Το Παλιό Ενετικό Λιμάνι των Χανίων που είδαμε

Είμαστε από χθες στην πόλη των Χανίων στην Κρήτη. Αύριο πάμε Ρέθυμνο. Οι πρώτες φωτογραφίες μας θέλουμε να είναι από το Παλιό Ενετικό Λιμάνι που βρίσκεται στην παλιά πόλη των Χανίων. Αυτό το όνομα το πήρε επειδή κατασκευάστηκε και αναπτύχθηκε κυρίως κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας (13ος-17ος αιώνας). Είναι το γραφικό λιμάνι με τον διάσημο Φάρο και τα Ενετικά Νεώρια που βλέπουμε σε όλες τις καρτ ποστάλ.

Σήμερα λειτουργεί μόνο για τουρισμό και μικρά σκάφη, ενώ το κύριο λιμάνι της πόλης είναι η Σούδα. Χθες όμως εμείς δεν είδαμε ούτε ένα μικρό σκάφος ή βάρκα. Και μας έκανε εντύπωση… Το Παλιό Ενετικό Λιμάνι δεν είναι απλώς ένα λιμάνι, είναι η ζωντανή καρδιά και το σήμα κατατεθέν της πόλης των Χανίων. Εδώ, η ιστορία συναντά τη σύγχρονη ζωή, καθώς τα ενετικά, οθωμανικά και παραδοσιακά κρητικά στοιχεία συνυπάρχουν σε ένα μοναδικό σκηνικό.

Χτίστηκε κυρίως από τους Ενετούς (ξεκίνησε τον 14ο αιώνα) με διπλό σκοπό: Να εξυπηρετήσει τα εμπορικά πλοία της εποχής και να προστατεύσει την πόλη από τις συχνές πειρατικές επιδρομές. Λόγω του μικρού βάθους του, το λιμάνι έπαψε να λειτουργεί ως κεντρική πύλη στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν πια τα πλοία ήταν πολύ μεγαλύτερα. Στη δυτική πλευρά υπάρχει το Φρούριο Φιρκά ως σημείο άμυνας. Υπήρχε και μια αλυσίδα που μπορούσε να τεντωθεί για να κλείσει την είσοδο.

Μια στάση στο Φόδελε για το Μουσείο El Greco

Πηγαίνοντας για τα Χανιά κάναμε μια στάση στο Φόδελε είναι η γενέτειρα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο). Αν και υπάρχει ένας εντυπωσιακός μύθος ότι ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε στο Φόδελε, η γενέτειρά του είναι το Ηράκλειο (τότε γνωστό ως Κάντια). Από εδώ είναι οι φωτογραφίες του Κώστα και της Άννυς. Φυσικά για το Μουσείο θα γράψουμε σε λίγο.

Στο Φόδελε υπάρχει ένα μουσείο αφιερωμένο στον Ελ Γκρέκο, που στεγάζεται σε ένα παλιό σπίτι, το οποίο οι ντόπιοι υποστηρίζουν ότι είναι η πατρική του κατοικία. Αυτή η άποψη, όμως, δεν υποστηρίζεται από τους περισσότερους ιστορικούς και ερευνητές, οι οποίοι θεωρούν ότι ο Ελ Γκρέκο γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια στο Ηράκλειο, την πρωτεύουσα της Κρήτης.
Επιστροφή στο Θραψανό ύστερα από δυο χρόνια!

Ποτέ δεν είναι αργά για τον επιστροφή. Τα καταφέραμε και ήρθαμε φέτος, με τα παιδιά, τον Κώστα και την Άννυ, έστω και για λίγο… Το σπίτι μας, με τους ροζ και πράσινους τοίχους, τα λουλούδια, τους κάκτους και τις αναρριχώμενες μπουκαμβίλιες, αποπνέει αυθεντική ελληνική επαρχία. Θυμίζει καλοκαίρι, ηρεμία και εκείνες τις γλυκές στιγμές που μόνο το χωριό μπορεί να προσφέρει.

