Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Αναμνήσεις χθες, σχέδια σήμερα! Αυτά κάνουν οι άνθρωποι… Στο βαθμό που είναι ρεαλιστικά και μπορούν να επιδιώκουν τους στόχους, αυτά είναι όμορφα. Βεβαίως, δεν θέλουμε να βγάλουμε από τα σχέδια μας τις βόλτες μας κάτω από τη φωτισμένη Ακρόπολη, περπατώντας στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, από τη μεριά του Θησείου. Όχι με τίποτα, δεν θέλαμε να μην κάνουμε αυτή τη διαδρομή…

Κι επίσης πάντα θα μας γεμίζει η επαφή μας με τη θάλασσα ακόμα κι αν είναι γεμάτη βότσαλα όπως αυτή. Να ακούς τον ήχος από τον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε πάνω τους, δεν υπάρχει πιο όμορφη και πιο ήρεμη προσέγγιση. Ακόμα κι όταν αυτό το όμορφο τοπίο στη φωτογραφία σε δυσκολεύει ιδιαίτερα να περπατάς με άνεση πάνω σ’ αυτές τις μεγάλες πέτρες. Ακόμα και τότε!

Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε πόλεις γεμάτες από μπετόν με πολλούς ανθρώπους κι ας μην τους βλέπουμε. Όλοι πια έχουν μια τάση ιδιώτευσης και απομόνωσης. Και ο φόβος κυριαρχεί, ενώ έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο να μπορείς να μοιραστείς πράγματα, μαζί τους. Ας είναι. Πάντα το σύστημα θα είναι ευάλωτο και οι ρωγμές του θα μας επιτρέπουν να κάνουμε σχέδια και όνειρα που μερικές φορές θα καταφέρουμε να υλοποιούμε.

Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν πρόκειται να μένουμε μακριά από τη φύση. Έχουμε μάθει να δημιουργούμε ευκαιρίες όταν δεν υπάρχουν από μόνες τους και δεν θέλουν μερικά πράγματα να τα αφήνουμε στην τύχη τους. Το καλύτερο είναι να είμαστε εκεί, να περπατούμε ανάμεσα τους, όπως εδώ στη Πάρο που πέρσι είχαμε πάει για δέκα μέρες και περάσαμε υπέροχα… Τα σχέδια και η υλοποίηση τους είναι δική μας υπόθεση.

Και οι άνθρωποι κάνουν απολογισμούς στη ζωή τους. Αλλά εμείς θα αποφύγουμε να κινηθούμε στα τετριμμένα. Αντιθέτως διαλέγουμε τέσσερις όμορφες στιγμές από τη χρονιά που πέρασε και τις αξιολογούμε πως ήταν από τις καλύτερες μας. Όπως αυτή εδώ στην Πάρο με τον Στηβ, την Έστερ και τα παιδιά τους, Βικτώρια και Χλόη, σε μια βραδιά για την επέτειο των γάμων τους…

Ή εδώ σε μια ταβέρνα στη Σπάρτη όταν μια μέρα πήγαμε εκδρομή από τη Μάνη στη Σπάρτη για να περπατήσουμε στην καστροπολίτεια του Μυστρά με τον Κώστα, την Άννυ και τα παιδιά τους, Δημήτρη και Άντωνη. Περάσαμε και μαζί τους πολύ όμορφα καθώς στη συνέχεια, μαζί, οργανώσαμε με υποδομές για να είναι κατοικήσιμο το σπίτι τους στη Νισαίας 7 στα Σεπόλια. Περιμένουμε και του χρόνου και τις δυο οικογένειες.

