Έτοιμο και το 175 φύλλο της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ

Τα σχέδια που κάναμε, υλοποιήθηκαν στους καλύτερους δυνατούς χρόνους… Σήμερα λέγαμε να κλείσουμε το φύλλο 175 του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηροδρόμου» και τελικά το κάναμε χθες, Τετάρτη. Με πλούσια ύλη, όπως κάθε φορά και με πολλά επίκαιρα θέματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τον περιμένουν κάθε φορά οι συνταξιούχοι του ΗΣΑΠ, να πάει στο σπίτι τους… Είναι η επικοινωνία τους, το οξυγόνο τους, ο ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με το δραστήριο Σωματείο τους. Χαιρόμαστε που συνεισφέρουμε σε αυτή τη χαρά τους! Δείτε το ΕΔΩ και διαβάστε το, όπως ακριβώς θα τυπωθεί.
Οδός Ντυμόν, στην Αθήνα, κάπου προς το Νέο Κόσμο…

Δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ από εκεί… Λέω για τον οδό Ντυμόν, στο Νέο Κόσμο, δίπλα στη Συγγρού και στην Καλλιρρόης. Βρέθηκα χθες εκεί, για τις ανάγκες του κομπιούτερ μου, ενός λάπτοπ που με βοηθάει στις εργασίες μου. Είχε ένα πρόβλημα στο πληκτρολόγιο του και το πήγα στους ειδικούς, οι οποίοι και το φρόντισαν. Πρόκειται για την εταιρία ITSYS, Βολταίρου 4, οι οποίοι και με εξυπηρέτησαν.

Κάνοντας μια βόλτα στη γύρω περιοχή, βρήκα την οδό Ντυμόν και έπεσα πάνω σ’ αυτό το μικρό πάρκο. Ιδιότυπο, χωρίς όνομα, το έψαξα και επιτόπου και μέσω των χαρτών της Google. Δεν συνάντησα και κανέναν εκεί, για να μου πει πώς το λένε οι ντόπιοι. Γιατί, δεν μπορεί, θα του έχουν δώσει κάποιο όνομα… Το παγκάκια υποδηλώνουν ότι κάθονται άνθρωποι. Συναντιούνται και συζητούν. Επομένως το γνωρίζουν.

Φθινοπωρινό το τοπίο, πάντως. Τα πεσμένα κιτρινισμένα φύλλα το δείχνουν αυτό. Και η έλλειψη βροχής, χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής… Η γη διψάει! Και είμαστε Νοέμβριο… Κάποιοι έχουν λόγους να ανησυχούν. Ο καιρός έχει αλλάξει. Τίποτα πια, δεν είναι όπως το ξέραμε. Η κλιματική αλλαγή δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στους ανθρώπους και στη δημιουργία.

Ο τοίχος στην Κλειούς έχει σίγουρα τη δική του ιστορία…

Δεν “ιδρώνει” το αυτί κανενός αρμοδίου. Εν προκειμένω του Δήμου Αθηναίων. Πριν πέντε χρόνια είχαμε εντοπίσει αυτό το πρόβλημα που αφορά τη ασφάλεια και τη ζωή ανθρώπων που είναι αναγκασμένοι να κινούνται καθημερινά κάτω από την απειλή του να πέσει ο τοίχος, πάνω τους, καθώς ο δρόμος είναι στενός και οι επιλογές ελάχιστες. Αυτό το βλέπετε στην κάτω φωτογραφία. Επάνω είναι η εικόνα του τοίχου, σήμερα. Ο πετρόχτιστος τοίχος, αντιστέκεται… Για πόσο ακόμα; Δυστυχώς στη χώρα που ζούμε της ανεμελιάς και της ανευθυνότητας, πρέπει πρώτα να θρηνήσουμε θύματα για να κινηθεί κάτι. Δυστυχώς… Και για να δείτε πως δεν είμαστε υπερβολικοί δείτε δυο δημοσιεύματα που έχουμε κάνει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ΕΔΩ 8/9/2019 κι ΕΔΩ 11/2/2020. Και φυσικά κατά καιρούς ανεβάζουμε κάτι γι’ αυτό το θέμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Μάταιος κόπος.

O παππούς ταΐζει τα περιστέρια στην πλατεία Αττικής

Τον είδα να κάθεται στο κάγκελο του πάρκου της πλατείας Αττικής. Μόνος του, περιτριγυρισμένος από τα περιστέρια. Κρατούσε μια τσάντα σούπερ μάρκετ, πλαστική. Και μέσα της είχε ένα ψωμί. Το έκοβε με το χέρια του, το έκανε ψίχουλα και τα τάιζε. Κι αυτά στριμώχνονταν για να επωφεληθούν από το φαγητό που τους έριχνε.

