Αρχείο κατηγορίας Ζωή

Από τον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας, κοντά στα Κάτω Πατήσια και τον σταθμό του ΗΣΑΠ, στον Άγιο Νικόλαο. Η βεράντα, όταν είναι καλός ο καιρός, ακόμα και με κατεβασμένη την τέντα, είναι μια θαυμάσια περίπτωση να δεις κάτω στο δρόμο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τις γραμμές του τρένου. Είναι μεσημέρι και ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν. Κι εμένα μου αρέσει αυτή η ώρα… Ιδιαίτερα όταν είσαι με φίλους.

Με τους φίλους μοιράζεσαι κομμάτια της ζωής σου. Μιλάς, ακούς, συμμετέχεις στην κουβέντα, παρέα με το φαγητό που είναι μαγειρεμένο με πολύ αγάπη, για τους ανθρώπους που φιλοξενείς. Κι ύστερα, μαζί με λίγο κρασί, όλα γίνονται πιο απλά, ακόμα και τα δυσνόητα ή αυτά που περιέχουν και λίγο… μυστήριο. Και έτσι όλα γίνονται πιο όμορφα. Το νοιώθεις!

Δεν θέλει ο άνθρωπος πολλά για να νοιώσει καλά. Τι πιο σημαντικό, σε ένα κόσμο γεμάτο προβλήματα σαν αυτόν που ζούμε; Φροντίζουν γι’ αυτό, οι άνθρωποι και το σύστημα που μας περιβάλλει, να μας φορτώνουν συνεχώς με προβλήματα. Και το ζήτημα είναι, να έχουμε κάπου να κρατηθούμε, ν’ ακουμπήσουμε, να εμπιστευτούμε και να νοιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας. Το στήριγμα μας, είναι η σιγουριά μας. Και η εμπιστοσύνη μας σε Εκείνον είναι που μας δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Οι φωτογραφίες είναι από την τελευταία Πανσέληνο του Αυγούστου στις 31 του μήνα, όπως την είδαν και την ένιωσαν φίλου μας από τον Νέο Παντελεήμονα, στον Πλαταμώνα Πιερίας… Ευχαριστούμε Λαμπρινή γ’ αυτήν την κίνηση ευαισθησίας που δείχνει και την προσωπική σχέση που έχουμε με τους αναγνώστες μας. Έτσι είμαστε και δεν θέλουμε με τίποτα να αλλάξουμε.

Το έχουμε τονίσει πολλές φορές ως τώρα, αλλά ίσως δεν κάνει κακό να το επαναλάβουμε ξανά. Δεν επιδιώκουμε και δεν μας ενδιαφέρει η αναγνωσιμότητα. Δεν έχουμε επενδύσει σ’ αυτήν, επειδή έχουμε την ευχέρεια να το κάνουμε, καθώς δεν εξαρτιόμαστε από κανενός είδους διαφημιστική καταχώρηση που θα μας «επέβαλε» κάποια πράγματα. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια γι’ αυτόν τον ιστότοπο.

Μια τέτοιου είδους ελευθερία θέλουμε και έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Αν δεν την είχαμε, δεν θα είχαμε κανένα λόγο ύπαρξης και αύριο κιόλας θα κλείναμε αυτόν τον ιστότοπο. Ούτε από φήμες έχουμε ανάγκη, ούτε από δόξα. Όλες αυτές τι «παιδικές ασθένειες» τις περάσαμε, όταν ήμασταν στον κόσμο. Τώρα έχουμε κατασταλάξει, έχουμε ηρεμήσει, ξέρουμε τι θέλουμε και το κάνουμε καθημερινά πράξη.

Δεν συμβαίνει συχνά, μάλλον πολύ σπάνια, γι’ αυτό το αξιολογήσαμε ότι άξιζε τον κόπο να του δώσουμε ένα βήμα προβολής στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Επειδή μας άρεσε πολύ να χαλαρώσουμε με την παρέα μας στην ταβέρνα «Μαϊστρος» και έχει έρθει ένα ελεύθερο πουλί, να επιλέξει να καθίσει δίπλα μας, τιτιβίζοντας, διεκδικώντας, όχι με απαιτητικό τρόπο, να πάρει κάποια ψίχουλα.

