Ένα απόγευμα που έγινε νύχτα στη Lynn Valley
Η αλήθεια είναι πως οι καλύτερες περιπλανήσεις συμβαίνουν χωρίς χάρτη, χωρίς προορισμό. Εκείνο το απόγευμα στο Βανκούβερ, ο ήλιος έγερνε ήδη πίσω από τα ψηλά δέντρα όταν αποφάσισα να ακολουθήσω ένα μονοπάτι που έμοιαζε να οδηγεί στην ηρεμία. Αυτό το μονοπάτι, με οδήγησε στην Lynn Valley. Καθώς πλησίαζα, μια πινακίδα, σκαλισμένη πάνω σε ξύλο και στηριγμένη σε ακατέργαστες πέτρες, με καλοσώριζε σε έναν τόπο όπου το πράσινο συναντά την κοινότητα.
«Welcome to Lynn Valley», διάβασα, ενώ τα μακριά κλαδιά μιας ιτιάς έμοιαζαν να χαιρετούν, λουσμένα στο τελευταίο, χρυσό φως του ήλιου. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα φωτεινή, αλλά η δροσιά του δάσους είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει. Συνέχισα την βόλτα μου. Το περπάτημα είναι ένας υπέροχος τρόπος να αισθανθείς τον παλμό μιας γειτονιάς. Ήταν μια ήρεμη ώρα – τα αυτοκίνητα περνούσαν αραιά, οι κάτοικοι απολάμβαναν τις τελευταίες ώρες της μέρας. Και μετά, το φως έσβησε τελείως.
Εκεί, στο λυκόφως, η Lynn Valley μεταμορφώθηκε σε κάτι μαγικό. Τα κτίρια, με την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική (όπως αυτό το όμορφο τετραώροφο που τράβηξα), άρχισαν να λάμπουν. Δεν ήταν μόνο τα φώτα από τα παράθυρα που αποκάλυπταν ζεστές, οικείες στιγμές στο εσωτερικό. Ήταν κυρίως τα φωτεινά λαμπιόνια -όχι, δεν ήταν Χριστούγεννα, αλλά το φως τους στόλιζε τους κορμούς των δέντρων κατά μήκος του πεζοδρομίου.
Επέστρεψε ο Δακτύλιος στο κέντρο της Αθήνας
Το μέτρο του Δακτυλίου, που είχε ανασταλεί το καλοκαίρι, λόγω μειωμένης κίνησης στο κέντρο της Αθήνας, επέστρεψε από τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2025, με σκοπό να ανακουφίσει την κυκλοφοριακή συμφόρηση και να μειώσει την ατμοσφαιρική ρύπανση. Ο Δακτύλιος της Αθήνας επεκτείνεται στις παρακάτω οδούς και λεωφόρους: Λ. Αλεξάνδρας – Ζαχάρωφ – Λ. Μεσογείων – Φειδιππίδου – Μιχαλακοπούλου – Σπ. Μερκούρη – Βρυάξιδος – Υμηττού – Ηλ. Ηλιού – Αμβρ. Φραντζή – Λ. Ανδρ. Συγγρού – Χαμοστέρνας – Πειραιώς – Ιερά Οδός – Λ. Κωνσταντινουπόλεως – Αχιλλέως – Πλ. Καραϊσκάκη – Καρόλου – Μάρνη – 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) – Λ. Αλεξάνδρας. Στις οριακές λεωφόρους και οδούς του μικρού Δακτυλίου τα μέτρα περιορισμού δεν ισχύουν. Στις οδούς και λεωφόρους που περικλείονται από τον μικρό Δακτύλιο επιτρέπεται μόνο η εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτων, καθώς και των φορτηγών αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης με μέγιστη αποδεκτή μάζα φορτωμένου οχήματος (ΜΑΜΦΟ) μέχρι 2,2 τόνους, με βάση το τελευταίο ψηφίο του αριθμού κυκλοφορίας τους (μονά – ζυγά). Οι ημέρες και ώρες ισχύος των μέτρων: Δευτέρα έως Πέμπτη, ώρες 07.00 έως 20.00, Παρασκευή, ώρες 07.00 έως 15.00. Τα Σάββατα, τις Κυριακές, τις επίσημες αργίες, καθώς και τις ημέρες που πραγματοποιείται απεργία των εργαζομένων σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα μέτρα δεν ισχύουν.
Κι επειδή υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.
Ύστερα από ένα εξάμηνο, επιστροφή στον Χολαργό
Χολαργός. Ένα όνομα συνυφασμένο με τη γαλήνη των βορείων προαστίων της Αθήνας. Ωστόσο, η χθεσινή μας επίσκεψη δεν είχε τον χαρακτήρα μιας χαλαρής βόλτας, αλλά μιας… ανάγκης. Και, παραδόξως, μετατράπηκε σε μια απρόσμενα ευχάριστη εμπειρία. Η αφορμή ήταν το METROPOLITAN GENERAL. Η επιβλητική του είσοδος, με τις ελληνικές και άλλες σημαίες να ανεμίζουν στον φθινοπωρινό αέρα, υποδηλώνει την σοβαρότητα του χώρου.