Φέτος καταφέραμε να πάμε ύστερα από πέντε χρόνια στο πατρικό μου, στο χωριό και να καθίσουμε 16 μέρες, δίπλα στη αδελφή μου Μαλάμω που στη χρονιά που πέρασε κατάφερε να πάει δυο φορές με τον Νίκο. Κάναμε αρκετές δουλειές, αλλά δεν χάσαμε ούτε τις βόλτες μας, ούτε τη χαρά, να μοιραστούμε στιγμές με φίλους, όπως εδώ, με την Αριστέα που ήρθε γι’ αυτό το σκοπό, σπίτι μας…

Στα θετικά καταγράφω και την εκδρομή που κάναμε με παρέα φίλων ανήμερα των Χριστουγέννων, στο Πλανητέρο ένα υπέροχο πλατανόδασος με τρεχούμενα νερά και πέστροφες. Είχαμε τη δυνατότητα να περπατήσουμε σ’ αυτό το μοναδικό τοπίο (κι αν ήταν ωραίο με γυμνά τα κλαδιά των πλατάνων από το φύλλα τους, φανταστείτε πώς θα είναι το καλοκαίρι). Πάντα είναι εποικοδομητική, μια τέτοια συναναστροφή.

Βρέθηκα την περασμένη Τρίτη στο ΚΑΤ, για κάποιον φίλο. Είχα τον χρόνο και περπάτησα μέσα στο μεγάλο αυτό νοσοκομείο της Αθήνας. Ιδιαίτερα στην πίσω πλευρά του, εκεί όπου «φιλοξενήθηκα» για δέκα μέρες το 2012, ύστερα από ένα ατύχημα με τη μηχανή μου. Κι αυτή τη μεταλλική σκάλα που βλέπετε, την ανεβοκατέβηκα πολλές φορές για να φτάσω στο θάλαμο που ήταν το κρεβάτι μου. Γενικά ένοιωθα, νόμιζα, ότι ήμουν καλά , οπότε το είδα κάπως ως ιδιόμορφες «διακοπές».

Φυσικά δεν θα σύστηνα τέτοιες διακοπές, ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Αλλά σε ότι με αφορά, πραγματικά δεν πέρασα άσχημα. Σ’ αυτό εδώ το καφέ, πέρασα πολλές ώρες, γευόμενος τα καλούδια του, πέρα από τα όσα μου πρόσφεραν στο μενού ως ασθενή. Το θεωρούσα μικρό και τότε, μπορούσα να κάνω το κάτι παραπάνω. Εδώ, είδα φίλους που ήρθαν να με επισκεφτούν, τότε από αγάπη και τους ευχαριστώ ακόμα και τώρα. Δείτε μερικές αναρτήσεις που έκανα από το θάλαμο μου εκείνες τις μέρες ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Παρ’ όλο που το ΚΑΤ είναι νοσοκομείο που προσφεύγουν άνθρωποι, συνήθως έπειτα από κάποιο ατύχημα, εξυπηρετεί και για άλλα ζητήματα υγείας. Προσωπικά έχω καλές αναμνήσεις. Ήταν Οκτώβρης, θυμάμαι, και όχι τόσο κρύος ο καιρός, οπότε και από αυτή την άποψη τα πράγματα ήταν καλά. Κι αυτή η βουκαμβίλια η θεόρατη, είναι πάντα εκεί να ομορφαίνει τη ζωή ανθρώπων που έχουν ανάγκη από αισιοδοξία για τη ζωή.

Έλεγα μέσα μου, τώρα που είμαι εδώ θα πάω να δω το πατρικό των Στρουμπάκηδων, το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου. Ο καιρός περνάει και πάνε χρόνια τώρα, που έχουν φύγει όλοι από την οικογένεια εκείνη, γονείς και παιδιά. Και τώρα μένουν πίσω τα παιδιά των παιδιών τους. Οι εικόνες είναι σοκαριστικές, καθώς έχει πληγεί και από τον σεισμό του 2021.

Υπό διάλυση! Κατεδαφισμένο από φυσικά αίτια και από την εγκατάλειψη. Συμβαίνουν αυτά. Δυστυχώς. Η κληρονόμος, μια ξαδέλφη μου, μου είπε ότι δεν μπορεί να το φτιάξει, ούτε και το θέλει, μιας και έχει το σπίτι της. Αν τα παιδιά τους που δεν έχουν πια καμιά μνήμη από αυτό, θέλουν να το φτιάξουν ή να το κατεδαφίσουν εντελώς και να φτιάξουν κάτι άλλο, είναι δικαίωμα τους. Καταλαβαίνω.

