Η επομένη του καύσωνα έφερε, δεν έφερε βροχή

Φαίνεται πως στο Σύνταγμα η επόμενη μέρα μετά τον καύσωνα μέρα έφερε συννεφιά, όπως δείχνει η φωτογραφία, αλλά όχι βροχή. Ο χθεσινός ουρανός ήταν γεμάτος πυκνά σύννεφα, όμως το φως της ημέρας παρέμενε έντονο. Ο κόσμος κυκλοφορούσε κανονικά, ίσως απολαμβάνοντας τη δροσιά που έφερε η αλλαγή στον καιρό και η Βουλή στο βάθος δίνει το γνώριμο πολιτικό πλαίσιο της περιοχής.

Η αλλαγή του καιρού στην Αθήνα μετά από έναν καύσωνα, όπως δείχνει και η φωτογραφία από το Σύνταγμα, είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά τα τελευταία χρόνια, ειδικά μέσα στο καλοκαίρι. Μετά από παρατεταμένες περιόδους υψηλών θερμοκρασιών, ακολουθούν ημέρες με πιο δροσερό καιρό, αυξημένη νέφωση και μερικές φορές μπόρες ή καταιγίδες, αν και σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρξε βροχή.

Αυτό το μοτίβο καιρικών εναλλαγών συνδέεται με την αστάθεια στην ατμόσφαιρα που προκαλείται από την έντονη θέρμανση του εδάφους. Με την κλιματική αλλαγή, που εντείνει τα ακραία φαινόμενα, όπως καύσωνες και απότομες μεταβολές του καιρού. Με τη γεωγραφική θέση της Αθήνας, που είναι ευάλωτη σε θερμά κύματα από τη Βόρεια Αφρική αλλά και σε ψυχρότερες μάζες από τα βόρεια Βαλκάνια.
Απόψε παραδοσιακό, έντεχνο και λαϊκό τραγούδι

Ο Χάρης Φασουλάς είναι γνωστός στην Κρήτη (και όχι μόνο) ως τραγουδιστής με έμφαση στο παραδοσιακό, έντεχνο και λαϊκό ελληνικό τραγούδι. Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει: Παραδοσιακά & Κρητικά τραγούδια. Ριζίτικα και συρτά. Μαντινάδες. Κλασικά τραγούδια της Κρήτης από καλλιτέχνες όπως ο Νίκος Ξυλούρης, ο Βασίλης Σκουλάς, ο Ψαραντώνης κ.ά. Κι ακόμα Έντεχνα & Λαϊκά τραγούδια. Ερμηνεύει και τραγούδια από μεγάλους Έλληνες συνθέτες και στιχουργούς όπως: Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Σταύρος Ξαρχάκος, Διονύσης Τσακνής, Σωκράτης Μάλαμας. Ο Χάρης Φασουλάς έχει επίσης ηχογραφήσει πρωτότυπα τραγούδια, είτε σε δικούς του στίχους και μουσική είτε σε συνεργασία με σύγχρονους στιχουργούς και συνθέτες.
Μαζί στην 36η επέτειο γάμου Κώστα και Άννυς

36 χρόνια αγάπης, συντροφικότητας και όμορφων στιγμών – τους ευχόμαστε να συνεχίσουν έτσι, με υγεία και χαμόγελα! Ναι, για τον Κώστα και την Άννυ λέμε, τα παιδιά μας. Η Άννυ που είναι κοντά μας, από τη Δευτέρα το απόγευμα, ήθελε να βγούμε έξω χθες βράδυ, ακριβώς γι’ αυτή τη βραδιά. Και κλείσαμε στο Βολιώτικο Τσιπουράδικο στου Ψυρρή και στον υπέροχο κήπο τους, μετά μουσικής. Ήταν μαζί και η φίλη της, Κριστίν.

Εδώ λοιπόν, στου Ψυρρή… με τσιπουράκι, μεζέδες και μουσική, γιορτάσαμε 36 χρόνια αγάπης του Κώστα και της Άννυς. Τρεις δεκαετίες και κάτι, γεμάτες κοινά ξημερώματα, συνωμοτικά βλέμματα, καλοκαίρια, χειμώνες και μικρές καθημερινές νίκες. Τρεις δεκαετίες και με δυο αγόρια στο ενεργητικό τους. Ήταν μια όμορφη βραδιά. Εμείς το μέρος το γνωρίζαμε, Η Κριστίν (δεξιά στη φωτό) το έβλεπε για πρώτη φορά και, όπως μας είπε, της άρεσε πολύ…

Μαζί, ο Κώστας και η Άννυ, έφτιαξαν μια ζωή – όχι τέλεια, αλλά αληθινή. Και χθες βράδυ, σηκώσαυμε τα ποτήρια μας για το ταξίδι που συνεχίζεται. Γιατί ο έρωτας, όταν τον φροντίζεις, δεν παλιώνει. Χτίζει ρίζες, βγάζει άνθη, και —κάπου στο Ψυρρή—χάνεται για λίγο στον ήχο ενός μπαγλαμά και στο άρωμα του ούζου. Χρόνια πολλά, Κώστα και Άννυ. Στα επόμενα. 🥂

Ξημερώματα στην Άνδρο με το φακό φίλης μας
Ξημερώματα στην Άνδρο. Όλα ξεκίνησαν με ένα φως δειλό, σχεδόν διστακτικό, που κύλησε απ’ τον ορίζοντα και άγγιξε τις πέτρινες στέγες του χωριού. Η θάλασσα, ήρεμη σαν αναπνοή, καθρέφτιζε τον ουρανό, και για μια στιγμή ένιωθες πως το νησί δεν ήταν παρά ένα όνειρο που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η Ευαγγελία, σιωπηλή πίσω απ’ τον φακό της, αιχμαλώτισε εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη νύχτα και την ημέρα — εκεί που η Άνδρος αποκαλύπτει την πιο αληθινή της όψη.
Συμβιώνουν αρμονικά με τους ανθρώπους

