Αρχείο έτους 2025

Η μαγεία της Ανατολής ή της Δύσης από ένα μπαλκόνι στα Σεπόλια… Καθώς ο ήλιος ξεπροβάλλει ή χάνεται πίσω από τους λόφους του λεκανοπεδίου της Αθήνας, πέρα από το όρος Αιγάλεω, βάφοντας τον ουρανό με χρυσές και πορτοκαλί αποχρώσεις, η θέα από το μπαλκόνι της οδού Νισαίας στα Σεπόλια μετατρέπεται σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Να ‘ναι καλά η Άννυ που τις κατέγραψε στο φωτογραφικό φακό της.

Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν μια στιγμή ηρεμίας μέσα στην πολύβουη Αθήνα. Τα κτίρια, που απλώνονται μέχρι τον ορίζοντα, φωτίζονται από το απαλό φως του ήλιου, ενώ τα βουνά στο βάθος, προσφέρουν ένα φυσικό φόντο. Μικρές πινελιές της καθημερινότητας, όπως οι κεραίες και οι ηλιακοί θερμοσίφωνες, γίνονται μέρος του τοπίου, υπενθυμίζοντας ότι η ομορφιά βρίσκεται συχνά στα πιο απλά πράγματα.

Είναι στιγμές σαν και αυτή που μας υπενθυμίζουν πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε μια πόλη που μπορεί να μας προσφέρει τόσο μαγευτικές εικόνες, ακόμα και από το μπαλκόνι του σπιτιού μας. Ιδιαίτερα η Άννυ μπόρεσε να έρθει από το Mission και να τις πάρει από το μπαλκόνι του σπιτιού τους. Και κάπως έτσι καλωσορίζει κοντά της τον Κώστα, που φτάνει σήμερα το απόγευμα στην Αθήνα, από το Βανκούβερ του Καναδά. Φυσικά θα είμαστε έγκαιρα στο αεροδρόμιο, «Ελ. Βενιζέλος», να τον υποδεχτούμε…

Το σινεμά ΑΣΤΥ στην πλατεία Κοραή, στην Αθήνα ετοιμάζεται να ανοίξει ξανά τον Σεπτέμβριο, όπως υποδηλώνει η πινακίδα “Ραντεβού τον Σεπτέμβρη”. Αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο για τα χειμερινά σινεμά στην Ελλάδα. Μια μεγάλη αφίσα αναγράφει: “Καλό Καλοκαίρι” και “Ραντεβού τον Σεπτέμβρη” (“Good Summer” and “See you in September”). Αυτό υποδηλώνει ότι το σινεμά κλείνει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και ανοίγει ξανά το φθινόπωρο, κάτι που είναι συνηθισμένο για πολλά χειμερινά σινεμά στην Ελλάδα, καθώς ο κόσμος προτιμά τα θερινά σινεμά ή άλλες καλοκαιρινές δραστηριότητες. Η αφίσα περιλαμβάνει μια εικόνα με ένα πλοίο, ενισχύοντας το θέμα των καλοκαιρινών διακοπών.

Η μεσημεριάτικη ησυχία στην πλατεία Αττικής, διαταράχθηκε απότομα. Ένας πανέμορφος, ανοιχτόχρωμος γάτος , είχε πάρει φόρα, διασχίζοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα το γρασίδι. Ο στόχος του ήταν ένα παχουλό περιστέρι, που τίναζε τα φτερά του με αλαζονική διάθεση στο κλαδί ενός πλάτανου. Με τη σιγουριά του έμπειρου κυνηγού, υπολόγισε τα πάντα: την ταχύτητα, την απόσταση, την αιφνιδιαστική επίθεση.

Το περιστέρι, όμως, αποδείχθηκε πιο πονηρό. Τη στιγμή που ο γάτος έκανε την τελική του εφόρμηση, το πτηνό εκτοξεύτηκε στον αέρα, αφήνοντας πίσω του έναν ήχο φτερών που δεν άγγιξε παρά μόνο τον αέρα. Απογοητευμένος ο γάτος,  έμεινε ακίνητος, κοιτάζοντας το περιστέρι να απομακρύνεται. Η ένταση της καταδίωξης τον είχε οδηγήσει ανεπαίσθητα πιο ψηλά, πάνω σε ένα κλαδί του δέντρου που στέκεται επιβλητικά δίπλα στο σιντριβάνι της πλατείας.

Καθώς ο ήλιος έκαιγε τα φύλλα των δέντρων, ο γάτος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την προνομιακή του θέση. Τα φουσκωμένα του μάγουλα, που είχαν παραμορφωθεί από την προσπάθεια, χαλάρωσαν σιγά-σιγά. Από εκεί ψηλά, είχε μια εντελώς διαφορετική οπτική της πλατείας. Έβλεπε παιδιά να παίζουν, ηλικιωμένους να κουβεντιάζουν στον ίσκιο των δέντρων και ζευγάρια να κάνουν βόλτες χεράκι-χεράκι.

Ο ήλιος έδυε αργά στον αθηναϊκό ουρανό, βάφοντας τον λόφο της Ακρόπολης σε αποχρώσεις του χρυσού και του ροζ. Ο ζεστός αέρας της αυγουστιάτικης απογευματινής ώρας ήταν γεμάτος από το άρωμα του αρχαίου μαρμάρου και των πεύκων που περιέβαλλαν το μνημείο. Η Άννυ και η Κριστίν περπατούσαν σιωπηλά, με τα βήματά τους να αντηχούν ελαφρά στα παλιά λιθόστρωτα μονοπάτια. Η Κριστίν, με το βλέμμα της κολλημένο στον Παρθενώνα, δεν μπορούσε να κρύψει τον θαυμασμό της. «Είναι απίστευτο», ψιθύρισε. «Πόσο μικροί νιώθουμε μπροστά σε όλη αυτή τη μεγαλοσύνη».

Η Άννυ, έχοντας επισκεφτεί ξανά την Ακρόπολη, είχε συνηθίσει τη θέα, αλλά όχι τη μαγεία της. «Ναι», συμφώνησε. «Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι σαν η ιστορία να σε αγκαλιάζει». Πλησίασαν τον Παρθενώνα, στέκοντας κάτω από τις τεράστιες κολόνες του. Η Κριστίν άγγιξε απαλά το κρύο μάρμαρο, νιώθοντας την υφή του. «Σκέφτομαι τους ανθρώπους που το έχτισαν», είπε. «Τις ζωές τους, τα όνειρά τους. Ήταν σαν να ήξεραν ότι δημιουργούν κάτι αιώνιο».

Η Άννυ έδειξε προς τον ορίζοντα, όπου ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα. «Και σκέψου όλους αυτούς που το έχουν δει να στέκεται εδώ για πάνω από 2.500 χρόνια. Αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί… όλοι είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν». Καθώς ο ήλιος χανόταν πίσω από τον Σαρωνικό, οι σκιές μεγάλωναν και το μνημείο άρχισε να αποκτά μια μυστικιστική διάσταση. Η Αθήνα άρχισε να ανάβει τα φώτα της, δημιουργώντας ένα μαγικό σκηνικό γύρω από τον ιερό βράχο.