Αυτό που μας έκανε εντύπωση σε μια εποχή φόβου για ανθρώπους, πουλιά και ζώα, είναι ότι καθόλου δεν ανησύχησε από την παρουσία μας. Το αντίθετο μάλιστα. Σα να έδειχνε να παιχνιδίζει μαζί μας. Πρόλαβα να τραβήξω με το κινητό μου κάποιες φωτογραφίες, μα αυτές της Άννυς ήταν πολύ καλύτερες, οπότε και τις προτίμησα. Και καλά έκανα, άξιζαν!

Στιγμές, λοιπόν, που δημιουργούνται ξαφνικά και απροειδοποίητα, τις περισσότερες φορές, εκεί που δεν το περιμένεις. Πόση χαρά μπορεί να δώσει ένα πουλάκι που μπαίνει τόσο διακριτικά για λίγα λεπτά έως δευτερόλεπτα στη ζωή σου; Μ’ αρέσουν! Πέρα από την αισιοδοξία σου τονώνει ολόκληρη τη μέρα, παρ’ όλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζεις.

Του Ηλία του αρέσει πολύ εδώ ψηλά στη βουνοκορφή του Μενοίκιου όρους. Το μέρος είναι υπέροχο! Και ευχαρίστως θα πήγαινα κι εγώ, αν ήμουν εκεί, στο χωριό, μαζί του. Για την ώρα πάντως, το μόνο που μπορώ να κάνω στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι να καταγράφω στιγμές, έστω και από μακριά. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά. Μπορώ να σας θυμίσω μερικές παλιότερες αναρτήσεις από το αρχείο μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Τι θα βρει κανείς εδώ στο βουνό; Καταρχήν υπάρχει ένα σπιτάκι που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες για τροφή και ύπνο, χειμώνα –καλοκαίρι. Ιδιαίτερα ελκυστικός τόπος είναι το καλοκαίρι, καθώς έχει μια δροσιά, άλλο πράγμα, την ώρα που στην Αθήνα ψηνόμαστε από τις υψηλές θερμοκρασίες. Ύστερα είναι και τα άλογα που βόσκουν ελεύθερα και μπορείς να τα πλησιάσεις σε απόσταση ασφαλείας.

Κάθε τρεις και λίγο, ο Ηλίας έρχεται εδώ. Έχει «πετάξει» από δω με ανεμόπτερο μέχρι το χωριό του, την Αναστασιά των Σερρών, τότε που ήταν λίγο νεότερος και τολμούσε να ζήσει δυνατά πράγματα και έντονες συγκινήσεις. Τώρα έχει χαμηλώσει λίγο του ρυθμούς, αλλά η καρδιά του συνεχίζει να «πεταρίζει». Και το καλό γι’ αυτόν είναι ότι για ένα τέτοιο προορισμό πάντα έχει καλή παρέα.

Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε το γεράνι ως ένα από τα φυτά που είναι σήμα κατατεθέν της Ελλάδας και της Μεσογείου γενικότερα. Το γεράνι προέρχεται από τη Νότιο Αφρική καθώς όμως οι συνθήκες στη χώρα μας είναι ιδανικές, έγινε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φυτά της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου. Οι φωτογραφίες είναι τις Μαρίας Μπακόλα στην Ομάδα “Αγαπώ τα φυτά”.

Το μαστιχάκι, γνωστό και ως βαμβακούλα, ανήκει στην ίδια οικογένεια με το γεράνι και είναι ένα πολύ διαδεδομένο καλλωπιστικό φυτό που συναντάμε πολύ συχνά στις αυλές και στα μπαλκόνια των ελληνικών σπιτιών. Με καταγωγή από τη Νότια Αφρική, το μαστιχάκι χαρακτηρίζεται από γυαλιστερό πράσινο φύλλωμα, λεπτούς βλαστούς και κρεμοκλαδή πλάγια ανάπτυξη. – Πηγή: www.mistikakipou.gr

Το όνομά τους πάντως είναι ελληνικό και προέρχεται από τη λέξη γερανός γιατί το σχήμα τους μοιάζει με γερανό. Τα γεράνια είναι μεγάλη οικογένεια και συνήθως στη χώρα μας το όνομα γεράνι το δίνουμε στο φυτό που λέγεται αλλιώς και μολόχα. Το ίδιο όνομα έχει και η άγρια μολόχα που είναι αυτοφυής στην Ελλάδα. Στα γεράνια όμως ανήκουν και τα πελαργόνια ή μαυρομάτες όπως και οι βαμβακούλες ή μαστιχιές που είναι τα κρεμαστά ή έρποντα γεράνια.

