Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, η σκιά της ακακίας μπλέκεται με τα ίχνη των αιώνων. Ο ήλιος γλιστράει στην Ερμού με τη σπάνια λιγοστή της κίνηση. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το γιατί, αλλά το ζούμε. Από τα στενά της Πλάκας μέχρι τις πολύβουες λεωφόρους, η πόλη ανασαίνει ιστορία και άνθρωποι από όλο τον κόσμο σπεύδουν να τη γνωρίσουν…

Ανθρώπινοι πεζόδρομοι σαν αυτόν της Σηλυβρίας στα Σεπόλια σε προσκαλούν να περπατήσεις κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, μυρίζεις σουβλάκι στις γωνιές και βλέπεις τις πιτσιλιές του αρχαίου και του σύγχρονου να παλεύουν για χώρο. Κάθε βήμα είναι και μια ιστορία, κάθε ματιά και μια ανάμνηση που δε σου ανήκει – αλλά την κουβαλάς.

Και καθώς περπατάς, κάπου ανάμεσα στα παλιά καφενεία και τις πολύχρωμες τοιχογραφίες, νιώθεις πως η πόλη σου μιλά — όχι με λέξεις, αλλά με βλέμματα περαστικών, με τον ήχο της κιθάρας του μουσικού μπροστά από την Καπνικαρέα με τα έντεχνα ροκ που θαυμάζουν οι περαστικοί και αφήνουν πάντα τον οβολό τους στον καλλιτέχνη του δρόμου.

Στον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας που μένουμε είναι αυτή η λεμονιά. Τη βρήκαμε απ’ όταν ήρθαμε σ’ αυτή την νεόκτιστη τότε, πολυκατοικία. Ποιος τη φύτεψε; Ίσως κάποιος από τους πρώτους ενοίκους της. Αλλά έκτοτε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν  Μόνο λίγο νερό της έριχναν κάποιοι συγκάτοικοι. Έτσι μεγάλωσε, άναρχα κι εμείς πήραμε την πρωτοβουλία να την κλαδέψουμε χρησιμοποιώντας κάποιον που ήξερε και ξέρει από αυτά… Την έκοψε πολύ βαθιά. «Το χρειαζόταν», είπε… Υπακούσαμε. Αλλά, δεν το κρύβουμε ότι ανησυχήσαμε. Τώρα ένα μήνα και κάτι, μετά, βλέπουμε να βγάζει βλαστάρια και το χαιρόμαστε…

Η κάτω Πλατεία Συντάγματος, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, αποκτά μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Τα φώτα των κτιρίων αρχίζουν να ζωντανεύουν, ενώ οι δρόμοι γεμίζουν με κόσμο που, είτε επιστρέφει από τη δουλειά, είτε απολαμβάνει μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Οι άνθρωποι που περπατούν ή κάθονται στην πλατεία δίνουν ζωή στον χώρο, ενώ η παρουσία των δέντρων και των πλακοστρωμένων διαδρόμων δημιουργεί μια ισορροπία ανάμεσα στο αστικό και το φυσικό στοιχείο. Το Σύνταγμα είναι πάντα γεμάτο κίνηση, αλλά το απόγευμα έχει μια χαλαρή ενέργεια, καθώς οι ρυθμοί της ημέρας αρχίζουν να επιβραδύνονται. Και νιώθεις διπλή χαρά όταν ξέρεις για πιο σημαντικό και σπουδαίο λόγο είσαι εκεί…

Εμείς, επιλέξαμε τη φυσική παρουσία. Πήγαμε Χαμοστέρνας 64. Και πήγαμε χωρίς να τηλεφωνήσουμε στο 2103478002. Αλλιώς είναι να το δεις το φυτό που θα ψωνίσεις από κοντά. Οι φωτογραφίες, καμιά φορά, δημιουργούν το κλίμα που επιθυμεί ο επαγγελματίας. Κι άμα θέλει να σε παροδηγήσει, δεν υπάρχει πιο εύκολο να το κάνει. Παρ’ όλα μπορείτε να το βρείτε κι ΕΔΩ. Και να Παραγγείλετε ότι θέλετε. 

Ο Μάιος είναι ο καλύτερος μήνας για τα λουλούδια… Είναι ο μήνας της άνθισης και της αναγέννησης στη φύση! Είναι η εποχή που οι κήποι, τα μπαλκόνια και τα πάρκα γεμίζουν με ζωντανά χρώματα και μεθυστικά αρώματα. Αυτή την εποχή θα δείτε πετούνιες με έντονα χρώματα και παρατεταμένη ανθοφορία. Και μαργαρίτες, το κλασικό λουλούδι της άνοιξης, ιδανικό για κήπους και γλάστρες.

Κι ακόμα γεράνια, τα ανθεκτικά και πανέμορφα, ανθίζουν από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο. Την καλεντούλα με το έντονο πορτοκαλοκίτρινο χρώμα, που αγαπάει τον ήλιο. Τη ζίνια, με τα φανταχτερά άνθη που διαρκούν όλο το καλοκαίρι. Και φυσικά τον κατιφέ με καταγωγή από το Μεξικό που προσθέτει ζωντάνια σε κάθε χώρο. Ναι, πραγματικά απολαύσαμε το πέρασμα μας. Και ψωνίσαμε και μερικά πράγματα για το σπίτι…

Η λίμνη του Άλσους Νέας Φιλαδέλφειας κατασκευάστηκε το 1966, δέκα χρόνια μετά την έγκριση της δημιουργίας της. Η περίφραξή της εγκρίθηκε το 1959, ενώ το 1976 προστέθηκε ένα τουριστικό περίπτερο στον χώρο της. Το περίπτερο αυτό, για κάποιο λόγο, αφαιρέθηκε. Δεν το είδαμε στη βόλτα που κάναμε την περασμένη Πέμπτη. Ακόμα και τα ίχνη του έχουν εξαφανιστεί.

