Τον είδα να κάθεται στο κάγκελο του πάρκου της πλατείας Αττικής. Μόνος του, περιτριγυρισμένος από τα περιστέρια. Κρατούσε μια τσάντα σούπερ μάρκετ, πλαστική. Και μέσα της είχε ένα ψωμί. Το έκοβε με το χέρια του, το έκανε ψίχουλα και τα τάιζε. Κι αυτά στριμώχνονταν για να επωφεληθούν από το φαγητό που τους έριχνε.
Παρατηρούσα για αρκετή ώρα όλη αυτή τη διαδικασία. Και κάποια στιγμή τον πλησίασα και τον επαίνεσα γι’ αυτό που έκανε. «Κάτι πρέπει να φάνε κι αυτά τα καημένα», λέει και συμπληρώνει πως αντί να πετάει τα απομεινάρια του ψωμιού από το σπίτι του, συνηθίζει να έρχεται εδώ και να ταΐζει τα περιστέρια. Το θεωρεί προσωπική του υπόθεση.
Ευαίσθητοι απάνθρωποι! Και όμως υπάρχουν ανάμεσα μας, σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο. Τι σημασία έχουν οι ηλικίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Αυτό που μετράει είναι ότι καταλαβαίνει τις ανάγκες αυτών των πουλιών και έρχεται καθημερινά να τις καλύψει. Σε κάποιο βαθμό, φυσικά… «Καμία φορά, αν δεν έχω απόθεμα, πάνω και αγοράζω. Κι αυτά κάποιος πρέπει να τα φροντίσει»…
