Αρχείο κατηγορίας Χωρίς κατηγορία

Η πλατεία Καπνικαρέας δεν φιλοξενεί μόνο καλλιτέχνες του δρόμου που εκφράζονται μέσω της ζωγραφικής αλλά και ταλαντούχους μουσικούς που μεταμορφώνουν τον χώρο σε μια ανοιχτή σκηνή. Οι ήχοι των κιθάρων, των βιολιών και των άλλων οργάνων συνδυάζονται με τις μελωδικές φωνές των τραγουδιστών, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα, μπορείτε να συναντήσετε τραγουδιστές του δρόμου σε διάφορα σημεία της Πλατείας Καπνικαρέας. Απλώς ακολουθήστε τους ήχους της μουσικής και αφεθείτε στη μαγεία της στιγμής. Ακόμα και χθες που ο καιρός άλλαζε από στιγμή σε στιγμή εκείνοι ήταν εκεί.

Οι τραγουδιστές του δρόμου συμβάλλουν στην πολιτιστική ζωή της πόλης, προσφέροντας δωρεάν ψυχαγωγία σε όλους. Ωστόσο μπορείτε να τους στηρίξετε οικονομικά ρίχνοντας κάτι από τα χρήματα σας ή με ένα ζεστό χειροκρότημα. Οι τραγουδιστές του δρόμου δημιουργούν μια αίσθηση κοινότητας και ενότητας μεταξύ των ανθρώπων.

Στο Θραψανό έγινε ένα από τα γυρίσματα που έκανε σε διάφορα σημεία της Κρήτης, ο γνωστός σεφ, με αφορμή την εκπομπή του με τίτλο «Γεύσεις από Ελλάδα». Μία μοναδική γαστριμαργική εμπειρία με πρωταγωνιστή το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, με την ονομασία «Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης», το οποίο έχει αναγνωρισθεί ως Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ), έλαβε χώρα τις προηγούμενες ημέρες στο Χαρασό Χερσονήσου όπου έγινε ένα από τα γυρίσματα που έκανε σε διάφορα σημεία της Κρήτης με αφορμή την εκπομπή με τίτλο «Γεύσεις από Ελλάδα».

Ο κ. Κοντιζάς και το κινηματογραφικό του συνεργείο πήγαν στη Φάρμα Πεσκέσι  συνομιλώντας στα γυρίσματα με την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού του Δήμου Μινώα, Καλλιόπη Αποστολογιωργάκη, τον Πρόεδρο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Θραψανού, Μανώλη Λυπαράκη και την κ. Μαρία Δοργιομανωλάκη η οποία έφτιαξε με τον δημοφιλή σεφ μία νόστιμη σαλάτα με ωμά χάρτα από το Θραψανό. Ο κ. Κοντιζάς έδειξε ενθουσιασμένος από την απλότητα του πιάτου που όμως χάρη  στο εξαιρετικό θραψανιώτικο λάδι, είχε μοναδική γεύση. Πηγή: www.cretalive.gr

Όταν είναι στην Ελλάδα ο Κώστας συνηθίζει και βγάζει ατέλειωτες φωτογραφίες στους τόπους που πάει, είτε είμαστε μαζί, είτε όχι. Και συνήθως, επειδή ξέρει πως μου αρέσει η δουλειά του και η οπτική του πάνω στα πράγματα, μου τα στέλνει μέσω Whats App. Κι εγώ τα αξιοποιώ μέσα από το ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ως υλικό που αξίζει μια κάποια προβολή.

Το σημερινό δημοσίευμα έχει φωτογραφίες από την Ύδρα όπου είχαν πάει με την Άννυ από τον Πόρο, μια ημερήσια εκδρομή εκείνο το τριήμερο. Η Ύδρα είναι ένα ξερονήσι, χωρίς δρόμους και αυτοκίνητα, αλλά έχει υπέροχα μέρη, κοντά και γύρω από το λιμάνι της. Σε μέρη που μπορεί να πάνε, περπατώντας οι άνθρωποι και να περάσουν καλά, ότι κι αν επιλέξουν να κάνουν.