Πράγματι, αυτή είναι μια πολύ όμορφη και ήρεμη εικόνα! Οι δεκαοχτούρες (Streptopelia decaocto) είναι γνωστές για την ηρεμία και την εξοικείωσή τους με το ανθρώπινο περιβάλλον. Στη φωτογραφία μια ενήλικη δεκαοχτούρα, Κάπου σε ένα μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης κάθεται προστατευτικά πάνω σε μία ή δύο νεοσσούς, μέσα σε μια γλάστρα — προφανώς έχουν φτιάξει τη φωλιά τους εκεί. Μια εικόνα τρυφερότητα, μάθημα για τους ανθρώπους και για το πώς λειτουργεί η δημιουργία!

Οι δεκαοχτούρες συχνά επιλέγουν γλάστρες, μπαλκόνια και άλλες ήσυχες γωνιές σε πόλεις και χωριά για να γεννήσουν, και δείχνουν εντυπωσιακή ανεκτικότητα στους ανθρώπους, όταν δεν αισθάνονται απειλή. Είναι ένα υπέροχο παράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης. Τι κάνουμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση; Προσπαθούμε να μη στεκόμαστε πολύ κοντά ή να κάνουμε απότομες κινήσεις. Αν νιώσουν ασφαλείς, θα μείνουν και θα μεγαλώσουν τα μικρά τους.

Αν η γλάστρα είναι η ίδια με αυτή της φωλιάς, δεν χρειάζεται να την ποτίζουμε έντονα – η υγρασία μπορεί να είναι επικίνδυνη για τα αυγά ή τα νεογνά. Φροντίζουμε να μην υπάρχουν κοντά έντονοι ήχοι ή φώτα το βράδυ κοντά τους. Τα πουλιά χρειάζονται ηρεμία, ειδικά όταν κλωσάνε ή ταΐζουν μικρά! Μπορούμε ακόμα να αφήνουμε καθαρό νερό σε ένα ρηχό μπολάκι, σε κάποια απόσταση. Όχι πολύ κοντά στη φωλιά, αλλά κάπου που να μπορούν να το βρουν. Τους είναι πολύ χρήσιμο, ειδικά το καλοκαίρι.

36 χρόνων γάμου για την Άννυ και τον Κώστα!

Περνούν τα χρόνια και οι καιροί! Ο γιος της Σούλας, Κώστας και η σύζυγος του Άννυ, κλείνουν σήμερα 36 χρόνια γάμου! Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα φέτος που οι δύο τους τα γιόρτασαν λίγο πρόωρα και μαζί θα τα γιορτάσουμε λίγο αργότερα. Η Άννυ έφτασε χθες Ελλάδα με μια φίλη της, ενώ ο Κώστας λόγω της δουλειά του, αναμένεται τον άλλο μήνα… Να είναι καλά και ευτυχισμένοι, τους ευχόμαστε και μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ!

Τα έχουμε ζήσει, κάποτε κι εμείς, στο χωριό

Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, είμαστε καθηλωμένοι στο σπίτι. Δεν είναι ούτε να το σκεφτείς να βγεις έξω, με τέτοιες τρελές θερμοκρασίες. Οπότε καθώς σερφάρεις στο διαδίκτυο, μπορεί να πέσεις πάνω και σε πράγματα που σε πάνε πίσω στο παρελθόν. Η ανάρτηση της Ευτυχία Κολιού στην ομάδα “Ζωή, χωριό και παράδοση”, όπου είναι δημοσιευμένες αυτές οι φωτογραφίες, μας έκανε ένα ισχυρό κλικ. Και ενεργοποίησε τη μνήμη…

Κάποτε δεν ήταν απλώς δουλειά – ήταν γιορτή, ήταν μοίρασμα, ήταν ζωή. Τα χέρια κουρασμένα, μα οι καρδιές γεμάτες. Μαζεύαμε τους καρπούς της γης με ευγνωμοσύνη, γελούσαμε, τραγουδούσαμε, ζούσαμε. Τώρα, μένουν οι αναμνήσεις – γλυκές σαν το κρασί που φτιάχναμε με αγάπη. Σταφύλια από κουβάδες σε μεγάλα καλάθια. Το τοπίο πίσω με τις αναβαθμίδες και τη βλάστηση δείχνει ένα κλασικό μεσογειακό περιβάλλον, στην Ελλάδα με μακρά παράδοση στην αμπελουργία.

Η φράση «τρύγος, κάποτε μας άρεσε πολύ και το ζούσαμε», αποπνέει νοσταλγία και αγάπη για τις παλιές εποχές, όταν ο τρύγος δεν ήταν απλώς δουλειά, αλλά και γιορτή, με κοινωνική και πολιτιστική σημασία. Εμείς που τα ζήσαμε όλα αυτά, μπορούμε να σας το επιβεβαιώσουμε. Βεβαίως και ήταν κουραστικό στα 14σου να είσαι εκεί, μέσα στον ήλιο από το πρωί ώς το μεσημέρι και να κουβαλάς στο ώμο κοφίνια με σταφύλια. Αλλά είχε τη γλύκα του, την ομορφιά του. Τόση και τέτοια που να τη νοσταλγούμε στις μέρες μας…






























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…