber.

Ημέρα ήρεμη, ήσυχη, αλλά με τη χαρά να μοιράζεσαι πράγματα ωφέλημα με ολόκληρη την πνευματική οικογένεια. Ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο για μας. Μια ολόκληρη περιοχή! Χαρούμενοι που διατηρηθήκαμε ζωντανοί, για να το ζήσουμε κι αυτό.

Σκόπιμα δεν επιλέγω να μοιραστώ πράγματα για ότι ζήσαμε. Μόνο συναισθήματα. Κι αυτά ήταν σίγουρα τα καλύτερα. Μάς ενίσχυσαν, μας ενθάρρυναν, ήταν σα να φορτώσαμε τις μπαταρίες μας με μια ιδιότυπη ενέργεια που δίνει Ζωή, Χαρά, Ειρήνη, Ευεξία…

Αυτές τις μέρες έχω βάλει μπροστά και σχεδιάζω το 175 τεύχος της διμηνιαίας εφημερίδα ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος. Δεκαέξι σελίδες ταμπλόιντ που μπορείτε να δείτε, αν βλέπετε αυτό το site από υπολογιστή στην αριστερή πλευρά του, όπου υπάρχει μόνιμα ή αν το βλέπετε από το κινητό σας θα χρειαστεί να πάτε επτά δημοσιεύματα κάτω και μετά καθώς θα προχωρείτε, θα το βρείτε μπροστά σας.

Η διαδικασία είναι η ίδια πάντα. Έχουμε κλείσει από πολύ νωρίς ραντεβού για το πότε θα κατέβω στο Σωματείο τους, πάνω από τον τερματικό σταθμό του ΗΣΑΠ στον Πειραιά, με είσοδο από την πλατεία Λουδοβίκου. Και αφού ανέβεις δυο ορόφους, με τις σκάλες ή το ασανσέρ, βγαίνεις σ’ αυτόν το διάδρομο με το μωσαϊκό. Γεμάτοι οι τοίχοι του από εικόνες – πορτραίτα από την ιστορία του ΗΣΑΠ.

Είναι εντυπωσιακό αλλά αυτούς τους ανθρώπους τους γνώρισα επαγγελματικά πριν από 30 χρόνια, όταν με κάλεσαν στην Μενάνδρου, στην Αθήνα ήταν τότε το Σωματείο, για να μου προτείνουν την ανάθεση της έκδοσης του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ, έχοντας τη δημοσιογραφική ευθύνη και επιμέλεια. Ξεκινήσαμε δειλά – δειλά, κάθε μήνα, με οκτώ σελίδες και δίχρωμη, για να γίνουν στη συνέχεια 12 και μετά 16 σελίδες και τετράχρωμη, αλλά δίμηνη πια, μέχρι και σήμερα…

Σε εξέλιξη βρίσκεται από τον Δήμο Αθηναίων, το μεγάλο έργο αναβάθμισης των πεζοδρομίων της πόλης, το οποίο αλλάζει σταδιακά τις γειτονιές και δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για την ασφάλεια και άνεση των πεζών. Αν και εμείς εδώ, σήμερα, προβάλλουμε κάτι στο κέντρο, ίσως αποτελεί μια συνέχεια του έργου, από τον προηγούμενο δήμαρχο της Αθήνας, τον κ. Μπακογιάννη.

Πρόκειται για μια παρέμβαση που “απλώνεται” και στις επτά δημοτικές κοινότητες της πρωτεύουσας, με προϋπολογισμό ύψους 24 εκατ. ευρώ. Σε αυτόν, περιλαμβάνεται η αποκατάσταση, συντήρηση και επισκευή των πεζοδρομίων της Αθήνας. Εμείς όμως σήμερα σας έχουμε φωτογραφίες από το έργο αλλαγής στα πλακάκια της Ιωάννου Παπαρηγοπούλου. Είναι η μια πλευρά της πλατείας Κλαυθμώνος.

Ψάχνοντας βρήκαμε ότι μέσα σε τρία χρόνια, ο Δήμος Αθηναίων έχει ανακατασκευάσει πεζοδρόμια στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης, συνολικής επιφάνειας 74.062 τ.μ., έκταση που καλύπτει 11 φορές το Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ). Φοβερό, αν το σκεφτείτε και αναγκαίο για την ποιότητα ζωής των πολιτών που ζουν εκεί.

Σε μια εποχή πριν από τα ξενοδοχεία και τα παραλιακά κλαμπ, οι ταξιδιώτες αγκάλιαζαν την ακατέργαστη ομορφιά της Ελλάδας, συχνά κοιμόντουσαν κάτω από τα αστέρια, διασχίζοντας τραχιά τοπία πάνω σε μουλάρια. Οι εικόνες αποτυπώνουν την ουσία μιας Ελλάδας που, ακόμη και σήμερα, διατηρεί μια αίσθηση απορίας —αν ξέρετε πού να κοιτάξετε. Όλα αυτά θα τα δείτε στην έκθεση φωτογραφίας της Γιούλια Κοβάλ, κινηματογραφικού και ψηφιακού καλλιτέχνη.

