Μυαλό περισσεύει… Έργα επιφάνειας από το Δ. Αθηναίων

Ήρθε πάλι χθες το πρωί του Συνεργείο του Δήμου Αθηναίων να κόψει τα κλαδιά της συκιάς στο εγκαταλειμμένο κτίριο, επί της Κλειούς. Το κάνει με συνέπεια κάθε χρόνο, όποιος κι αν έχει τη διοίκηση του Δήμου. Προφανώς κάποιοι γείτονες ειδοποιούν για τον κίνδυνο να πέσει κάποια στιγμή ο τοίχος, σε μια στιγμή που δεν την περιμένεις, πάνω μας. Όλοι όσοι ζούμε σ’ αυτόν τον δρόμο, εδώ και χρόνια, κινδυνεύουμε εν δυνάμει. Κι αν έχουμε κάνει καταγγελίες και δημοσιεύματα. Ο Δήμος έρχεται και… κόβει τα κλαδιά…

Χθες λοιπόν στο Facebook ανεβάσαμε μια φωτογραφία (την πρώτη επάνω) την ώρα που το συνεργείο έκανε τη δουλειά του, πρωί – πρωί… Και ο σημερινός τίτλος στο δημοσίευμα είναι το σχόλιο του φίλου μου Γιώργου Κρικώνη. Και αποτυπώνει μια αλήθεια που τη ζούμε… Ας ξαναδούμε λίγο. Δείτε ΕΔΩ το πρώτο δημοσίευμα που κάναμε στις 11 Δεκεμβρίου του 2018. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2019 γράφαμε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ (δείτε το ΕΔΩ). Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από το 2018.

Από το 2018 μέχρι σήμερα έχουν περάσει επτά χρόνια! Το ρήγμα στον τοίχο, που δείχνει ότι έχει δεχτεί μεγάλη καταπόνηση από τις ρίζες, συνεχίζει να μεγαλώνει… Αλλά ο τοίχος “κρατάει” ακόμα όρθιος, δεν έχει πέσει… Ευτυχώς, γιατί κάποιος που θα περνάει εκείνη την ώρα από κάτω του, θα τον τραυματίσει ή και θα του πάρει τη ζωή. Αλλά είναι δυνατόν στις επίσημες καταγγελίες μας ο Δήμος, να απαντά, με το κλάδεμα των κλαδιών της συκιάς;

Ηρεμία, γαλήνη, με τη φύση (δέντρα και θάλασσα) κυρίαρχη

Ένα τραπέζι στρωμένο με λευκό τραπεζομάντιλο και ξύλινες καρέκλες (κλασικό ελληνικό στιλ). Βρίσκεται σχεδόν πάνω στο χαλίκι/άμμο της παραλίας. Σειρά από παρόμοια τραπεζάκια τοποθετημένα πάνω σε ένα υπερυψωμένο τσιμεντένιο πεζούλι, δίπλα σε δέντρα (κυρίως πεύκα). Ορισμένοι άνθρωποι κάθονται ήδη και απολαμβάνουν το δείπνο τους. Είναι από την παραλία του Μεγάλου Πεύκου ή Νέα Πέραμο, όπως τη λένε τώρα, Κυριακή απόγευμα…

Μαγευτική απογευματινή ατμόσφαιρα στο λιμάνι της Νέας Περάμου, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Σκάφη και ιστιοπλοϊκά δεμένα στο λιμάνι, από μικρά ψαροκάικα μέχρι μεγάλα σκάφη αναψυχής. Η θάλασσα ήρεμη, σχεδόν καθρέφτης, με ελαφρούς κυματισμούς και γαλήνια χρώματα. Φυσικός φωτισμός από τον απογευματινό ήλιο, που ρίχνει χρυσαφένιο φως στα κατάρτια και τις επιφάνειες των σκαφών. Στο βάθος, χαμηλοί λόφοι της Σαλαμίνας ή των απέναντι ακτών, με καθαρό, γαλάζιο ουρανό.

