Τελικά, τη βροχή την είδαμε την Κυριακή το απόγευμα

Το ζήσαμε! Περπατάγαμε την Ερμού, τον πεζόδρομο κατά τις 3 το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ανεβαίνοντας για την Καραγεώργη Σερβίας κι εκεί έπεσαν οι πρώτες δυνατές ψιχάλες. Τόσο που χρειάστηκε να βρούμε ένα απάγκιο, περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Στο μεταξύ οι περισσότεροι που κινούνταν στο πεζόδρομο ήταν προετοιμασμένοι. Άνοιξαν τις ομπρέλες τους. Και συνέχισαν τις δουλειές τους, σαν να μην υπήρχε κανένα πρόβλημα. Εντελώς φυσικές και από εκεί, είναι οι φωτογραφίες στο σημερινό δημοσίευμα.

Άνθρωποι άγνωστοι σε μας. Μόνο κοινό σημείο οι ομπρέλες που άνοιξαν για να τους προστατέψουν από τη βροχή… Ύστερα η βροχή σταμάτησε, αλλά ο ουρανός συνέχισε να είναι απειλητικός. Και λίγο μετά τις 4, «άνοιξαν» οι ουρανοί. Η καταιγίδα δυνατή, αλλά εμείς ήμασταν προστατευμένοι στα σημεία που είχαμε επιλέξει. Καμιά ώρα κράτησε όλο το κακό. Και μετά ησυχία, ηρεμία. Η υγρασία υποχώρησε. Σαν να μην έβρεξε ποτέ. Κι όλα αυτά μπροστά μάτια μας.

Σε αυτές τις… καλοκαιρινές βροχές, βλέπεις βρεγμένα μέχρι ένα ορισμένο σημείο, το σημείο που φτάνει το σύννεφο. Η καταιγίδα εκεί που είναι δυνατή, ξαφνικά σταματά. Σαν να μην έγινε ποτέ… Αναρωτιέσαι κι εσύ αν όλα αυτά που είδες και έζησες ήταν αληθινά ή φτιαγμένα από τη φαντασία σου. Αλλά πράγματα που βλέπουν κι άλλοι, ταυτόχρονα, δεν είναι φαντασία. Είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια, η ζωή… Όπως λέγαμε και χθες, η Κυριακή ήταν μια μικρή χειμωνιάτικη παρένθεση μέσα στην άνοιξη…