Όλες οι εικόνες αυτής της σειράς γυρίστηκαν σε φιλμ, διατηρώντας την αυθεντική ζεστασιά και τους φυσικούς τόνους. Η χρήση φιλμ υπογραμμίζει τη διαχρονική ποιότητα αυτών των εκτυπώσεων, προσφέροντας μια γνήσια σύνδεση με το παρελθόν. Αυτές οι εκτυπώσεις προσκαλούν να κάνουμε ένα βήμα πίσω στο χρόνο, επανασυνδεόμενοι με τις απλές χαρές της ζωής. Ξυπνούν τη νοσταλγία για μια εποχή που η γοητεία της Ελλάδας βρισκόταν στη φυσική ομορφιά της και στην περιπέτεια της ανακάλυψης.

Σε αυτό το γαλήνιο και ανέγγιχτο περιβάλλον, μπορεί κανείς να ξεφύγει στιγμιαία από την πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής, να γίνει ξανά σαν παιδί, να χοροπηδάει στα κρυστάλλινα νερά με εγκατάλειψη. Κάθε έργο τέχνης διατίθεται σε περιορισμένη έκδοση 15 + 1 και τυπώνεται σε χαρτί ποιότητας του Μουσείου Καλών Τεχνών. Όλα αυτά θα τα απολαύσετε στο χώρο εστίασης «Η Ταβέρνα των Φίλων», στον Κολωνό.

Δεν ήταν ομολογουμένως κάτι εύκολο για μένα, επειδή αγαπώ τη δημοσιογραφία. Αλλά έπρεπε να βάλω στη σωστή σειρά τις αγάπες μου… Έγραψα λοιπόν ένα e-mail το έστειλα στη διεύθυνση της εβδομαδιαίας εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ, υπόψη της διεύθυνσης και των συναδέλφων. Ήταν ο πιο ανώδυνος τρόπος, να τους πω ότι ο κύκλος αυτός ολοκληρώθηκε για μένα.

Έτσι έκανα γνωστό, ότι σταματώ να αρθρογραφώ στην εφημερίδα. Κάτι που το έκανα και μου άρεσε, από το ξεκίνημα της εφημερίδας. Οι συνάδελφοι έκριναν ότι έπρεπε να ενημερωθούν και οι αναγνώστες και το έβαλαν στη θέση του άρθρου… Αυτό είναι το φύλλο. Και η σελίδα 7 στο εξής θα φιλοξενεί, ολόκληρη, επίκαιρα σχόλια. Χαρούμενος, που η απόφαση μου δεν δημιούργησε πρόβλημα στην εφημερίδα…

Σας έχω και το πρωτοσέλιδο του φύλλου που δημοσιεύτηκε. Ήταν το φύλλο 1.200. Μαζί πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια… Κι ευχαριστώ που με τον ωραίο τρόπο τους, επικοινώνησαν και με τους αναγνώστες μου. Λίγοι ή πολλοί, άξιζε να γνωρίζουν την απόφαση μου, όχι μέσα από φήμες, αλλά με τον τρόπο που επέλεξα εγώ.

Περπατούσαμε χθες, για δουλειά την Ερμού. Και κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα μικρό στενό δρόμο, κάθετο στη Μητροπόλεως, την οδό Μνησικλέους. Και θυμήθηκα! Εδώ είχε το τυπογραφείο της, η πρώτη εφημερίδα που δούλεψα, επαγγελματικά. Η ΓΝΩΜΗ του Πώποτα! Και ήταν η εποχή που περνούσε ο τύπος από την κλασική τυπογραφεία με τις μηχανές και τη λινοτυπία, στην πρώτη μορφή της φωτοσύνθεσης. Στα 1983!

Θυμάμαι που μόλις είχα τελειώσει το στρατιωτικό και με έφεραν σε επαφή με τον δημοσιογράφο Κώστα Γερονικολό. Εκείνος με καλοδέχτηκε στο γραφεία του, κάπου στη Μητροπόλεως και μου είπε πως είχε κλείσει από δημοσιογράφους, αλλά αν ήθελα, θα μπορούσα να δουλέψω στη διόρθωση της εφημερίδας. Δεν είχα άλλη επιλογή. Τα χρήματα ήταν καλά. 35.000 δραχμές τότε, ήταν ένα ποσό πολύ μεγάλο. 

Σαράντα χρόνια μετά… Μπήκα στο στενό δρομάκι της Μνησικλέους. Και προσπάθησα να θυμηθώ. Δεν είμαι βέβαιος αν ήταν σ’ αυτή την πόρτα η είσοδος ή στο προηγούμενο νούμερο, πάνε τώρα τόσα χρόνια από τότε και όλα έχουν αλλάξει… Αλλά θυμάμαι πως ήταν κάπου στον 4ο όροφο και καλοκαίρι όταν πήγαμε. Ίσως ακόμα από το 1982… Πολύ πριν βγει στα περίπτερα η εφημερίδα, εμείς βγάζαμε δοκιμαστικά φύλλα, για τα οποία και πληρωνόμασταν κανονικά.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις καθημερινές, τα απογεύματα που ερχόμασταν, η εφημερίδα ήταν πρωινή στα περίπτερα κι εγώ είχα μια 50ρα βέσπα τότε, δίχρονη και την άφηνα κάτω στον πεζόδρομο, όπως αυτή η παρκαρισμένη μηχανή. Κι από εδώ φεύγαμε, κατά τις 11-12 τα μεσάνυχτα, όταν κλείναμε το φύλλο. Θυμάμαι την Πόπη Γκανά που σήμερα έχει τις εκδόσεις “Μελάνι”, από τη διόρθωση, που με βοήθησε πολύ να σταθώ, στα πρώτα μου βήματα.