Γαλήνη και ξεγνοιασιά — η ιδανική ώρα για να καθίσεις σε ένα παγκάκι στο λιμάνι ή σε καφετέρια και να χαζεύεις τα σκάφη. Ρομαντισμός, ηρεμία, χαλάρωση. Το ιδανικό φινάλε μιας απογευματινής βόλτας ή το ξεκίνημα ενός βραδινού περιπάτου. Περπάτημα κατά μήκος του λιμανιού, να χαζεύετε τα σκάφη και τις αντανακλάσεις του ήλιου. Παγωτό ή καφές σε ένα από τα καφέ της περιοχής με θέα στο λιμάνι. Και μετά μια μαύρα ή ένα ουζάκι με μεζέ σε ένα τραπέζι πάνω στο κύμα με φίλους! Ότι καλύτερο…

Ακόμα ψάχνει για ενοικιαστή η ταβέρνα “Το Παραμύθι”

Η ταβέρνα «Το Παραμύθι» βρισκόταν δίπλα στην έξοδο του Μετρό Σεπολίων, στην οδό Ιωαννίνων 176, πολύ κοντά—περίπου 80 μέτρα από την είσοδο του σταθμό. Ήταν ένα μέρος όμορφο, ιδιαίτερο που μας άρεσε. Είχαμε πάει πολλές φορές στο παρελθόν. Πέρσι, στις 18/6/2024, είχα κάνει μια ανάρτηση στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για το ίδιο θέμα, χωρίς να πάρω καμιά απάντηση. Δείτε το ΕΔΩ. Δεν είχα και την απαίτηση, ένα site με μικρή αναγνωσιμότητα είναι…

Όμως ξαναβρέθηκα εκεί την προηγούμενη εβδομάδα και η κατάσταση, ένα χρόνο μετά είναι ίδια… Έψαξα περισσότερο. Τίποτα. Κανένα στοιχείο. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και κανείς δεν ξέρει τι συνέβη. Ο χώρος περιγράφεται ως «παραμυθένιος», ζεστός και cozy, με διακόσμηση νοσταλγική–vintage. Ο ιδιοκτήτης, ο Χρήστος, ζωγράφος στο επάγγελμα, είχε στολίσει το εσωτερικό με φωτογραφίες ηθοποιών, αυτόγραφα και παραμυθένια στοιχεία

Ήταν μια ταβέρνα – μεζεδοπωλείο με δημιουργικές πινελιές, με καλές μερίδες, ελληνικές γεύσεις σε προσιτές τιμές (περίπου 12–16 €/ανά άτομο). Και οι κριτικές από επισκέπτες στο TripAdvisor τόνιζαν: «Το προσωπικό πολύ ευχάριστο και εξυπηρετικό. Οι μερίδες αρκετά μεγάλες και πολύ εύγευστες…» Την ίδια άποψη είχαμε κι εμείς και γι’ αυτό το προτιμούσαμε. Θλίβεσαι η καρδιά μας να το βλέπουμε έτσι…

Δροσιά στον καύσωνα του Ιουλίου… Θα περάσει κι αυτό!

Στον καύσωνα του Ιουλίου, η δροσιά γίνεται ένα πολυπόθητο αγαθό. Την αναζητούμε παντού: στην παραλία, στην πισίνα, κάτω από τον κλιματισμό, σε ένα σκιερό σημείο στην εξοχή. Γίνεται η προτεραιότητά μας, το αντίδοτο στην εξάντληση και την ταλαιπωρία. Δεν είναι απλώς ένα χέρι που πιάνει νερό. Είναι μια ωδή στην ανάγκη μας για δροσιά, μια υπενθύμιση της αξίας της, και μια οπτική έκφραση της ανακούφισης που μπορεί να προσφέρει μια τόσο απλή, αλλά τόσο ζωογόνα αίσθηση. Είναι η απάντηση στην αιώνια ερώτηση του καλοκαιριού: “Ποιος δεν τη θέλει λίγη δροσιά;” Κανείς! Τις φωτογραφίες τις είδαμε δημοσιευμένες στην ομάδα La bellezza nel cuore 🌞❤️💐🌼☘️🌿💚🍀. Και τις έχει ανεβάσει η Elena Groza. Και φυσικά εμείς διαλέξαμε μόνο αυτές, αλλά είναι πολλές…

Ιούλιος στην πλατεία Αττικής με ένα ελαφρύ αεράκι

Είναι μεσημέρι μιας μέρας του Ιουλίου, στην πλατεία Αττικής. Ο ήλιος καίει δυνατά, όπως μόνο ένα αθηναϊκό καλοκαίρι ξέρει να κάνει. Ο αέρας είναι ζεστός, αλλά μέσα στον ίσκιο των δέντρων, κάτω από τα πυκνά φύλλα, βρίσκεις μια ανάσα. Το φως φιλτράρεται μέσα από τα κλαδιά και πέφτει απαλά πάνω στο χώμα, δημιουργώντας σκιές που χορεύουν με τον άνεμο.

