Δυρράχιο, τότε και τώρα. Δύο φωτογραφίες, ένας αιώνας απόσταση, και στην καρδιά τους το ίδιο κτίριο: το εμβληματικό Δημαρχείο (Bashkia) της πόλης. Μια αρχιτεκτονική γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, που μας υπενθυμίζει ότι οι τοίχοι έχουν μνήμη και οι πλατείες διηγούνται ιστορίες. Στη ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ημερομηνία «7 prill 1939» σηματοδοτεί μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της αλβανικής ιστορίας. Είναι η ημέρα της ιταλικής εισβολής. Τα ελαφρά τανκς (L3/33 tankettes) των στρατευμάτων του Μουσολίνι σταθμεύουν μπροστά από το Δημαρχείο, αμέσως μετά την απόβαση στο λιμάνι του Δυρραχίου.
Στη σύγχρονη έγχρωμη λήψη, το Δημαρχείο στέκει ανακαινισμένο, περιτριγυρισμένο από φοίνικες και μια ανοιχτή, ελεύθερη πλατεία. Παρά τους σεισμούς (με τελευταίο τον καταστροφικό του 2019) και τις πολιτικές θύελλες που πέρασαν από πάνω του —από τον Φασισμό στον Κομμουνισμό και από εκεί στη Δημοκρατία— το κτίριο διατηρεί την επιβλητική του μορφή. Ο πύργος του ρολογιού, που κάποτε έβλεπε τα τανκς να περνούν, σήμερα κοιτάζει μια πόλη που σφύζει από ζωή, τουρισμό και ελπίδα. Η σύγκριση αυτών των δύο εικόνων δεν είναι απλώς μια άσκηση νοσταλγίας. Είναι μια απόδειξη της ανθεκτικότητας. Το Δυρράχιο, μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Αδριατικής, έμαθε να επιβιώνει.