Ο σκοπός της λίμνης ήταν να προσθέσει ένα αισθητικό και περιβαλλοντικό στοιχείο στο άλσος, ενισχύοντας τη φυσική ομορφιά του χώρου και δημιουργώντας ένα σημείο χαλάρωσης για τους επισκέπτες. Και όντως αυτό το πετυχαίνει μέχρι τις μέρες μας. Παρ’ όλο που, στο πέρασμα των χρόνων το άλσος Νέας Φιλαδέφειας έχει αλλάξει πάρα πολύ. Πριν από δυο δεκαετίες, ας πούμε ή παλιότερα, ήταν εντελώς διαφορετικό.

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με το ποιος ακριβώς σχεδίασε τη λίμνη στο άλσος Νέας Φιλαδέλφειας. Είναι πιθανό ο σχεδιασμός της λίμνης να έγινε από την τεχνική υπηρεσία του τότε Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας ή από κάποιον μηχανικό ή αρχιτέκτονα που συνεργάστηκε με τον δήμο για την ανάπτυξη του άλσους. Ωστόσο, δεν έχουν βρεθεί δημοσιευμένα στοιχεία που να αναφέρουν το όνομα του σχεδιαστή.

Το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας αποτελεί σημαντικό πνεύμονα πρασίνου για την πόλη της Αθήνας και στο οποίο βρίσκουν προσωρινό ή μόνιμο καταφύγιο πολλά είδη της άγριας ζωής. Απλώνεται σε 420 στρέμματα και δεν αποτελεί υπόλειμμα παλιότερου φυσικού τοπίου. Άρχισε να δημιουργείται σταδιακά από το 1914 με δεντροφυτεύσεις στον ήρεμο λόφο δίπλα από το ρέμα του Ποδονίφτη. Το 1914 έγινε η πρώτη επίσημη δεντροφύτευση του τότε γυμνού λόφου.

Κατά την διάρκεια του πολέμου το Άλσος υπέστη καταστροφές και το 1948 πραγματοποιήθηκε νέα αναδάσωση. Οι τελευταίες μεγάλες δεντροφυτεύσεις έγιναν τις χρονιές 1994 & 1995, ενώ σε μικρότερη κλίμακα γίνονται μέχρι σήμερα (περίπου κάθε χρόνο). Στις 29 Φεβρουαρίου 1956 εγκρίθηκε η κατασκευή Λίμνης που ολοκληρώθηκε το 1966 και στις 19 Ιουνίου 1959 εγκρίθηκε η περίφραξή του. Στις 26 Μαρτίου 1959 θεμελιώθηκε ο Δημοτικός Κινηματογράφος που βρίσκεται στην είσοδο του Άλσους.

Το 1976, με τροποποιήσεις του ρυμοτομικού σχεδίου, έγινε στο χώρο της λίμνης Τουριστικό Περίπτερο, ενώ το 1956 εγκαταστάθηκε μέσα στο Άλσος Μετεωρολογικός Σταθμός (Υπηρεσία ΕΜΥ). Από το 1955 άρχισε η συγκέντρωση ζώων και πτηνών και λειτούργησε υποτυπώδης Ζωολογικός Κήπος. Στις 25 Μαΐου 1986 έγιναν τα εγκαίνια του ζωολογικού κήπου που λειτούργησε μέχρι το 1995.

Δεν υπάρχει Αθηναίος που να μην την έχει περπατήσει. Δύσκολο να μην το έχει κάνει και κάθε επισκέπτης σηκώνοντας το βλέμμα του ψηλά, στα κτίρια που την περιτριγυρίζουν. Η Πλατεία Κλαυθμώνος βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας και είναι πέρασμα εκατομμυρίων ανθρώπων εδώ και πολλά χρόνια. Από τη Σταδίου ανεβαίνουν καθημερινά χιλιάδες αυτοκίνητα, έχοντας στα δεξιά του το άγαλμα με τις τρεις ορειχάλκινες μορφές. Είναι το μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης.

Ο τίτλος της σύνθεσης και ο συμβολισμός της ενίσχυσαν το νόημα της ενωτικής κίνησης. Το γλυπτό είναι ένα σύμπλεγμα τριών ορειχάλκινων μορφών που βρίσκεται στην Πλατεία Κλαθμώνος. Οι μορφές ύψους 8 μέτρων αγκαλιάζονται με το ένα χέρι ενώ εκτείνουν το ελεύθερο στον ουρανό σε μία κοινή πυγμή. Το γλυπτό φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλο το 1987.

Ο Βασίλης Δωρόπουλος (1942) είναι Έλληνας ζωγράφος και γλύπτης. Είναι μέλος του σωματείου «Σπίτι των Καλλιτεχνών» στο Παρίσι, στην Ένωση επαγγελματιών γλυπτών του Παρισιού και της ΕΕΤ Αθήνας. Ο Βασίλης Δωρόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεσοποταμία Καστοριάς από όπου σε ηλικία 23 ετών μετακόμισε με τη μητέρα του στο Παρίσι. Σπούδασε αρχικά ζωγραφική και μετά γλυπτική στην Ecole Superieure des Beaux Arts του Παρισιού, κοντά στους διάσημους Γάλλους γλύπτες Cecar, Martin Etiene και Colamarini.