Ποτέ δεν είναι αργά για τον επιστροφή. Τα καταφέραμε και ήρθαμε φέτος, με τα παιδιά, τον Κώστα και την Άννυ, έστω και για λίγο… Το σπίτι μας, με τους ροζ και πράσινους τοίχους, τα λουλούδια, τους κάκτους και τις αναρριχώμενες μπουκαμβίλιες, αποπνέει αυθεντική ελληνική επαρχία. Θυμίζει καλοκαίρι, ηρεμία και εκείνες τις γλυκές στιγμές που μόνο το χωριό μπορεί να προσφέρει.
Το Θραψανό είναι γνωστό και για την παράδοσή του στην αγγειοπλαστική — δεν ξέρω αν έχεις κάποια προσωπική σύνδεση με αυτό το στοιχείο, αλλά ταιριάζει όμορφα με την αίσθηση του τόπου. Είναι ωραίο να επιστρέφεις στο σπίτι όπου γεννήθηκες — εκεί που άρχισαν όλα. Οι τοίχοι, τα φυτά, οι μυρωδιές, ακόμα και το φως του απογεύματος, έχουν μια διαφορετική σημασία. Δεν είναι απλώς ένας χώρος· είναι μνήμη, συναίσθημα, ιστορία.
Εδώ λοιπόν, σ’ αυτή την αυλή, είναι χαραγμένα τα πρώτα mου γέλια, τα πρώτα mου παιχνίδια… Ίσως οι πρώτες mου φίλιες, τα πρώτα γδαρσίματα στα γόνατα, τα καλοκαιρινά απογεύματα με γιασεμί και χώμα, τα παγωτά που έλιωναν πριν προλάβεις να τα φας. Είναι ένας μικρός κόσμος γεμάτος αθωότητα και ζωντάνια. Η αυλή αυτή δεν είναι απλώς χώρος — είναι ένα κομμάτι από μένα.