Τις φωτογραφίες που βλέπετε στη σημερινή ανάρτηση, τις είδαμε στο Facebook, στην ομάδα «Ελεύθεροι φωτογράφοι». Και οι τρεις είναι της διαδικτυακής μας φίλης Ειρήνης Κατερίνας Λιακοπουλου, άγνωστης σε μας, αλλά μας άρεσαν και είπαμε να τις υιοθετήσουμε για τις ανάγκες αυτού του δημοσιεύματος. Ο Ιούλιος δεν είναι μόνο οι ζέστες του και οι καύσωνες του που εμείς, ιδιαίτερα οι άνθρωποι της πόλης, νιώθουμε στο πετσί μας.

Κι ενώ τρομοκρατούμαστε από τους κάθε είδους ανθρώπους των ΜΜΕ για την κάθε καινούρια μέρα, είναι κι αυτά τα φρούτα που φαίνονται φρεσκοκομμένα, είτε αχλάδια είναι, είτε σύκα… Αλλά πού να τα βρεις εδώ, στην πόλη; Ίσως στη λαϊκή, αλλά και πάλι όμως, δεν έχουν τη νοστιμιά που είχαν στην επαρχία, όταν τα έκοβες από το δέντρο ώριμα για να τα φας. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από αυτό. Μόνο αν το έχεις κάνει, έστω και μια φορά στη ζωή σου, ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.

Αλλά στην εποχή της τεχνολογίας, όλα αυτά μπορείς να τα… απολαύσει με τα μάτια σου στη… φωτογραφία, όπως αυτά τα βερίκοκα, όχι όμως και να τα γευτείς. Έστω κι έτσι όμως, μας έφτιαξαν τη μέρα μας, καθώς «έπεσαν» μπροστά μας. Κι ευχαριστούμε την καλή μας διαδικτυακή φίλη που μας βοήθησε, έστω και χωρίς να το ξέρει σ’ αυτό το υπέροχο ταξίδι. Πραγματικά το είχαμε ανάγκη, μέσα στην αναγκαστική κλεισούρα και τον καύσωνα των ημερών.

Οι φωτογραφίες είναι της Stella Moumtzi δημοσιευμένες στην ομάδα “Βιολογικά περιβόλια & Άγρια χλωρίδα” με το σχόλιο: Βατόμουρα! Σμέουρα τα λέμε τώρα και τα καταναλώνουμε και κατεψυγμένα. Τα φύτεψα σε μία μεριά του φράχτη και τα ξεχνάω τα καημένα. Στον μπαξέ μου δεν έχω αφήσει, σπιθαμή που να μην έχω φυτέψει, παντού υπάρχουν φυτά που συμβιώνουν.

Τα βατόμουρα θέλουν δροσιά δεν αντέχουν τίς υψηλές θερμοκρασίες. Στον καύσωνα, ξεραίνονται καί μετά ξαναπετάνε φρέσκα βλαστάρια. Τα πιο γνωστά και διαδεδομένα μούρα είναι οι φράουλες (strawberries), τα σμέουρα (raspberries), τα βατόμουρα (blackberries), τα μύρτιλλα (blueberries), τα κράνη (cranberry), οι σταφίδες (μαύρες και ξανθιές).

Τα εδώδιμα μούρα αποτελούν μέρος της ανθρώπινης διατροφής εδώ και αιώνες. Η σύγχρονη καλλιεργημένη φράουλα, παραδείγματος χάριν, είναι απόγονος μιας δασόβιας ποικιλίας που ξεκίνησε από τους Ρωμαίους. Τα σμέουρα, από την άλλη, καλλιεργήθηκαν στην Ευρώπη από την εποχή του Μεσαίωνα, ενώ τα βατόμουρα γυρνούν το ρολόι του χρόνου πολύ πιο πίσω, φθάνοντας στους νεολιθικούς χρόνους.