Φοβάμαι πως αν διαρκέσει πολύ αυτό το σύστημα πραγμάτων, κάπως έτσι θα γίνει και το δικό μου, Σε ποιον θα λέει “κάτι” και ποιος θα έχει την αγάπη που έχω εγώ γι’ αυτόν τον τόπο; Συνήθως οι κληρονόμοι το “ξεφορτώνονται” για δυο δεκάρες και πάμε γι’ άλλα. Παρ’ όλα αυτά, όσο ζούμε θα το φροντίζουμε και θα το αγαπάμε. Δεν θα θέλαμε να καταντήσει έτσι…

Το είδε η Σούλα και μου το επεσήμανε. Ο ουρανός, ένα απογευματάκι, είχε πάρει ένα υπέροχο χρώμα, όπως μου το έδειξε από το παράθυρο της κουζίνας. Βγήκα έξω και τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Μοναδικές! Δεν το βλέπεις κάθε μέρα το χωριό, έτσι ντυμένο, μ’ αυτά τα χρώματα στον ουρανό.

Έφτασα περπατώντας μέχρι την πλατεία του χωριού τραβώντας στιγμιότυπα… Έτσι φαίνεται το σπίτι μου, αυτή την ώρα. Πανέμορφο! Σαν πίνακας ζωγραφικής που ο Μεγάλος Καλλιτέχνης έχει επιμεληθεί… Το θαύμασα για πολύ ώρα, πριν κάνω το “κλικ” στο φακό του κινητού μου τηλεφώνου.

Στο δρόμο για το δημαρχείο… Αυτά τα απλά πράγματα είναι που μου αρέσουν. Γεμίζουν την καρδιά μου όμορφα συναισθήματα και τα χρειαζόμουν τόσο στις μέρες μας. Τις τόσο δύσκολες. Θέλω να τις κρατήσω τέτοιες εικόνες. Δεν τις ζεις και κάθε μέρα. Μου άρεσαν και δεν χόρταινα να τις απολαμβάνω…

Έφτασα ως την πλατεία του χωριού, όπως γράφω και στη λεζάντα της πρώτης φωτογραφίας. Κι αν τον έχω περπατήσει το δρόμο αυτόν, από τότε που ήμουν παιδί! Μόνο που αύτη τη φορά ήταν λίγο διαφορετικά. Έχει βγάλει και κρύο και φαίνεται πώς μάλλον έχουν μπει μέσα στα σπίτια τους και άνοιξαν τα τζάκια τους να ζεσταθούν…

Με την επιστροφή της Μαλάμως στο πατρικό μας και μαζί με τη Στασούλα, αποφάσισαν να φτιάξουν κουλουράκια στο φούρνο. Ίσως σας το έχω πει κι άλλη φορά, ότι δεν το έχω με την κουζίνα, παρ’ όλα αυτά χαίρομαι να καταναλώνω όλες αυτές τις λιχουδιές που είναι φτιαγμένες με πολύ αγάπη. Είναι λαδερά, αν μπορώ να διακρίνω και συνοδεύουν πολύ όμορφα τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ.

