Αρχείο κατηγορίας Επικαιρότητα

Πολλοί σκύλοι που έχουν αυτόν τον σωματότυπο και χρωματισμό, ειδικά αν έχουν καταγωγή από ποιμενικούς ή τοπικούς σκύλους (όπως ο Ελληνικός Ιχνηλάτης ή γενικότερα διασταυρώσεις με Ποιμενικούς), έχουν έντονο ένστικτο προστασίας του χώρου τους και της «αγέλης» τους (δηλαδή της οικογένειάς τους). Και είναι αλήθεια πως ένας σκύλος μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους και σκούρο χρωματισμό, κάτι που από μόνο του λειτουργεί ως αποτρεπτικό μέσο για κάποιον εισβολέα. Εδώ ο Ράμπο.

Ο ρόλος του φύλακα εξαρτάται πάντα περισσότερο από την προσωπικότητα του ίδιου του σκύλου και την κοινωνικοποίηση/εκπαίδευση που έχει λάβει, παρά μόνο από τη ράτσα. Είναι σε θέση να ειδοποιεί με γαύγισμα για οτιδήποτε ασυνήθιστο ή ξένο άτομο πλησιάζει στον χώρο. Αυτό είναι κάτι που τα περισσότερα σκυλιά αυτού του τύπου κάνουν εξαιρετικά. Και φυσικά θα υπερασπιστεί ενεργά τον χώρο ή τον ιδιοκτήτη του αν νιώσει απειλή. Αυτό είναι πιο έντονο σε σκύλους με ένστικτα φύλακα. Κι εδώ η Βαλεντίνα.

Κάθε φθινόπωρο, η φύση κάνει το δικό της δώρο, και στα ορεινά της Ελλάδας αυτό το δώρο έχει το όνομα κάστανο. Η φωτογραφία που μοιράστηκε μαζί μας ο φίλος μας, ο Ηλίας, από την Αναστασιά Σερρών, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την ομορφιά: ο ίδιος, κάτω από τα καταπράσινα, δροσερά φύλλα της καστανιάς, με τους αχινούς να στέκονται ακόμη γεμάτοι υποσχέσεις στα κλαδιά.

Το κάστανο είναι κατεξοχήν ο καρπός του φθινοπώρου και ο βιολογικός κύκλος του δέντρου ολοκληρώνεται ιδανικά τους μήνες αυτούς. Γενικά, η περίοδος συγκομιδής των κάστανων στην Ελλάδα εκτείνεται από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως και τα τέλη Οκτωβρίου (ή και αρχές Νοεμβρίου), ανάλογα πάντα με την ποικιλία, το υψόμετρο και τις κλιματικές συνθήκες της κάθε περιοχής.

Ποια είναι ή ώρα για να τα μαζέψουμε; Μάλλον δεν χρειάζεται να αγωνιούμε, το δέντρο μας ειδοποιεί μόνο του! Η ωρίμανση του καρπού ολοκληρώνεται όταν το αγκαθωτό περίβλημα —ο αχινός— αρχίζει να σχίζεται και να ανοίγει. Τα κάστανα είναι έτοιμα για συγκομιδή όταν πέφτουν φυσικά στο έδαφος. Αλλά πρέπει να είναι κι έτσι όπως τα μάζεψε ο Ηλίας…

Η Χλόη αγαπά την Ελλάδα. Γνωρίζει ότι οι ρίζες της, από τη μεριά της μητέρας της, είναι από εκεί και με τον Κάιλαν είχαν τη επιθυμία να πάνε σ’ αυτό τον τόπο το γαμήλιο ταξίδι τους, 15 ίσως και περισσότερες μέρες. Οι θείοι τους, Κώστας και Άννυ, τους έδωσαν το διαμέρισμά τους, στη Νισαίας, στα Σεπόλια, να μείνουν. Αλλά επιθυμούν να πάνε μερικές μέρες και στα νησιά Μήλος και Κέρκυρα. Φυσικά με αεροπλάνο για να έχουν χρόνο να μείνουν κιόλας μερικές μέρες και να τα γνωρίσουν καλύτερα. Καλές επιλογές! Ήδη από το βράδυ της Τρίτης, είναι σπίτι. Ας τους ευχηθούμε να περάσουν καλά, αξέχαστα. Η Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι ότι καλύτερο… Μόνο να είναι κι εκείνοι καλά και να απολαύσουν την Ελλάδα που αυτή τη εποχή είναι στα καλύτερα της…

Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα τυλιγμένη στην υγρή, δροσερή σιωπή του πρωινού. Στο Νόρθ Βανκούβερ, οι δρόμοι δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα πλήρως, κρατώντας αυτή την ευεργετική ησυχία που τόσο αγαπούν οι πρώτοι πεζοπόροι. Καθώς περπατούσα, απολαμβάνοντας το απαλό φως που άρχιζε να διαλύει τη νύχτα, το μάτι μου έπεσε σε μια κινούμενη σκιά. Δεν ήταν ένα φύλλο παρασυρμένο από τον αέρα, ούτε μια οφθαλμαπάτη. Ήταν ένα μικρούλης σκίουρος.

Μαύρος σαν βελούδο και τόσο γρήγορος που θύμιζε ριπή ανέμου, διέσχιζε τον γκριζομπλέ ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η ουρά του, πυκνή και επιβλητική, λειτουργούσε σαν αντίβαρο σε αυτή την ξαφνική, αποφασιστική κίνηση. Δεν περπατούσε—έτρεχε. Με κάθε άκρο τεντωμένο, το σώμα του σχημάτιζε μια δυναμική καμπύλη ενέργειας. Ήταν η ενσάρκωση του επείγοντος, η φυσική έκφραση της φράσης: «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!». Τι τον έσπρωχνε σε τέτοια βιασύνη;

 Ένα ξεχασμένο βελανίδι που έπρεπε να θαφτεί πριν ανατείλει για τα καλά ο ήλιος; Η συνάντηση με τον πρωινό του έρωτα; Ή απλώς η αγνή χαρά της κίνησης, η ανάγκη να νιώσει την αίσθηση της ταχύτητας κάτω από τα πόδια του σε έναν άδειο από κόσμο δρόμο; Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, η μικροσκοπική του σιλουέτα, σε αντίθεση με το τεράστιο, απρόσωπο τοπίο της ασφάλτου, έδειχνε την άγρια ζωή που αντιστέκεται ακόμα μέσα στην αστική ζούγκλα. Μας θύμισε ότι κάθε δρόμος, κάθε πεζοδρόμιο, είναι απλώς ένας διάδρομος στον αέναο χορό της φύσης.

Είναι αρκετά συνηθισμένο στην Ελλάδα, ειδικά τον Αύγουστο, να κλείνουν ορισμένα μαγαζιά.  Ο Αύγουστος είναι ο κατεξοχήν μήνας διακοπών για τους Έλληνες. Πολλοί ιδιοκτήτες μαγαζιών και εργαζόμενοι κλείνουν τις επιχειρήσεις τους για να κάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, συχνά επιστρέφοντας στα χωριά τους ή τα νησιά.  Ενώ σε τουριστικές περιοχές (όπως τα νησιά) τα μαγαζιά συνήθως μένουν ανοιχτά για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες, σε μη τουριστικές περιοχές των μεγάλων πόλεων, όπως η Αθήνα, μπορεί να παρατηρηθεί μειωμένη κίνηση ή ακόμα και κλειστά καταστήματα. Τα μεγάλα πολυκαταστήματα και τα σούπερ μάρκετ λειτουργούν συνήθως κανονικά, με εξαίρεση την αργία του Δεκαπενταύγουστου. Οι φωτογραφίες είναι χθεσινές από μαγαζιά γύρω στην πλατεία Αττικής.

