Αρχική » 2025 » Δεκέμβριος » 13
Αρχείο ημέρας 13 Δεκεμβρίου 2025
Σύκα το Δεκέμβρη, ένα δώρο από την κρητική γη

Καθώς ο Δεκέμβρης απλώνει την ψύχρα του, η φύση γύρω μας μοιάζει να ησυχάζει, ντυμένη στα γυμνά κλαδιά και τους ήσυχους τόνους του χειμώνα. Όμως, στου Γρέγο, στο Θραψανού, η γη επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις. Στο κτήμα του Αγησιλάου και της Στασούλας, της αδελφής μου, και αυτό που αντικρίσαμε ήταν μια εικόνα βγαλμένη από παραμύθι. Με τον κορμό της γυμνό και τα κλαδιά της να απλώνονται σαν δαντέλα στον γαλανό ουρανό, η συκιά δεν έχει πια φύλλα. Κι όμως, ανάμεσα στα κλαδιά της, κρέμονται πολλά μικρά, πράσινα σύκα!

Αυτά τα χειμωνιάτικα σύκα δεν είναι απλώς διακοσμητικά. Είναι φαγώσιμα, μια απόδειξη της μοναδικής αντοχής και γενναιοδωρίας του μεσογειακού κλίματος και της κρητικής γης. Κάτω από τον ίσκιο της, το έδαφος είναι στρωμένο με ένα καταπράσινο, ζωηρό χαλί από τριφύλλι, (ή όπως το λέμε εμείς λουλούδι) που δίνει μια νότα φρεσκάδας στη χειμωνιάτικη εικόνα. Λίγο παραπέρα, δίπλα σε έναν παραδοσιακό πέτρινο τοίχο, είναι ένα μικρό μεταλλικό υπόστεγο Εδώ η ζωή κυλάει σε ρυθμούς αγνούς, παραγωγικούς και δεμένους με τη γη. Εκείνη είναι η αρχόντισσα και ο άνθρωπος ο πιστός καλλιεργητής.

Το πράσινο “ξύπνημα” της φύσης στο Θραψανό

Είναι η εποχή που η φύση στο Θραψανό παίρνει μια βαθιά, ανακουφιστική ανάσα. Μετά την ξηρασία του καλοκαιριού, οι πρώτες, δυνατές βροχές έχουν κάνει το θαύμα τους, μεταμορφώνοντας το ξερό χώμα σε έναν ζωντανό, καταπράσινο καμβά. Οι φωτογραφίες αυτές, από το χωριό, αποκαλύπτουν μια στιγμή ηρεμίας και ελπίδας. Προχωρώντας στον χωμάτινο δρόμο, ανάμεσα στις αιωνόβιες ελιές, συναντάμε τους πρώτους κατοίκους που χαίρονται τούτο το ξύπνημα: τα προβατάκια του Αγησίλαου.

Τα πρόβατα στέκονται λες ακίνητα, σαν μικρά λευκά γλυπτά. Μοιάζουν να ατενίζουν τον επισκέπτη, αλλά στην πραγματικότητα απολαμβάνουν την πιο φρέσκια χλόη που μόλις φύτρωσε. Κάθε μπουκιά τους είναι ένα τραγούδι για τη γονιμότητα της κρητικής γης. Εδώ, κάτω από τη σκιά των δέντρων, νιώθεις τον ρυθμό της αγροτικής ζωής: αργός, σταθερός, και αιώνιος. Λίγο πιο πέρα, βρίσκεται το καλοκαιρινό καταφύγιο του κηπουρού – ο μικρός κήπος. Τώρα, είναι μια «θάλασσα» από πλούσιο, άγριο πράσινο, ένα χαλί από τριφύλλι και αγριόχορτα που προστατεύουν το χώμα από το κρύο.

Το μόνο που προεξέχει, σαν φύλακας της επόμενης σοδειάς, μια αγκινάρα, σκληροτράχηλη και έτοιμη να ανθίσει. Ο κήπος είναι τώρα σε χειμερία νάρκη, φορτίζοντας τις δυνάμεις του. Είναι η ώρα που η γη δίνει στην ίδια της την υπόσχεση για τα ζουμερά λαχανικά και τους καρπούς του ερχόμενου καλοκαιριού. Είναι κι αυτή η ατελείωτη θέα της υπαίθρου. Ανεβαίνουμε λίγο ψηλότερα. Η θέα κόβει την ανάσα. Το χωριό αυτή την εποχή στην αρχή του χειμώνα, είναι υπέροχο…






























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…