Η Στασούλα, μου τις έστειλε αυτές τις φωτογραφίες και μου επεσήμανε πως τα έφτιαξαν μαζί με τη Μαλάμω. Μπορώ να το φανταστώ αυτό. Έχω φάει και από των δυο τα χέρια, πράγματα και ξέρω πόσο νόστιμα είναι. Και δεν μιλώ με όρους ζαχαροπλαστική ή μαγειρικής, αλλά με ότι βγαίνει μέσα από την καρδιά, με πάρα πολύ αγάπη, οπότε είναι δυνατόν να μην έχουν επιτυχία; Αποκλείεται! Και αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Λέμε, μετά τις 15 του Νοέμβρη, αν το θέλει και ο Ιεχωβά, να κατέβουμε για κάνα δυο εβδομάδες στο χωρίο με τη Σούλα. Το επιθυμήσαμε! Και αυτό και τους ανθρώπους του. Πέντε χρόνια πάνε τώρα που έχουμε να κατέβουμε. Από το 2018! Και το θέλουμε πολύ. Ένα πρόσθετο κίνητρο είναι το γεγονός ότι αυτή την εποχή είναι εκεί και η Μαλάμω. Και θέλουμε να περάσουμε χρόνο μαζί. Έτσι έλεγα και με τον αδελφό μου Κωστή και δεν προλάβαμε. Δεν είναι τα πράγματα, έτσι κι αλλιώς στο χέρι μας.

Για τον Στηβ θα σας μιλήσουμε σήμερα. Το σύζυγο της Έστερ. Προσωπικά είχα την ευκαιρία να ζήσω μαζί του δέκα ολόκληρες μέρες στο ίδιο σπίτι, στην Πάρο, όπου είχαν επιλέξει εκείνοι. Και φυσικά στο σπίτι μας που τους φιλοξενήσαμε τις ημέρες που δεν ήταν εκδρομή στην Άνδρο ή στα Μετέωρα που πήγαν μόνοι τους με το SUBARU, τόπους που εμείς έχουμε πάει τόσες φορές και εκείνος ήθελε πολύ να επισκεφτεί. Η φωτογραφία είναι από τη βραδιά που του κάναμε τραπέζι για την επέτειο του γάμου τους…

Αν και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε όπως θα ήθελα, λόγω του φραγμού της γλώσσας (εκείνος μιλάει αγγλικά, εγώ τα καταλαβαίνω στο περίπου, αλλά έτσι κουβέντα δεν γίνεται…) εντούτοις περάσαμε καλά. Συμμετείχε στις παρέες, ήταν ιδιαίτερα δοτικός και είχε κάτι από τις ιδιοτροπίες μου σε σχέση με τον ύπνο. Πολλά πρωινά τον έβρισκα στον καναπέ να… βλέπει τηλεόραση και πάντως δεν το είχε ως υπναράς. Τη μέρα που ο Στηβ έψησε στα κάρβουνα κρέας για την παρέα…

Του αρέσει πολύ η Ελλάδα Και οι άνθρωποι της. Και θα ήθελε πολύ να ζήσει με την Έστερ εδώ, όταν με το καλό πάρει τη σύνταξη του. Κάθε φορά που η Σούλα επικοινωνεί με την Έστερ, μέσω WhatsApp και είναι εκεί, παρών, λέει να του ετοιμάσουμε τον καναπέ, επειδή θέλει να έρθει. Ξέρω ότι το λέει χωρίς να το πιστεύει, αφού οι συνθήκες δεν είναι ακόμα ώριμες γι’ αυτό. Η φωτογραφία είναι στο “Βολιώτικο τσιπουράδικο” στου Ψυρρή, που πήγαμε ένα βράδυ.

Ήθελα να την κάνω αυτή την αναφορά στον Στηβ, επειδή τον εκτιμώ πολύ. Είναι πολύ καλός σύζυγος και πατέρας και θα μου άρεσε η ιδέα να ζήσουμε κάποια στιγμή πιο κοντά. Αν συμβεί αυτό, πιστεύω ότι θα βγάλουμε από πάνω μας τον φραγμό της γλώσσας. Και θα το πετύχουμε να έχουμε μια καλύτερη επικοινωνία. Για την ανάρτηση αυτή, πήρα μερικές φωτογραφίες από τον Ιούνιο που ήταν εδώ. Τις έχετε ξαναδεί δημοσιευμένες, αλλά εδώ προσπάθησα να τις μαζέψω. Αυτή εδώ είναι από την Πάρο.