Κάθεσαι σε ένα παγκάκι, ακούς τους ήχους της πόλης να έρχονται πιο μαλακά μέσα από το πράσινο. Μια μικρή παρέα πιο πέρα μιλά ήσυχα, κι ένα λεωφορείο περνά αργά στην άκρη της πλατείας. Το ελαφρύ αεράκι σε χαϊδεύει — είναι αυτό το διακριτικό, δροσιστικό φύσημα που κάνει τη ζέστη να μην σε βαραίνει τόσο. Η Αθήνα δεν σταματά ποτέ, αλλά εδώ, για λίγα λεπτά, όλα μοιάζουν να ησυχάζουν.

Προχωράς πιο μέσα στην πλατεία Αττικής, και το τοπίο συνεχίζει να σου χαρίζει εκείνη την ήσυχη, ξεχασμένη αίσθηση ενός μεσημεριού που κυλά αργά, χωρίς βιασύνη. Το μονοπάτι, ντυμένο με σκιά από τις φυλλωσιές, σε καθοδηγεί ανάμεσα σε δέντρα που στέκουν σαν ήσυχοι παρατηρητές της ζωής της πόλης.

Πού βρίσκονται τα έργα υπογειοποίησης των γραμμών ΟΣΕ;

Κανείς δεν ξέρει να μας πει, υπεύθυνα, πού βρισκόμαστε. Μόνο ότι μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας στα έργα στην επιφάνεια. Όπως οι φωτογραφίες που βλέπουμε σήμερα και είναι χθεσινές. Ας θυμηθούμε λοιπόν μερικά πράγματα πιου έχουν ήδη ειπωθεί: Η υπογειοποίηση της σιδηροδρομικής γραμμής στα Σεπόλια έχει ήδη καθυστερήσει περίπου πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια!

Η αρχική παράδοση έπρεπε να γίνει στις αρχές του 2023, όμως πλέον εκτιμάται ότι το έργο θα ολοκληρωθεί γύρω στον Φεβρουάριο του 2028 — δηλαδή περίπου δέκα χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης το 2018. Μέχρι σήμερα, η πρόοδος αγγίζει περίπου το 40–50% του έργου, με ολοκληρωμένο μόνο τον δυτικό κλάδο (πρώτη σήραγγα) που αναμενόταν να παραδοθεί στο τέλος του 2024.

Το κόστος ξεπέρασε τα 100 εκατ. €, με δύο επιπλέον συμβάσεις (μία ~23,8 εκατ. € για διαφραγματικούς τοίχους και άλλη ~9 εκατ. € για τις παρεμβάσεις της ΕΥΔΑΠ). Υπάρχει, κατά τα μέσα του 2024 και μια αναφορά που «το έργο βρίσκεται στην τελική ευθεία» και αναφέρει ολοκλήρωση εντός του 2025 . Ωστόσο, το πιο επίσημο και πρόσφατο χρονοδιάγραμμα προέρχεται από άρθρα του Ιουνίου 2025, που επιμένουν στην παράταση έως τον Φεβρουάριο του 2028 .
Ξεκινά η 38η Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη…

16-17-18 Ιουλίου 2025. Από τη Πέμπτη 16 Ιουλίου αρχίζουν οι 3ήμερες Κρητικές βραδιές «38η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗ» με κρητικούς καλλιτέχνες στην κεντρική πλατεία του Θραψανού (από τις 21.00΄ κάθε βράδυ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει λαϊκό γλέντι, με επίκεντρο την τοπική μουσική και τα δρώμενα, δημιουργώντας μια γιορτινή, ζωντανή ατμόσφαιρα στην πλατεία του χωριού. Ζωντανή πολιτιστική εμπειρία με μουσική και παραδοσιακή ατμόσφαιρα. Γευστική απόλαυση με ντόπια προϊόντα και αυθεντική κουζίνα. Εικαστική άποψη στη λαϊκή τέχνη της κεραμικής, με εκθέτες τους ντόπιους αγγειοπλάστες.

Κάθε Ελληνικό νησί ήταν πάντα μια πρόκληση για μένα από τα παιδικά μου χρόνια, και περισσότερο η Αμοργός. Δεν κατάφερα…