Το Θραψανό είναι γνωστό και για την παράδοσή του στην αγγειοπλαστική — δεν ξέρω αν έχεις κάποια προσωπική σύνδεση με αυτό το στοιχείο, αλλά ταιριάζει όμορφα με την αίσθηση του τόπου. Είναι ωραίο να επιστρέφεις στο σπίτι όπου γεννήθηκες — εκεί που άρχισαν όλα. Οι τοίχοι, τα φυτά, οι μυρωδιές, ακόμα και το φως του απογεύματος, έχουν μια διαφορετική σημασία. Δεν είναι απλώς ένας χώρος· είναι μνήμη, συναίσθημα, ιστορία.

Εδώ λοιπόν, σ’ αυτή την αυλή, είναι χαραγμένα τα πρώτα mου γέλια, τα πρώτα mου παιχνίδια… Ίσως οι πρώτες mου φίλιες, τα πρώτα γδαρσίματα στα γόνατα, τα καλοκαιρινά απογεύματα με γιασεμί και χώμα, τα παγωτά που έλιωναν πριν προλάβεις να τα φας. Είναι ένας μικρός κόσμος γεμάτος αθωότητα και ζωντάνια. Η αυλή αυτή δεν είναι απλώς χώρος — είναι ένα κομμάτι από μένα.

Πρώτες εικόνες από το χωριό μου σε μια βόλτα

Εκείνη τη μέρα, το Θραψανό έμοιαζε σαν να είχε βγει από πίνακα ζωγραφικής. Ο ήλιος έλουζε τα πάντα, ζεσταίνοντας τα σπίτια και τους δρόμους, φωτίζοντας το πατρικό μου και τα πολύχρωμα λουλούδια του. Κάθε γωνιά του χωριού έμοιαζε να αφηγείται μια ιστορία, μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια.

Βγήκα στο δρόμο και περπάτησα αργά. Τα σπίτια με τις πέτρινες αυλές και τα ανθισμένα φυτά με υποδέχονταν σαν παλιούς φίλους. Πέρασα από την πλατεία του χωριού, με τα δέντρα να προσφέρουν τη σκιά τους και τα ποδήλατα να περιμένουν τους επόμενους ταξιδιώτες. Ήταν σαν όλα να είχαν μείνει ίδια, σαν να με περίμεναν.
Στο Θραψανό, θα δεις, «τους τοίχους που μιλάνε»…

Στο Θραψανό, η κεραμική τέχνη είναι παράδοση αιώνων, ριζωμένη βαθιά στη γη και στις ψυχές των ανθρώπων. Η «βεντέμα» δεν είναι μόνο η εποχή της συγκομιδής, αλλά και σύμβολο συλλογικής προσπάθειας. Η λέξη «βεντέμα» αναφέρεται, στην εποχική έξοδο των αγγειοπλαστών στα χωριά, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, ήταν γιορτή αλλά και κοπιαστικό ταξίδι.

Η λέξη «βεντέμα» αναφέρεται και σε μια παλιά παράδοση μετακίνησης των Θραψανιωτών αγγειοπλαστών, που κατασκεύαζαν και πουλούσαν πυθάρια σε διάφορες περιοχές της Κρήτης. Κάθε κομμάτι κεραμικής είναι και ένα κομμάτι της ψυχής τους, ένα κομμάτι ιστορίας που συνεχίζει να ζει και να αναπνέει , όπως παλιά οι κουβαλητές με τα γαϊδουράκια μετέφεραν τα κεραμικά στις αγορές.

Κάθε κομμάτι πηλού κουβαλά ιστορίες, μόχθο και μεράκι, διατηρώντας ζωντανή μια παράδοση που το χωριό αγαπά και στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Οι εικαστικοί Γιώργος Γκουνέζος και Δημήτρης Παπαδόπουλος, έκαναν επιτόπια έρευνα, μίλησαν με παλιούς βεντεμάριδες και έδωσαν έμφαση στα τρία σύμβολα και βασικά συστατικά της κεραμικής τέχνης: Χώμα, Νερό και Φωτιά.