Παρατηρούσα για αρκετή ώρα όλη αυτή τη διαδικασία. Και κάποια στιγμή τον πλησίασα και τον επαίνεσα γι’ αυτό που έκανε. «Κάτι πρέπει να φάνε κι αυτά τα καημένα», λέει και συμπληρώνει πως αντί να πετάει τα απομεινάρια του ψωμιού από το σπίτι του, συνηθίζει να έρχεται εδώ και να ταΐζει τα περιστέρια. Το θεωρεί προσωπική του υπόθεση.

Ευαίσθητοι απάνθρωποι! Και όμως υπάρχουν ανάμεσα μας, σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο. Τι σημασία έχουν οι ηλικίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Αυτό που μετράει είναι ότι καταλαβαίνει τις ανάγκες αυτών των πουλιών και έρχεται καθημερινά να τις καλύψει. Σε κάποιο βαθμό, φυσικά… «Καμία φορά, αν δεν έχω απόθεμα, πάνω και αγοράζω. Κι αυτά κάποιος πρέπει να τα φροντίσει»…

Από το Στήβενσον του Καναδά είναι αυτή η φωτογραφία

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, αλλά νομίζω ότι σ’ αυτό μαγαζί καθίσαμε κι εμείς να φάμε σολομό την ημέρα που πήγαμε που με τον Στήβ και την Έστερ. Αυτό έκανε εντύπωση στην Άννυ στην πρόσφατη επίσκεψη στο Στήβενσον, σ’ αυτό το προχωρημένο “ψαροχώρι” με την ιστορία και τα μουσεία του προκειμένου να το φωτογραφίσει. Την ευχαριστούμε. Είναι ένα δείγμα του πώς είναι ο Καναδάς από την πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού, αυτή την εποχή. Και ξύπνησε πρόσφατες μνήμες, όμορφες…
Οι γάτες στην Καπνικαρέα έχουν, αν μη τι άλλο, γούστο…

Την είδα χθες Δευτέρα στην Καπνικαρέα μέσα στο μάρσιπο να την κουβαλάει, όπως κουβαλάνε τα παιδιά τους κάποιοι γονείς. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν γάτα και πήγα από κοντά να το διαπιστώσω εκεί που καθόταν. Τον ρώτησα “δεν φοβάσαι μη σου φύγει” αλλά έπεσα σε… τοίχο. Ο άνθρωπος ήταν Ιταλός τουρίστας. Με νοήματα του ζήτησα την άδεια να τον φωτογραφίσω. Μου την έδωσε χαμογελώντας.

Λίγη ώρα αργότερα πάνω σε μια γαζία – δέντρο, που τα κίτρινα άνθη της είχαν γεμίζει τον πεζόδρομο της Ερμού, είδα μια άλλη γάτα, ντόπια, ελεύθερη, χωρίς αφεντικό, να αγνοεί το φόβο του ανθρώπου και να περιφέρεται άνετα ως αδέσποτη. Πρόλαβα να τραβήξω τρία κλικ ώστε να εμπλουτίσω αυτή την ανάρτηση. Δεν έδειχνε να βιάζεται να φύγει.

Δες. Ο Ιταλός ήρθε με τη σύντροφό του από την χώρα του βόλτα στην Αθήνα και πήραν μαζί τους στο μάρσιπο και το κατοικίδιο τους, τη γάτα. Κι αυτή, που φημίζεται για το ανεξάρτητο πνεύμα και την ανεξαρτησία της, καλά εκπαιδευμένη, ακολουθούσε το αφεντικό της, υποτακτικά, αντί να την… κάνει από τη μικρή πορτούλα της, στην άγνωστη γι’ αυτή Αθήνα…

Και τέτοιες στιγμές στο περιθώριο της Συνέλευσης

Στην είσοδο του NOVOTEL είχε τοποθετηθεί αυτός ο τεράστιος αρκούδος. Φυσικά για διαφημιστικούς λόγους, αλλά μαζί με τον φίλο μου τον Βασίλη επωφεληθήκαμε για μια φωτογραφία, αναμνηστική. Να μη χάσουμε το χαμόγελο μας βρε αδελφέ! Στιγμές μοναδικές που βγάζουν από μέσα μας το παιδί που κρύβουμε. Γελάσαμε εμείς, καιρός να γελάσουν κι οι φίλοι μας!



























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…