Παρόλο που το περιβάλλον ενός νοσοκομείου από μόνο του δεν είναι ευχάριστο, ο χώρος γύρω από αυτό αποπνέει ηρεμία. Τα περιποιημένα δέντρα προσφέρουν μια πινελιά πράσινου, κάνοντας την “ανάγκη” λιγότερο πιεστική. Ας ρίξουμε λίγο μια ματιά στην περιοχή. Στους γύρω δρόμους, μακριά από τη φασαρία της Μεσογείων. Εκεί, ο Χολαργός αποκαλύπτει το γνώριμο, οικείο του πρόσωπο. Ένα πυκνόφυλλο πεύκο ρίχνει τη σκιά του στον πεζόδρομο, ενώ ακριβώς δίπλα, η ελληνική πραγματικότητα: μια πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης, κάτω από την πινακίδα για το “Amphibious”.
Οι πολυκατοικίες παρατάσσονται δεξιά, με τα αυτοκίνητα να έχουν καταλάβει το πεζοδρόμιο, μια εικόνα τόσο χαρακτηριστική της Αθήνας. Όμως, η φωτεινότητα και η βλάστηση απαλύνουν το τοπίο.Προχωρώντας, το μάτι μου σταμάτησε σε ένα τυπικό δείγμα της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής του ’70 ή ’80. Ένα κτίριο με τα χαρακτηριστικά, φαρδιά μπαλκόνια και τις τέντες σε αποχρώσεις του κίτρινου. Ακόμη και οι φθαρμένες τέντες έχουν μια νοσταλγική γοητεία. Η πυκνή, ζωηρή βλάστηση μπροστά του, σχεδόν “καταπίνει” το κάτω μέρος του κτιρίου, δημιουργώντας μια πράσινη ασπίδα.
Ατέλειωτα μηχανάκια παρκαρισμένα στην Αθήνα
Το θέμα του παρκαρίσματος των μηχανών στην Αθήνα είναι ένα σύνθετο ζήτημα που ταυτόχρονα λύνει και δημιουργεί προβλήματα, όπως φαίνεται και από τις εικόνες που βλέπετε. Τα δίκυκλα, όπως μηχανάκια και σκούτερ, αποτελούν μια τεράστια λύση στην ατομική μετακίνηση στο κέντρο της Αθήνας, καθώς μπορούν να κινούνται πιο εύκολα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Λόγω του μικρού τους μεγέθους, οι οδηγοί μπορούν πιο εύκολα να βρουν μια “γωνιά” για να παρκάρουν, μειώνοντας τον χρόνο αναζήτησης θέσης, σε αντίθεση με τα αυτοκίνητα. Αυτό τους καθιστά πιο λειτουργικούς για σύντομες δουλειές. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες σας, η στάθμευση στα πεζοδρόμια είναι εξαιρετικά συχνή.
Αυτό δυσκολεύει και συχνά καθιστά αδύνατη τη διέλευση των πεζών, ιδιαίτερα για άτομα με κινητικά προβλήματα, γονείς με καρότσια ή άτομα με οπτική αναπηρία. Το πάρκινγκ στο πεζοδρόμιο, σύμφωνα με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ), απαγορεύεται εκτός αν υπάρχει ειδική σήμανση ή διαγραμμίσεις. Ο δημόσιος χώρος, ειδικά τα πεζοδρόμια, προορίζεται για τους πεζούς.
Ραφήνα, μια πύλη της Αττικής προς το Αιγαίο…
Η κεντρική είσοδος του λιμανιού, με τον πεζόδρομο και τις πύλες. Είναι η γραμμή που χωρίζει τον “κόσμο των πλοίων” από την πόλη της Ραφήνας. Ο βαρύς, συννεφιασμένος ουρανός πάνω από τα σπίτια και τα καταστήματα ενισχύει την αίσθηση της αναχώρησης ή της άφιξης. Αριστερά, ένα φυλάκιο, δεξιά, οι πρώτες προσόψεις μαγαζιών, και μπροστά, η άσφαλτος που οδηγεί προς το κέντρο. Αυτό το σημείο είναι η αρχή και το τέλος κάθε ταξιδιού. Από εδώ περνούν όλοι: οι κάτοικοι των νησιών που επιστρέφουν σπίτι, οι Αθηναίοι που ξεκινούν τις διακοπές τους, και οι επισκέπτες που ανακαλύπτουν την Αττική.