Το έργο, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση, βρίσκεται στο Θεατράκι του Θραψανού. Σε λίγες ώρες θα είμαστε εκεί… Πετάμε με την πρωινή πτήση της AEGEAN, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να το δούμε από κοντά. Το υλικό το πήραμε από τη σελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού και την ανάρτηση στο Facebook έκανε η Αναπτυξιακή Ηρακλείου. Τους ευχαριστούμε για τη δημοσιοποίηση…
Η Κολοκοτρώνη, χωρίς κίνηση τον Αύγουστο

Χθεσινές φωτογραφίες, από την οδό Κολοκοτρώνη, στην Αθήνα, η οποία φαίνεται ασυνήθιστα ήσυχη, όπως συχνά συμβαίνει τον Αύγουστο στην πρωτεύουσα. Η απουσία της κίνησης και του πλήθους δίνει μια διαφορετική, πιο γαλήνια αίσθηση σε έναν από τους πιο κεντρικούς και ζωντανούς δρόμους της πόλης. Ο Αύγουστος είναι ο παραδοσιακός μήνας για τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα.

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Αθήνας αυτόν τον καιρό παίρνουν την άδεια τους και φεύγουν για τα νησιά, τα χωριά ή άλλους τουριστικούς προορισμούς. Πολλές επιχειρήσεις, γραφεία και καταστήματα κλείνουν ή λειτουργούν με μειωμένο προσωπικό κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, ειδικά γύρω από τον Δεκαπενταύγουστο, γεγονός που συμβάλλει στην ησυχία της πόλης.
Τότε που οι άνθρωποι ήταν ακόμα… άνθρωποι!

Κάθε σπίτι παλιά είχε ένα κελάρι. Τότε οι χειμώνες ήταν πιο δύσκολοι και τα τρόφιμα έπρεπε να είναι αρκετά για να φτάσουν να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας. Η γη σκεπαζόταν με χιόνι περισσότερο καιρό και οι μετακινήσεις ήταν σαφώς πιο δύσκολες. Τι έκαναν λοιπόν οι άνθρωποι για να το αντιμετωπίσουν αυτό; Φρόντιζαν να έχουν ένα κελάρι! Και προσπαθούσαν να ήταν γεμάτο από το φθινόπωρο. Για να καλύψει τις ανάγκες του χειμώνα….

Ο τραχανάς, το πλιγούρι και οι χυλοπίτες ετοιμάζονταν στα πάνινα σακούλια. Η βραστή σάλτσα ντομάτας στα βάζα, με τη σειρά στα αυτοσχέδια ράφια στο κελάρι. Πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδα στα τσουβάλια τους. Το τουρσί με διαφόρων ειδών λαχανικά κι αυτό περίμενε το πρώτο άνοιγμα του βάζου, μελιτζάνες, πιπεριές γεμιστές με καρότα και δοχεία με σέλινο έτοιμα για μια όμορφη σαλάτα, πέρα από το χειμωνιάτικο λάχανο και μαρούλι.

Γλυκό κυδώνι, κολοκύθι, καρπούζι και σταφύλι ήταν οι αγαπημένες λιχουδιές. Όταν άνοιγε το βάζο ήταν που μοσχοβόλαγε ο τόπος από την αμπαρόριζα. Αργότερα ήρθαν οι καταψύκτες. Ε, τότε μπορούσες να αποθηκεύσεις τα πάντα. Μελιτζάνες ψητές για μουσακά, πιπεριές για γεμιστά, μπάμιες, φασολάκια, αρακά, μπιζέλια… Και τόσα άλλα όμορφα και χρήσιμα πράγματα για τους νοικοκύρηδες. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο. Ευχαριστούμε τη Λαμπρινή για τη συνεργασία.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…