Αρχική » 2025 (Σελίδα 13)
Αρχείο έτους 2025
Περίπατος φθινοπωρινός στα Σεπόλια, οδός Χαϊδά

Ήταν ένα ήσυχο φθινοπωρινό μεσημέρι όταν αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην περιοχή των Σεπολίων, μια γειτονιά της Αθήνας που την έχω συνδέσει περισσότερο με τον σταθμό του Μετρό, παρά με την ίδια την ατμόσφαιρά της. Ο στόχος μου ήταν να περπατήσω στην Οδό Χαϊδά Χρήστου και στους γύρω δρόμους, αναζητώντας μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα όμορφη. Και πράγματι, η βόλτα με εξέπληξε ευχάριστα.

Το φως του ήλιου, εκείνο το γλυκό, χρυσαφένιο φως που μόνο το Φθινόπωρο ξέρει να προσφέρει, έπεφτε κάθετα στα ψηλά δέντρα. Οι πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, έδειχναν πιο ζεστές κάτω από το φως, ενώ τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα πράσινο, λες και οι κάτοικοι ήθελαν να κρατήσουν το καλοκαίρι λίγο ακόμη. Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ισορροπία: μια αρμονία ανάμεσα στον αστικό ιστό και τη φύση.

Καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο, πρόσεξα τον τρόπο που οι μεγάλοι πλάτανοι, με τους λευκούς και ανάγλυφους κορμούς τους, λύγιζαν πάνω από το πεζοδρόμιο, προσφέροντας μια πυκνή σκιά ακόμα και τώρα, στα μέσα του Φθινοπώρου. Τα φύλλα τους, μερικά ακόμα καταπράσινα και άλλα ήδη κιτρινισμένα, δημιουργούσαν ένα χαλί χρώματος στον δρόμο, ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.

Να αγαπάς και να το δηλώνεις αυτό με λουλούδια

Τα λουλούδια ξυπνούν μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων, ανάλογα με τα χρώματα, τα σχήματα και τις μυρωδιές τους. Οι ορχιδέες, με την κομψότητα και τα απαλά τους χρώματα, συχνά προκαλούν ηρεμία και γαλήνη, σαν να σε μεταφέρουν σε έναν ήρεμο κήπο. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα, με την έντονη τους παρουσία, μπορεί να ανάψουν το πάθος ή να φέρουν μια γλυκιά νοσταλγία για ξεχωριστές στιγμές του παρελθόντος. Οι ηλιάνθοι, με τα φωτεινά κίτρινα πέταλά τους, γεμίζουν την ατμόσφαιρα με αισιοδοξία και ζωντάνια, σαν να σου θυμίζουν τη δύναμη του ήλιου.

Τα χρυσάνθεμα, με την πλούσια ποικιλία τους, μπορεί να εμπνεύσουν θαυμασμό για τη φύση και τη λεπτομέρεια της. Επιπλέον, η παρουσία τους στο σπίτι σου μπορεί να σου δώσει μια αίσθηση ανανέωσης, σαν να ξεκινάς από την αρχή, ενώ παράλληλα να νιώθεις βαθιά ευγνωμοσύνη για τις μικρές χαρές της ζωής. Κάθε λουλούδι μοιάζει να αφηγείται τη δική του ιστορία, γεμίζοντας την καρδιά σου με συναισθήματα αγάπης, ειρήνης και έμπνευσης. Οι φίλοι της Άννυς δείχνουν και μ’ αυτό τον τρόπο την αγάπη τους. Τα λουλούδια είναι πάνω στο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού της, στο Mission του Βανκούβερ, στον Καναδά.
Δέντρα της πόλης, παράξενα ανάμεσα στο μπετόν

Σε μια ήσυχη γειτονιά μιας ελληνικής πόλης, εκεί όπου τα κτίρια στέκονται αγέρωχα ανάμεσα σε πυκνά δέντρα, ο καιρός τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2025, ήταν συννεφιασμένος και πού και πού έβγαζε και μια μικρή ήπια σε ένταση βροχή, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στις φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση. Είναι πρωί, γύρω στις 10:00 π.μ. ώρα Ελλάδας, και ο ουρανός καλύπτεται από ένα πυκνό στρώμα γκρίζων σύννεφων που διαχέουν ένα απαλό, διάχυτο φως.

