Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα τυλιγμένη στην υγρή, δροσερή σιωπή του πρωινού. Στο Νόρθ Βανκούβερ, οι δρόμοι δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα πλήρως, κρατώντας αυτή την ευεργετική ησυχία που τόσο αγαπούν οι πρώτοι πεζοπόροι. Καθώς περπατούσα, απολαμβάνοντας το απαλό φως που άρχιζε να διαλύει τη νύχτα, το μάτι μου έπεσε σε μια κινούμενη σκιά. Δεν ήταν ένα φύλλο παρασυρμένο από τον αέρα, ούτε μια οφθαλμαπάτη. Ήταν ένα μικρούλης σκίουρος.
Μαύρος σαν βελούδο και τόσο γρήγορος που θύμιζε ριπή ανέμου, διέσχιζε τον γκριζομπλέ ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η ουρά του, πυκνή και επιβλητική, λειτουργούσε σαν αντίβαρο σε αυτή την ξαφνική, αποφασιστική κίνηση. Δεν περπατούσε—έτρεχε. Με κάθε άκρο τεντωμένο, το σώμα του σχημάτιζε μια δυναμική καμπύλη ενέργειας. Ήταν η ενσάρκωση του επείγοντος, η φυσική έκφραση της φράσης: «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!». Τι τον έσπρωχνε σε τέτοια βιασύνη;
Ένα ξεχασμένο βελανίδι που έπρεπε να θαφτεί πριν ανατείλει για τα καλά ο ήλιος; Η συνάντηση με τον πρωινό του έρωτα; Ή απλώς η αγνή χαρά της κίνησης, η ανάγκη να νιώσει την αίσθηση της ταχύτητας κάτω από τα πόδια του σε έναν άδειο από κόσμο δρόμο; Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, η μικροσκοπική του σιλουέτα, σε αντίθεση με το τεράστιο, απρόσωπο τοπίο της ασφάλτου, έδειχνε την άγρια ζωή που αντιστέκεται ακόμα μέσα στην αστική ζούγκλα. Μας θύμισε ότι κάθε δρόμος, κάθε πεζοδρόμιο, είναι απλώς ένας διάδρομος στον αέναο χορό της φύσης.