Χαρακτηριστική φωτογραφία του λιμανιού από την εξωτερική μεριά του, ένας στενός δρομάκος φτιαγμένος θαρρείς πάνω στα βράχια. Και κάπου εκεί, μαγαζιά για καφέ ή φαγητό σε εξωφρενικές τιμές, όταν πρόκειται για Αύγουστο. Κι αυτό γιατί στην πλειοψηφία τους, οι πελάτες έχουν ένα καλό οικονομικό υπόβαθρο και μπαινοβγαίνουν με τα κότερα τους στη Μαρίνα.

Η Ύδρα, περισσότερο από όλα τα Ελληνικά νησιά, ενέπνευσε τις Καλές Τέχνες. Διάσημοι Έλληνες και ξένοι ζωγράφοι απεικόνισαν στα έργα τους τα τοπία της. Μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Πάμπλο Πικάσο και ο Μαρκ Σαγκάλ, την επισκέφτηκαν και αποτύπωσαν σε σχέδια τα αυστηρά της σχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ύδρα υπάρχει παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών από το 1936, το οποίο στεγάζεται στο τετραώροφο αρχοντικό του Εμμανουήλ Τομπάζη και της Ξανθής Δ. Σαχίνη στα δεξιό τμήμα του λιμανιού.

Βρισκόμαστε στο χωριό Λάκκα, στους Παξούς, αγναντεύοντας το μοναδικό Ιόνιο Πέλαγος. Φτάσαμε χθες, μετά τις 5 το απόγευμα, μ’ αυτό το καραβάκι, από την Ηγουμενίτσα. Μια ώρα και 45 λεπτά η διαδρομή και το ταξίδι ήρεμο, ήσυχο, Αυγουστιάτικο. Βρήκαμε το σπίτι που θα μέναμε, τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε μια βραδινή βόλτα στο μικρό χωριό και από αύριο, περιμένετε πράγματα εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Tο πενάκι μας θα αρχίσει να καταγράφει εντυπώσεις.

Σ’ αυτό το ταξίδι μας στη Λευκάδα, έτυχε να μείνουμε σε ένα σπίτι που νοικιάστηκε από τον Καναδά μέσω airΒΝΒ, στη Λυγιά, ένα χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα που φέρει το όνομα του νησιού. Και τι ανακάλυψα σε μια πρωινή βόλτα μας; Ότι στο ίδιο μέρος είχα έρθει πριν 34 – 35 χρόνια, ίσως το 1990, με τροχόσπιτο και την Ειρήνη, μικρή. Είναι από δω, ο φίλος μου, Κώστας Λάζαρης.

Θυμάμαι, τότε ήμουν σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση και νεότερος, οπότε, θεωρητικά τουλάχιστον, είχα μεγαλύτερη όρεξη και διάθεση για ζωή. Λέω θεωρητικά, γιατί μπορεί να υπήρχε ο ενθουσιασμός της νεότητας, αλλά δεν είχε τη λογική και τη σύνεση αυτής της ηλικίας. Είχαμε στήσει το τροχόσπιτο μας ακριβώς εδώ, στις Αλυκές και το είχαμε ξεκοτσάρει, οπότε κάναμε και τις βόλτες μας στο νησί με το μικρό δίπορτο SUBARU που είχα τότε.

Μας το είχε συστήσει ο Κώστας ως ήσυχο τόπο που δεν θα μας ενοχλούσε κανείς. Και είχε δίκιο. Μόνο που δεν είχαμε υπολογίσει, πώς θα αντιδρούσαν οι ιδιοκτήτες του κάμπινγκ στο χωριό, που υπάρχει ακόμα και είναι σε λειτουργία. Μετά από μια εβδομάδα, έστειλαν την αστυνομία που ευγενικά μας είπε πως έπρεπε να φύγουμε, επειδή απαγορεύονταν το ελεύθερο κάμπινγκ. Φύγαμε, αλλά με όμορφες αναμνήσεις από τις διακοπές μας εδώ.