Η Ακτή του Ήλιου στον Άλιμο είναι ουσιαστικά η σύγχρονη εκδοχή της παλαιότερης οργανωμένης παραλίας που υπήρχε εκεί από τη δεκαετία του 1960. Ο χώρος ήταν για πολλά χρόνια δημοφιλής προορισμός για Αθηναίους που ήθελαν να κάνουν μπάνιο κοντά στην πόλη. Μιλώντας για τον Άλιμο αναφερόμαστε στο Καλαμάκι. Οι μεγαλύτεροι είμαι βέβαιος ότι το θυμούνται αυτό.

Η σύγχρονη μορφή της Ακτής του Ήλιου, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα με τις οργανωμένες εγκαταστάσεις, beach bars, εστιατόρια, ναυαγοσώστες και event spaces, δημιουργήθηκε με ανακαίνιση και εκσυγχρονισμό στις αρχές της δεκαετίας του 2000, και συγκεκριμένα γύρω στο 2004–2005, με αφορμή και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Η περιοχή παραμένει υπό τη διαχείριση του Δήμου Αλίμου και ιδιωτών μέσω μακροχρόνιων μισθώσεων, και συνεχώς ανανεώνεται για να προσελκύει επισκέπτες. Εδώ ήρθαμε την προηγούμενη εβδομάδα με την Άννυ και την Κατρίν για μπάνιο. Και φύγαμε, άρον – άρον, όταν μας έπιασε μια δυνατή μπόρα. Δείτε και το δημοσίευμα που κάναμε τότε, ΕΔΩ.

Αίγινα, λιμάνι— ένα από τα πιο γραφικά και δημοφιλή σημεία του νησιού. Μπορεί κανείς να δει το καραβάκι να δένει στην αποβάθρα, τουρίστες να περπατούν, και στο βάθος τα όμορφα νεοκλασικά κτήρια με τις κόκκινες στέγες και τις ιστιοπλοϊκές βάρκες. Τι μπορείς να κάνεις εκεί αυτή την εποχή; Μικρά ταξίδια με καΐκι σε Μονή, Αγκίστρι ή Πέρδικα. Ταβέρνες κοντά στο λιμάνι για φρέσκο ψάρι. Πολιτιστικά σημεία, όπως ο ναός της Αφαίας ή το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Πίσω από ένα ασημί Suzuki Jimny και μερικά άλλα οχήματα, ένα εντυπωσιακό τριώροφο κτίριο, στο λιμάνι της Αίγινας, τραβάει την προσοχή κάτω από τον καταγάλανο ουρανό. Το κτίριο, με την κιτρινισμένη πρόσοψή του που φέρει τα σημάδια του χρόνου και της έκθεσης στα στοιχεία, διαθέτει περίτεχνα μπαλκόνια με σιδερένιες κιγκλιδώσεις στον δεύτερο και τρίτο όροφο, ενώ τα παράθυρα του προστατεύονται από ξύλινα, κίτρινα παντζούρια που δίνουν μια ζεστή, παραδοσιακή νότα.

Χρωματιστές ομπρέλες και γραφικά σοκάκια στην καρδιά της Αίγινας – κάθε γωνιά και μια μικρή έκπληξη! Μια στενή ανάσα καλοκαιριού, όπου οι ομπρέλες αιωρούνται σαν όνειρα πάνω απ’ τα βήματα — και κάθε πέτρινο σοκάκι ψιθυρίζει ιστορίες του νησιού. Θυμάμαι καλοκαίρια που μοσχοβολούσαν βασιλικό και παγωτό λεμόνι… κάπου εδώ, κάτω απ’ τις ομπρέλες που αρμενίζουν στον αέρα. Κάπως έτσι χωράνε τα μεγάλα όνειρα στα πιο μικρά μέρη. Ευχαριστούμε την Άννυ για τις φωτογραφίες.