Η ατμόσφαιρα είναι μελαγχολική μα ταυτόχρονα γαλήνια, τυπική για το φθινόπωρο, όταν η φύση ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει το καλοκαίρι και να υποδεχτεί τον χειμώνα. Αν και όσο κρατάνε πια, οι εποχές στη ζωή μας. Τα δέντρα, με τα πυκνά πράσινα φύλλα τους που σταδιακά αρχίζουν να κιτρινίζουν στις άκρες, υψώνονται περήφανα, σκιάζοντας το δρόμο και τις πέτρινες μάντρες που περιβάλλουν την περιοχή.

Τα πεύκα και οι ευκάλυπτοι, με τα ψηλά κλαδιά τους που κουνιούνται απαλά στον φθινοπωρινό αέρα, προσφέρουν μια αίσθηση ηρεμίας, σαν να κρύβουν μέσα τους τις μνήμες της πόλης. Αυτά μπορεί να είναι ένα καταφύγιο για όσους αγαπούν τη φύση και αναζητούν έναν τρόπο να συνδεθούν με το πράσινο μέσα στο αστικό περιβάλλον. Και για μας ήταν πολύ όμορφα εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου, στο Χολαργό…

Περάσαμε αισίως και τις 35.000 επισκέψεις!

Οι 35.000 επισκέψεις από διαφορετικές I.P. αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό για μας κοινό και συνοδεύονται από έντονα συναισθήματα: Είναι η αναγνώριση ότι ο κόπος, ο χρόνος και η προσπάθεια που επενδύθηκαν στην δημιουργία και συντήρηση του περιεχομένου αυτού του ιστοτόπου, αποδίδουν καρπούς. Το νούμερο αυτό αποτελεί απόδειξη ότι το περιεχόμενο του ιστότοπου έχει ενδιαφέρον και είναι χρήσιμο για ένα μεγάλο και αυξανόμενο κοινό. Λειτουργεί ως ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει ο δημιουργός του να παράγει υψηλής ποιότητας περιεχόμενο και να θέσει ακόμα μεγαλύτερους στόχους. Η επίτευξη τέτοιων αριθμών δείχνει ξεκάθαρα την ανάπτυξη και την διεύρυνση της εμβέλειας του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Ευωδιά γιασεμιού σε ένα μικρό δρόμο του Χολαργού

Είναι εκείνες οι καθημερινές διαδρομές που ξαφνικά μεταμορφώνονται σε μικρές ανακαλύψεις. Στη γωνιά ενός δρόμου στον Χολαργό, ανάμεσα στις πολυκατοικίες και την κίνηση της πόλης, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα θέαμα που μου έκοψε την ανάσα και μου γαλήνεψε την ψυχή. Δεν ήταν απλώς ένας φράχτης. Ήταν ένας καταρράκτης πράσινου που χυνόταν πάνω από το παλιό, σιδερένιο πλέγμα. Και πάνω σε αυτόν τον καταρράκτη, χιλιάδες μικρά, λευκά, αστερόμορφα άνθη: το γιασεμί σε όλο του το μεγαλείο!

Η εικόνα ήταν υπέροχη. Το πυκνό, λαμπερό φύλλωμα δημιουργούσε έναν αδιαπέραστο τοίχο, μια φυσική ασπίδα που έκρυβε την αυλή πίσω της. Αλλά το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν αυτό που έβλεπες, αλλά αυτό που ένιωθες. Η ατμόσφαιρα γύρω από αυτόν τον φράχτη ήταν πλούσια, σχεδόν βελούδινη, εμποτισμένη με ένα από τα πιο μεθυστικά αρώματα της ελληνικής φύσης. Το άρωμα του γιασεμιού ήταν τόσο έντονο, τόσο γλυκό, που σε έκανε να σταματήσεις, να κλείσεις τα μάτια και να πάρεις μια βαθιά, γεμάτη ανάσα.