Η προκυμαία σφύζει από δραστηριότητα, ακόμα και κάτω από ένα πιο φωτεινό, αλλά ακόμα συννεφιασμένο ουρανό. Τα χαρακτηριστικά κίτρινα ταξί παρατάσσονται υπομονετικά, έτοιμα να μεταφέρουν τους ταξιδιώτες από και προς τα πλοία. Δίπλα τους, η σειρά από κτίρια – καφετέριες, ταβέρνες, πρακτορεία εισιτηρίων – σκαρφαλώνουν στην πλαγιά, θυμίζοντας έντονα την νησιώτικη αρχιτεκτονική. Αυτή η όψη δίνει την αίσθηση ότι η Ραφήνα είναι ήδη νησί. Εδώ, οι ταξιδιώτες πίνουν τον καφέ τους, αγοράζουν το τελευταίο εισιτήριο, και βλέπουν τα φέρι μποτ να δένουν, έτοιμα να τους παραλάβουν.
Η πρώτη ματιά είναι στην αγκαλιά του λιμανιού, όπου η θάλασσα συναντά την πόλη. Κάτω από έναν δραματικό, συννεφιασμένο ουρανό, που θυμίζει πως το Αιγαίο έχει και τις άγριες ομορφιές του, το λιμάνι απλώνεται. Τα νερά ηρεμούν δίπλα στην προβλήτα, ενώ στο βάθος, σύγχρονα κτίρια – όπως το μεγάλο κεντρικό κτίριο του λιμανιού ή κάποιο ξενοδοχείο – στέκουν ως σημεία αναφοράς. Αυτός ο χώρος είναι το εφαλτήριο: εδώ φτάνουν και φεύγουν τα μεγάλα πλοία, συνδέοντας την Αττική με την Άνδρο, την Τήνο, τη Μύκονο και μια σειρά από Κυκλαδονήσια και προορισμούς στο Αιγαίο. Η εικόνα αποτυπώνει την αίσθηση του μεγάλου λιμανιού, του δεύτερου μεγαλύτερου της Αττικής.
Έμαθαν να καταστρέφουν, αντί να δημιουργούν
Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς έναν κοινόχρηστο χώρο που δημιουργήθηκε για να ομορφύνει τη γειτονιά και να προσφέρει έναν χώρο αναψυχής, να γεμίζει με κακόγουστα γκράφιτι και συνθήματα, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες από το παρκάκι στη γωνία Αλαμάνας και Κιλκίς, στον Κολωνό. Στην περιοχή, όπως και σε πολλές κεντρικές γειτονιές της Αθήνας, υπάρχει έντονη παρουσία πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων στους δημόσιους τοίχους, αντικατοπτρίζοντας τις ζυμώσεις και τις εντάσεις που υπάρχουν στην κοινωνία.
Είναι μια σύνθετη κατάσταση, όπου η ανάγκη για δημόσια έκφραση συγκρούεται με την ανάγκη για διατήρηση του δημόσιου χώρου και την επιθυμία των κατοίκων για ένα καθαρό και όμορφο περιβάλλον. Και όλο αυτό έχει το αποτύπωμα του στην ποιότητα της ζωής μας. Κάποιοι που, υποτίθεται ότι, αγωνίζονται γι’ αυτή, την υποβαθμίζουν καθημερινά με τα άθλια συνθήματα τους. Κι εμείς θα πρέπει να ζούμε όλη αυτή την ένταση, το θυμό, την αντιπαράθεση στους τοίχους. Τι κρίμα!
Απόλαυση σε δύο επίπεδα στην Πάρνηθα…
Χθες, ζήσαμε μία από εκείνες τις υπέροχες μέρες που η φύση μας προσφέρει απλόχερα, και που η ελληνική φιλοξενία τις κάνει ακόμα πιο μοναδικές. Ο προορισμός μας ήταν η φημισμένη Χασαποταβέρνα “Ο Λάμπρος”, φωλιασμένη στο καταπράσινο τοπίο της Πάρνηθας (Κάτω Κατσιμίδι, Αχαρνές), ένας αληθινός παράδεισος για τους λάτρεις του καλού κρέατος.
Αυτό που κάνει τον “Λάμπρο” ξεχωριστό, ειδικά τις εποχές που ο καιρός είναι αμφιταλαντευόμενος, είναι η δυνατότητα να απολαύσεις την έξοδό σου σε δύο διαφορετικά επίπεδα ατμόσφαιρας: Στον εξωτερικό χώρο, ο ήλιος έλουζε τα τραπέζια, δημιουργώντας το τέλειο σκηνικό για ένα μεσημεριανό γεύμα. Μέσα στο πράσινο, κάτω από τις μεγάλες ομπρέλες, νιώθεις πραγματικά ότι έχεις αποδράσει από την πόλη.
Ζεστασιά δίπλα στο τζάκι μέσα: Ταυτόχρονα, για όσους αναζητούσαν τη θαλπωρή, το εσωτερικό της ταβέρνας ήταν ένας ζεστός καμβάς. Το τζάκι (βλ. φωτογραφία) ήταν αναμμένο, με τα ξύλα να σιγοκαίουν και τη φλόγα να χορεύει, προσφέροντας μία αίσθηση παλιάς, παραδοσιακής ταβέρνας.
