Αρχική » 2025 » Δεκέμβριος » 17
Αρχείο ημέρας 17 Δεκεμβρίου 2025
Η ταβέρνα “Αθήρι” γιορτάζει 20 χρόνια ζωής!

Μιλά η Ευθαλία Ρουσκοπούλου από τους Αμπελοκήπους Καστοριάς: «Το Αθήρι ξεκίνησε το 2006, αλλά εγώ, ως επιχειρηματίας και μαγείρισσα, ξεκίνησα το 1991 με το εστιατόριο “Το Τζάκι”. Ήταν μια γυναικεία υπόθεση, καθώς το διαχειριζόμασταν εγώ και η συννυφάδα μου, με προσωπικό αποκλειστικά γυναίκες. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και σήμερα στο “Αθήρι”, αφού ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει». 20 χρόνιας ζωής και δημιουργίας, δεν τα λες και λίγα…
Τη γνωρίσαμε από κοντά όταν βρεθήκαμε για πέντε μέρες στην Καστοριά προς τα τέλη του Νοέμβρη. «Η αγάπη μου για τη μαγειρική, να δημιουργώ, να προσφέρω και να τελειοποιώ με υπέροχες και, προπάντων, αξέχαστες γεύσεις. Αυτή η αγάπη για την τέχνη της μαγειρικής δεν περιορίζεται σε ένα αποτέλεσμα, αλλά σε όλη τη διαδικασία που καταλήγει σε έναν κόσμο γεύσεων γεμάτο συναισθήματα».
«Θεωρώ πως η νοστιμιά και η επιτυχία ενός πιάτου βασίζεται στην ποιότητα των υλικών. Σίγουρα αυτή η ποιότητα προέρχεται από τοπικά υλικά και προϊόντα. Για παράδειγμα, τις πατάτες που χρησιμοποιώ τις προμηθεύομαι από τα αδέρφια μου, οι οποίοι είναι παραγωγοί και καλλιεργούν άριστης ποιότητας προϊόντα. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τα κρεατικά, τα οποία επιλέγω από τοπικούς κρεοπώλες».

«Το πρώτο και βασικό είναι οι άριστες πρώτες ύλες και τα φρέσκα τοπικά προϊόντα. Σίγουρα η καθαριότητα είναι βασικό στοιχείο, καθώς και η καλή συνεργασία που πρέπει να υπάρχει μεταξύ εμού και του προσωπικού. Η άριστη εξυπηρέτηση, που συνοδεύεται πάντα με χαμόγελο, και τέλος η συνεχής αναβάθμιση και εξέλιξη των γεύσεων και των πιάτων μας».
Δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το δημοσίευμα στο site Ταξιδεύουμε μαζί…
Το καταφύγιο αγάπης και ειρήνης του φίλου Ηλία

Σε μια γωνιά του χωριού Αναστασιά Σερρών, εκεί που η φύση ορίζει τους δικούς της ρυθμούς, ο Ηλίας και η σύντροφός του, η Κατερίνα, έχουν καταφέρει κάτι που για εμάς τους ανθρώπους της πόλης, φαντάζει συχνά ακατόρθωτο: την απόλυτη ειρηνική συμβίωση. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες, βλέπεις κάτι μαγικό. Γάτες κάθε χρώματος και χαρακτήρα να λιάζονται δίπλα-δίπλα, “η μία πάνω στην άλλη”, χωρίς ίχνος αντιπαλότητας.

Πιο δίπλα, οι κότες και ο επιβλητικός λευκός κόκορας κυκλοφορούν ανάμεσά τους με μια σιγουριά που σοκάρει. Εδώ, το ένστικτο δεν οδηγεί στην επιθετικότητα, αλλά στην εμπιστοσύνη. Τα ζώα αυτά δεν γνωρίζουν από “διαφορετικότητα”. Για εκείνα, όλοι είναι μέλη της ίδιας μεγάλης οικογένειας. Στο κέντρο αυτής της μικρής κοινωνίας βρίσκεται ο Ηλίας. Με το ζεστό του χαμόγελο και την υπομονή ενός ανθρώπου που αγαπά αληθινά τη γη και τα πλάσματά της, φροντίζει καθημερινά –μαζί με την Κατερίνα– κάθε ψυχή που βρίσκεται στην αυλή τους και στο κτήμα τους.

Για τον Ηλία και την Κατερίνα, η φροντίδα των ζώων δεν είναι αγγαρεία, είναι τρόπος ζωής… Είναι εκείνοι που θα ταΐσουν, που θα γιατρέψουν, που θα προσφέρουν ένα χάδι στους φίλους τους (βλέπουμε τον γάτο να κάθεται πλάι στον Ηλία, αμέριμνος, ήσυχος, ήρεμος). Είναι ο συνδετικός κρίκος που κάνει αυτά τα διαφορετικά είδη να νιώθουν ασφάλεια. “Τα ζώα μας διδάσκουν αυτό που εμείς, ως νοήμονα όντα, συχνά ξεχνάμε: πως η ειρήνη είναι επιλογή.”





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…