Σε μια εποχή που όλα τρέχουν, αυτό το σημείο ήταν μια σιωπηλή υπενθύμιση της απλής, καθημερινής ομορφιάς. Πώς μια μικρή απόφαση ενός ανθρώπου – να φυτέψει και να φροντίσει αυτό το αναρριχώμενο φυτό – μπορεί να μετατρέψει ένα τσιμεντένιο πεζοδρόμιο σε μια όαση ευωδίας. Αυτή η στιγμή στον Χολαργό δεν ήταν απλώς μια φωτογραφία. Ήταν μια αισθητηριακή εμπειρία, μια υπόσχεση πως ακόμα και μέσα στην πόλη, η φύση έχει τον τρόπο να διεκδικεί τη θέση της. Και μας το υπενθυμίζει με τον πιο γλυκό και μεθυστικό τρόπο.

Είδαμε στον ALPHA τον Πετρετζίκη στο Ηράκλειο
Την εκπομπή “Akis’ Food Tour”, την είδαμε το Σάββατο που μας πέρασε στην πρεμιέρα της… Προβλήθηκε στον ALPHA. Και επειδή το πλήρες επεισόδιο για το Ηράκλειο Κρήτης δεν έχει ανέβει ακόμα, επίσημα, στο YouTube, ας δούμε το τρέιλερ της εκπομπής. Σ’ αυτή την εκπομπή ο Άκης πήγε ανάμεσα στα άλλα μέρη στο Ηράκλειο Κρήτης και στο χωριό μου, το Θραψανό — το χωριό που εδώ και αιώνες κρατά στα χέρια του ζωντανή την τέχνη της αγγειοπλαστικής.

Είδαμε ανθρώπους μας και τον ίδιο τον Άκη να παρακολουθεί και να συμμετέχει σε αυτή την τελετουργία δημιουργίας, όπου η γη μεταμορφώνεται σε τέχνη, ενώ στον Πολιτιστικό Σύλλογο του Χωριού, γνώρισε τους άξιους ψήστες του και γεύτηκε το περίφημο χοιρινό στο πήλινο που ψήθηκε, στον ξυλόφουρνο. Θα περιμένουμε λίγο να δούμε ολόκληρο το βίντεο που αναφέρεται και στην επίσκεψη του και σε άλλα χωριά του νομού Ηρακλείου της Κρήτης.

Ιδού ολόκληρο το επεισόδιο…
Μια βροχερή Κυριακή στην Αθήνα που αγαπάμε

Η Αθήνα χθες ήταν μια πόλη από βροχή. Όχι η ορμητική, θυμωμένη βροχή του χειμώνα, ούτε το νευρικό, γρήγορο ψιλόβροχο που σκάει στην άσφαλτο και φεύγει. Αυτή είναι η αργή, σταθερή, ποτιστική βροχή που λες κι έχει έρθει για να μείνει. Από το θολό τζάμι του αυτοκινήτου, όπως στις φωτογραφίες σου, ο κόσμος μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Τα φώτα των φρένων, εκείνες οι κόκκινες κουκίδες , γίνονται θολές αχτίδες, ζεστές αναλαμπές μέσα στη γκριζάδα.

Οι σταγόνες, σαν μικροί, διάφανοι φακοί, μεγεθύνουν και παραμορφώνουν τα πάντα: τους κορμούς των δέντρων, τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, την κίνηση των πεζών που βιάζονται με τα μισάνοιχτα αδιάβροχα. Είναι η μέρα που η πόλη ησυχάζει, σκεπτική. Η φασαρία, οι κόρνες, ο συνεχής παλμός της Αθήνας, όλα μοιάζουν να έχουν πνιγεί στον ήχο της βροχής. Ο ήχος αυτός, ένα μονότονο, ρυθμικό χτύπημα που θυμίζει «white noise», δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εσωτερικής γαλήνης.

Κοιτάζεις έξω, βλέπεις τη λεωφόρο να λάμπει από υγρασία (όπως στην πρώτη φωτογραφία), τα δέντρα πιο πράσινα, τα κτίρια πιο σκοτεινά, με τα γκράφιτι στα τοιχώματα να φαίνονται πιο έντονα. Η βροχή, λένε, αποκαλύπτει την πραγματική ψυχή μιας πόλης. Χθες, η βροχερή Αθήνα αποκάλυψε τη μελαγχολία της, την ομορφιά που κρύβει στις γωνίες, πίσω από τη βιασύνη και τον ήλιο. Το ζήσαμε κι αυτό και το χαρήκαμε. Ήταν τόσο διαφορετικό!





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…