Αρχική » 2022 » Σεπτέμβριος » 06
Αρχείο ημέρας 6 Σεπτεμβρίου 2022
Οι γονείς μου, ο Λευτέρης του Κουμαλή και η Παπαδιώ
Κάπως έτσι του θυμάμαι… Ο πατέρα μου, Λευτέρης του Κουμαλή και η μητέρα μου, Παπαδιώ του Κόκκινου, με το μαντίλι πάντα στα μαλλιά της. Χρειάστηκε χρόνο, κόπο και προσωπική προσπάθεια για να το αλλάξει αυτό. Και αποδέχτηκε αυτή την αλλαγή, λόγω των πεποιθήσεων της.
Μέχρι τότε, είχε διάφορα μαντίλια για το κεφάλι της στη ντουλάπα. Το καλό, το καθημερινό για τα χωράφια, μια λευκή μπολίδα, συνήθως.
Ο πατέρας μου, από την άλλη, ήταν πάντα αυστηρός, σκληρός, δυνατός, δουλευταράς και στα χωράφια ως αγρότης και στην αγγειοπλαστική ως μάστορας , με δικό του συνεργείο ή όπως το έλεγε, τακίμι, στα διάφορα μέρη της Κρήτης που πήγαιναν, από τον Μάη ώς τον Οκρώβρη.
Ήμασταν μια όμορφη οικογένεια. Εκπαιδευμένοι να συμμετέχουμε όλοι, παντού, έτσι ώστε να δικαιολογούμε το φαί μας στο τραπέζι. Και υπήρχε το υπόδειγμα για να ακολουθούμε. Και οι δυο ήταν μοναδικοί.
Εκείνος φρόντιζε με τα χρήματα που έφερνε από τη στραθιά να αγοράσει χωράφια, ελιές και κτήματα. Οι ελιές του έδιναν καρπό και λάδι και μ’ αυτό έκανε τους γάμους των κοριτσιών.
Τα χωράφια τα έσπερνε ότι χρειαζόταν στο σπίτι. Σιτάρι, κριθάρι, φακές, μπίζα, ρεβίθια, κουκιά και ταγή για τα ζώα. Τον γάιδαρο και το μουλάρι μας που ήταν κι αυτά κομμάτι της οικογένειας, «εργαλεία» στις αγροτικές δουλειές.
Αλλά καθώς ο πατέρας μου έφευγε για τις βεντέμες, όλο αυτόν τον καρπό, θα φρόντιζε να τον μαζέψει η μάνα μου, μαζί με τα μεγαλύτερα παιδιά. Και να τον αποθηκεύσει στα πιθάρια της αποθήκης.
Ο θέρος, ο τρύγος, το αλώνισμα, ήταν δική της δουλειά κι εμείς βοηθούσαμε όπου μπορούσαμε και όπου μας ανέθεταν εργασία.
«Δεν μπορώ» ή «δεν θέλω», δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μας. Λειτουργούσαμε ως ομάδα και γι΄ αυτό είχαμε επιτυχία με ότι καταπιανόμασταν. Έχω ζωντανά στη μνήμη μου πολλά πράγματα. Αλλά είναι αδύνατον να τα βγάλω όλα σε ένα σημείωμα, τόσο προσωπικό άλλωστε. Θα χρειαστεί να επανέλθω και θα το κάνω με χαρά, επειδή εκτιμώ τα πολλά πράγματα που πήρα και από τους δύο.
«Έφυγαν» σχετικά νωρίς… Κουρασμένοι από τη ζωή και ταλαιπωρημένοι από τις αρρώστιες. Δυο πράγματα ωστόσο μου έχουν μείνει. Νομίζω ότι, όπως τους γνώρισα ως παιδί, έτσι και έμειναν, σαν μη γέρασαν ποτέ. Και ήταν δραστήριοι και δημιουργικοί, πάντα.
Τους είχα και τους έχω πρότυπο στη δική μου ζωή. Προσπαθώ να σκέφτομαι, όπως σκέφτονταν και να ενεργώ με την ίδια στοχοπροσήλωση. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά το παλεύω.
Το χρωστώ σ’ αυτούς τους δυο, τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους που με έφεραν στον κόσμο και μου έδωσαν τις καλύτερες αρχές που μπορεί να πάρει άνθρωπος από ανθρώπους. Και μόνο γι’ αυτό τους ευχαριστώ και είμαι ευγνώμων…
Γειά σας αγαπημένοι φίλοι μας Νικόλα και Σούλα. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κλέψει την καρδιά η γλυκιά μας…